Huzn (verdriet of bedroefdheid)
De sufi's gebruiken het woord 'huzn' in tegenstelling tot vreugde en om de pijn uit te drukken die iemand voelt bij het uitvoeren van plichten en het realiseren van idealen. Elke gelovige, die naar perfectie streeft, zal blijven lijden afhankelijk van de graad van het geloof. Deze gelovige weeft de weefsel van het leven met de draden der pijn op het weefgetouw van de tijd en zal voortdurend pijn hebben. Dit stopt slechts als de tijd aanbreekt dat de Mohammedaanse Waarheid wordt ingeademd in alle hoeken der wereld. Dan stopt het gezucht der Moslims en van alle onderdrukte volkeren en de Goddelijke regels zullen worden toegepast in het dagelijkse leven van mensen. De individuele droefheid zal ondertussen verdergaan tot de gelovige zijn levensreis heeft voltooid door deze 'tussenwereld' van het graf, zonder verloren te gaan. Dan zal hij naar het verblijf van eeuwig geluk en zegening vliegen zonder vastgehouden te worden door de Opperste Rechtbank in het Hiernamaals. De droefheid van een gelovige stopt pas bij de realisatie van: 'Geprezen zij God, die de bedroefdheid van ons heeft weggenomen. Waarlijk, onze Heer is de Al-vergevende, de Overvloedige' (S35, A34).
'Huzn' is het resultaat van de zelfwaarneming van het menselijk bestaan en is evenredig met de mate van inzicht en onderscheid zolang de waarnemer bewust is van de eigen menselijkheid. Het is een noodzakelijke, betekenisvolle kracht die de mens voortdurend stuurt naar de Almachtige. Door de oorzaak van zijn droefheid waar te nemen, zoekt hij beschutting in God en roept Hem aan, telkens hij hulpeloos is.
Een gelovige streeft naar waardevolle en kostbare dingen zoals Gods welbehagen en eeuwig geluk en die daarom een 'grote opbrengst' moet realiseren met beperkte middelen in de korte periode van het aardse leven. De pijnen van de gelovigen, veroorzaakt door ziekten en gebreken, tegenslagen en aandoeningen, worden als medicijnen die zo goed werken dat de zonden erdoor worden uitgewist. Deze pijnen maken het hem mogelijk, van in de eeuwigheid te plaatsen wat tijdelijk is. Zijn verdiensten, klein als een druppel, breiden zich uit tot een oceaan. En dergelijk leven toont overeenkomsten met de levens der Profeten.
Hoe betekenisvol is het dat de glorie der mensheid - moge onze levens voor hem worden opgeofferd- die zijn hele leven pijn had, door sommigen terecht wordt beschreven als de Profeet der pijn.
Pijn beschermt het mechanisme van het menselijk hart en de tandwielen van zijn gevoelens, tegen roest en verrotting en leidt hem ertoe zich op het inwendige leven en zelfcontrole te concentreren. Door deze pijn kan een reiziger op het pad der perfectie de rang van een puur geestelijk leven bereiken dat anderen niet kunnen bereiken doorheen verschillende periodes van 40 dagen strengheid en boetedoening.
De Almachtige beschouwt de harten, niet de uitwendige vormen. Tussen de harten krijgen de gebroken en bedroefde harten de meeste aandacht. God eert de bezitters van deze harten met Zijn voortdurende nabijheid zoals het in een verhaal is verwoord: 'Ik ben dichtbij de mensen met een gebroken hart'. (Ajluni, Kash al-Kafa', 1.203).
Sufyan ibn Uyayna zegt: 'God heeft soms medelijden met een heel volk omwille van de traneen van één enkele gelovige met een gebroken hart.' (Kushayri, el Risala-el Kushayriya, blz. 139). Dit is inderdaad juist, omdat het verdriet uit de eerlijkheid van een hart komt en de mens dichter bij God brengt. Deze gevoelens lopen de minste risico's op aanstellerij en het verlangen om in afwezigheid te worden geprezen. Er is een deel in elke overvloed en zegening van God dat aan de behoeftigen wordt toegewezen zodat deze toewijzing wordt gezuiverd van onzuiverheden. Dit deel wordt door Moslims 'zakat' genoemd. (Zakat betekent letterlijk zuivering en toename. Bezittingen zijn onzuiver geworden bij verwerving, gebruik of besteding. Daarom moeten ze gezuiverd worden. Door Gods zegen kan het eigendom ook toenemen)
'Huzn' is als het deel van gemoed of verstand dat voor zuivering en onderhoud dient.
