Ashq (intense, extatische liefde)

Dit betekent intense liefde en aantrekking die wordt gevoeld voor perfectie, schoonheid en fysieke charme. Dit soort liefde wordt meestal afgebeelde of metaforische liefde genoemd - liefde voor het andere geslacht- door de Sufi's. De echte liefde is liefde voor de Eeuwige Koning die gevoeld wordt voor de Gratie en de Schoonheid, die binnen Zijn Majesteit wordt geuit en voor Zijn Majesteit, geuit binnen Zijn Gratie en Schoonheid.

De echte intense liefde die voor God wordt gevoeld is een vleugel van licht die door Hem aan ons wordt toegestaan om Hem te bereiken. Deze liefde voelen kan worden beschreven als de geest, die zoals een mot naar het Licht wordt aangetrokken die de essentie van het bestaan is.

Deze intense liefde of 'ashq' ligt aan de basis, en is de meest mysterieuze oorzaak van de schepping van het universum. God heeft het universum geschapen omdat Hij verlangde van gekend en bemind te zijn en ook opdat de zielen die ontwaakten in de waarheid, een diep gevoel en een diepe interesse zouden hebben in Zijn Essentie, Kenmerken en Namen. Ashq kan niet door de mens zelf gecontroleerd worden en voelt de geest aan zonder de tussenkomst van de vrije wil van de mens. Zijn echte bron is God Zelf, die Zichzelf bemint op een manier die speciaal is voor Zijn Heilige Essentie en essentiële onafhankelijkheid van het geschapene en die essentieel verschillend is van de liefde die de schepsels voelen voor de medeschepsels of voor de Schepper. Deze sacrale, essentiële liefde van God voor Zichzelf omvat zijn Kenmerken en Namen, en het is de reden waarom God het universum heeft geschapen en waarom de mensheid in de wereld is verschenen. Het toont zich in de mens als liefde van God, als het meest essentiële centrum van de relatie met God.

Ashq is het eindpunt van de stappen die naar God leiden. Het kan worden gezegd dat een minnaar die dit punt heeft bereikt geen verdere stappen moet zetten na deze stap. God laat Zichzelf eerst kennen als deze sacrale, essentiële liefde die is verbonden met Zijn Goddelijk Zijnde. Deze liefde mag absoluut niet worden verward met het soort liefde dat de mens voelt voor zowel de schepsels als de Schepper zelf. Omdat er geen ander woord meer geschikt is om dit uit te drukken, voel ik mijn verplicht om het woord 'liefde' te gebruiken. Nochtans neigen sommigen om het woord 'kennis' te gebruiken als deze eerste uiting van God, die wordt beschouwd als Gods minzaamheid, om gekend te worden. Deze minzaamheid wordt 'kennis' genoemd, omdat het Gods uiting van Zijn Kennis is. De Heilige Liefde wordt zo genoemd omdat het Gods Liefde is om te worden beschouwd en te beschouwen. Het 'Tablet' wordt zo genoemd, voor het inbegrip en de omvatting van het gehele bestaan en de Pen wordt zo genoemd omdat het alle dingen in het bestaan hanteert tot in alle details.

Jabarut (het hoogste, immateriële, zijnde) en de Waarheid van Ahmad - de Naam van de Profeet zoals gemeld in het originele evangelie en in de hemelen- zijn andere titels van deze minzaamheid van Gods eerste uiting. De Heilige Liefde is een mysterie dat speciaal bij de Goddelijke Essentie hoort. Andere Kenmerken van Hem zijn afhankelijk van deze Liefde of eraan vastgehecht. Het is hierdoor dat degenen die met de vleugels van 'ashq' vliegen, rechtstreeks tot aan de Goddelijke Essentie kunnen reiken, en zich aan verbazing kunnen hechten. Anderen moeten passeren doorheen de tussenliggende sferen van de werelden van dingen en Namen.

De wegen die naar God leiden zijn haast ontelbaar. 'Tassawuf' of de wetenschappen van de waarheid zijn het voedsel, licht en andere noodzakelijkheden van de reis die de reizigers langs deze wegen nodig hebben. De spirituele ordes (Tariqats) zijn de havens van waaruit de reizigers vertrekken of de scholen waar de principes van de reis worden aangeleerd.

De wegen die naar de Waarheid leiden, kunnen in twee hoofdgroepen worden ingedeeld:

De eerste groep is de weg waar de reiziger methodes en principes leert zoals minder eten, drinken en slapen, meer bezinning en afzien van overbodige sociale contacten. Op deze methode zijn praktisch alle Sufi orden gebaseerd. De belangrijkste aanroepingen die door de volgelingen worden gereciteerd zijn de Zeven Namen: er is geen god behalve God / Allah (God) / Huwa (Hij) / Haqq (de Waarheid) / Hayy (de Al-Levende) / Qayyum (De Zelf-Onderhoudende) / Qahhar (De Al-Overweldigende). De bedoeling van het opzeggen van deze Namen is om doorheen de zeven stappen van de lichamelijke geest te passeren. Deze stappen zijn: de kwaadgebiedende ziel, de zelfveroordelende ziel, de ziel die inspiratie heeft, de rustende ziel, de tevreden ( over Gods behandeling) ziel, en de zuivere of de onschuldige ziel. Bij de zeven Namen voegen sommigen andere Namen van Grootsheid bij zoals: Qadir: de Al-Machtige, Qawiyy: de Al-Sterke, Jabbar: de Al-Overhalende, Malik: de Meester, Wadud: de Al-Beminnende; ook nog enkele andere Namen van Gratie zoals Fard (Unieke), Wahid (de Ene), Ahad (de Onvergelijkbare Enige) en Samad (De Eeuwige Bezoeker van Al).

De andere weg is gebaseerd op het strikt volgen van het Boek, de Qur'an, en de Sunna en het aanmoedigen van bepaalde opzeggingen. Zij die deze weg volgen doen hun uiterste best om in overeenstemming met de Sunna te handelen in alles wat ze doen. Eerder dan bepaalde Namen op te zeggen, volgen zij de weg die de Boodschapper van God aanbad, aanriep en tot God bad. Zoals de Profeet, vzmh, bezinnen zij zich op Zijn daden en schepsels en gedenken Hem met al Zijn Namen. Samen met het nauwkeurig volgen van de voorschriften der Shari'a, zijn zij sterk gehecht aan hun gidsen of leraars en geven zichzelf over aan de getijden der asqh en spirituele aantrekking tot God. Als zij hierin geslaagd zijn, verdwijnt het bestaan met zijn uiterlijke kenmerken uit hun gezichtsveld. Zij heffen hun ego's op en beginnen de absolute Goddelijke Eenheid te voelen en waar te nemen. Dit is het punt waar zij onmiddellijk tot hun zinnen komen zonder in verwarringen vast te lopen en naar extremen af te dwalen betreffende de relatie tussen de Schepper en de schepsels. Zo voltooien zij hun reis.

De basisprincipes van deze tweede weg zijn regelmatige eredienst, liefde, spirituele aantrekking tot God, regelmatige opzeggingen en de leiding van de gids of leraar. Opzeggingen omvat, behalve het vernoemen van God met al Zijn Namen, de studie of het klasseren van alles wat nuttig kan zijn om naar God te leiden. Dit bedoelde de Profeet, vzmh, in zijn beschrijving van de groep mensen over wie God tevreden is door te zeggen: 'Zij studeren samen' (Muslim, Dhikr, 11).

Een minnaar vindt zichzelf soms opgenomen in een stroom van vreugdevolle ijver en verlangen, die kan aanzien worden als een ander kenmerk van ashq.