جمال ابدى مقتضى آخرت است
بيایيد در موسمی از بهار، چهچهۀ مرغان و شر شر آبشاران را بشنويم، چشم زمردين نباتات، درختان، طلوع و غروب آفتاب و ماه را در شبى بى ابر مشاهده كنيم. همه جلوه‌هاى زيبايى كاینات را در خيال مان مجسم سازيم.
آري! اين تابلو و تابلوهاى قشنگ ديگر همه جلوه‌ای از جمال خداوند است. خداوند با اين تابلوهايى‌كه يكى بعد ديگر مي‌آيند، براى ما زيبایى خود را به نمايش مي‌گذارد. ما هم با مشاهده نمودن اين زيبايى‌هايى‌كه پرتوى از تجليات الهيست، مبهوت مي‌شويم. او مى‌خواهد خود را به ما بشناساند و ما هم می کوشیم او را بشناسیم.
اگر خداوند در حال مشاهدۀ ما، بروى اين زيبايى‌ها پرده بركشد و ما را در نيستى و تاريكى رها كند؛ نعمت به نقمت، محبت به مصيبت، و عقل وسیله‌ای می‌شود برای اضطراب. درحالي كه جمال خداوندى از اين‌گونه نقايص پاك و منزه است.
در حقيقت آنچه که نعمت را نعمت می سازد و به عقل لذت می بخشد، دوامدار بودن نعمت است. بنا بر اين، براى تماشاى هميشگى جمال سرمدى و ابدى خداوند جهانى ديگر است، كه در آن ديار خداوند ما را دوباره محشور مي‌گرداند و از نعمت‌هاى پايان ناپذير خود ما را برخوردار ساخته، جمال و كمال سرمدى خود را نيز براى ما به نمايش مي‌گذارد.
از اين‌كه زيبايى‌هاى خداوند هميشه‌گيست، به جهانى ديگر نياز است تا زيبايى‌هايش در آن جا تداوم يابند. آري! آن‌گونه كه در اين دنيا با مشاهدۀ جلوه‌هاى زيبايى خداوند مبهوت مي‌گرديم؛ روزى هم فرا خواهد رسيد كه به تماشاى جمال ذات الهى مدهوش و مبهوت خواهيم گشت.
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ (قيامة: 22 - 23)
«در آن روز چهره هایی شاداب و شادانند. به پروردگار خود می نگرند.»
- Created on .