In de torah is er geschreven dat als God een dienaar bemint, diens hart met tranen worden gevuld. Als God ontstemt is over het gedrag van een mens, dan wordt diens hart gevuld met een verlangen naar ontspanning en spel.
Bishr al-Khafi zegt: 'Huzn is als een heerser.Als deze een plaats inneemt, staat hij niet toe dat een andere deze plaats kan bezetten. (Qushayri, el Risala, blz 138). Zoals een land zonder heerser verward en chaotisch is, zo is een hart zonder huzn een ruïne. Was degene met het zuiverste en welvarendste hart, vzmh, niet altijd droevig en in diepe gedachten verzonken?
De Profeet Jacob, vzmh, beklom de bergen tussen hem en zijn geliefde zoon, de profeet Jozef, en ging nog verder op de vleugels van het verdriet en zag een aangename droom bewaarheid worden.
De zuchten van een berouwvol hart worden even waardevol beschouwd als de herhaalde, gebruikelijke opzeggingen en aanroepingen van hen die regelmatig en dikwijls God eren. Ook de toewijding en Godsvrucht van de asceten en hun zondeloosheid.
De waarachtige en bevestigde mens, vzmh, zei: 'De pijn die uit wereldse tegenslagen groeit, vergeeft de zonden'. (Haythami, maima' al-Zawa'id, 4.63). Je kunt concluderen hoe waardevol en verdienstelijk het verdriet is, door zonden veroorzaakt. Een verdriet dat opstijgt van angst naar de liefde tot God en blijft voortduren tot in het Hiernamaals.
Sommige mensen hebben verdriet voor de mislukking in het uitvoeren van hun plichten, omdat de uitvoering niet perfect was. Dit zijn de gewone gelovigen. De onderscheidenen, zijn droevig omdat zij een neiging voelen naar iets of iemand buiten God. Nog anderen zijn bedroefd omdat zij zich voortdurend in Gods nabijheid voelen en God altijd gedenken en tegelijkertijd tijd besteden aan het verblijf tussen mensen om hen naar de Goddelijke Waarheid te leiden. Zij beven van angst om de balans te verstoren tussen beide bestaanswijzen. Dit zijn de gezuiverden die verantwoordelijk zijn voor de leiding der volkeren.
De eerste Profeet, Adam, vzmh, was de vader van zowel de mensheid als de Profeten. Hij was ook de 'vader' van het verdriet, huzn. Toen zijn leven begon, begon ook de huzn. Hij begon zijn wereldse leven met het verdriet over zijn 'val', het verloren paradijs en de scheiding met God. Daaruit volgde de grote verantwoordelijkheid van het Profeetschap. Dit veroorzaakte 'huzn' gedurende zijn hele leven.
De Profeet Noah, vzmh, werd door zorgen overweldigd toen hij Profeet werd. De golven van verdriet verschenen in zijn borst, groot als de golven der oceaan. Op een dag veroorzaakten deze golven het rijzen der oceanen zodat bergen werden bedekt en de aarde in rouw verzonk. Daarom werd de Profeet Noah de Profeet van de Vloed genoemd.
De Profeet Abraham, vzmh, werd als het ware door verdriet gevormd. Zijn strijd met Nemrod veroorzaakte verdriet. In 'vuur' geworpen worden en erdoor omringd worden, zijn vrouw en zoon in een barre vallei achterlaten, de opdracht krijgen om zijn zoon te offeren en vele andere vormen van gezegend verdriet, drongen door tot de inwendige betekenis van dingen en verklaringen van gebeurtenissen.
Al de andere Profeten, zoals Mozes, David, Johannes de Doper en Jezus, vzmh, leerden het leven kennen als een opeenvolging van droefheden en leefden opgeslorpen door verdriet. Vooral de grootste van alle Profeten, vzmh, en zij die hem volgden, kenden de omvang die het menselijk verdriet, huzn, kon aannemen.
- Aangemaakt op .