جهاد
جهاد مادي و معنوي بزرگ‌ترين مؤيد و مؤيدۀ اسلام است. زماني‌كه روح جهاد در مؤمنان خاموش شود، رفته رفته عشق و اشتياق ايمان و اسلام نيز خاموش خواهد شد. چهار اطراف‌شان را شراره‌هاي فتنه، حتي آتش‌هاي فتنه فرا خواهد گرفت؛ و هر فتنه، فتنۀ ديگري را ببار خواهد آورد كه در نتيجه كوچه و بازار مبدل به لانه‌هاي ملعنت خواهد گشت ولي باز هم آنان در برابر همچو وضعيت خوفناك كوچك‌ترين واكنشي هم نشان نخواهند داد.
افزون بر آن با دور شدن آرزو و اشتياق جهاد از قلب‌ها، بركت وحي و شورو اشتياق درك مقاصد الهي نيز نا پديد خواهد شد. زيرا قلب‌ها شايستگي الهامات الهي را از دست داده كه با اين حال انسانها هم از اسرار الهي بي نصيب گشته‌اند. هم شب و هم روز آنها تاريك است. زيرا خداوند صرف در قلب‌هاي كساني تجلي مي‌كند كه وظيفۀ جهاد را بردوش گذاشته عهد بسته‌اند تا نام والاي خداوند را مناسب عظمتش برفراز آسمانها بلند كنند.
و خداوند جمعيتي را كه آنان در آن زيست دارند ويران نخواهد كرد. بلي، آباداني فرد، خانواده و جامعه، بستگي به جهد و تلاش‌مان در راستاي به اهتزاز در آوردن نام خداوند دارد. اگر مؤمنان در اين مورد عزم راسخي نشان داده بتوانند و قريه به قريه، شهر به شهر مصروف نشر دين و حق باشند، اين به آن معناست كه خداوند آن جامعه را از هر لحاظ احيا خواهد كرد.
اگر جماعتي از اين روح و اشتياق محروم باشد، جمعيت شان دير ويا زود بالاي خودشان منهدم خواهد شد و همراه با آن از ميان خواهند رفت. تاريخ بارها شاهد ذليل شدن عزيزان و پايمال شدن پايداران بوده است.
آناني‌كه پادشاهان را تاج مي‌پوشاندند، با گذشت زمان به وضعيتي گرفتار شدند كه دست و پاي ديگران را بوسيدند. امروز ما براي آنان اين آيه را مي‌خوانيم:
كَمْ تَرَكُوا مِنْ جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (25) وَزُرُوعٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ (26) وَنَعْمَةٍ كَانُوا فِيهَا فَاكِهِينَ
«چه باغ‌ها و چشمه سارهاي زيادي و كشتزارها و اقامت گاه‌هاي زيبا و نعمت‌هاي فراواني را از خود برجا گذاشتند كه آن در خوشي و رفاه بسر مي‌بردند.» (الدخان: 25 – 27)
روزي فرا مي‌رسد كه (خدا ناخواسته) عين چيز را در مورد ما نيز مي‌سرايند. ما به توازن ارج نهادن به دين خداوند خواهيم بود و به تناسب بزرگي نام خداوند در قلب‌هاي مان، در پيشگاه خداوند ارزش كسب خواهيم كرد. در غير آن با بي اعتنايي در برابر او وبا سهل انگاري و اهمال اعلاء كلمةالله از نظر الهي دور و سرنگون خواهيم گشت.
اگر مي‌خواهيد با عزت و سر بلند باشيد، خداوند را در قلب‌هاي تان جا دهيد و او را هدف زندگي‌تان قرار دهيد. زندگي‌اي را كه جايي براي خداوند ندارد، از خواب هاي تان نيز بيرون كنيد. و بگوييد: «زيستن در دنيايي كه خدا را دوست داشته نتوانم، تبليغ كرده نتوانم، اوامرش را در زندگي‌ام پياده كرده نتوانم، برايم مفهومي ندارد.
اگر قلبم محروم از تجليات خداوند باشد، مرگ برايم بهتر است.» و اين احساس و انديشه را در قلب‌هاي همۀ ملت‌ها احيا كنيد و بنياد اجتماعي فروريخته را اعمار كنيد تا باشد كه خداوند نيز شما را از آوارگي و پريشاني برهاند.
مؤمن كيست كه توازن ميان دنيا و آخرت را حفظ و رعايت مي‌كند، و در برابر امور فاني و زودگذر دنيا سنگين آخرت را در وجدانش احساس مي‌كند. او مي‌داند كه در ترجيح ميان خداوند و دنيا چي گزينشي داشته باشد.
بلي، او با حفظ اين توازن هيچگاه چيزهاي باقي و ابدي را فداي چيزهاي فاني نمي‌سازد؛ و به دنيا به قدر دنيا و به آخرت به قدر آخرت اهميت مي‌دهد. بدين ترتيب نه به دام افراط يهوديت مي‌افتد و نه به دام تفريط مسيحيت.
براي يك مؤمن ذلت نشان دادن در برابر كارهاي دنيا، اولين گام براي ذلتيست كه در آينده متوجه‌اش مي‌شود. كساني‌كه دنيا را هدف قرار داده‌اند. با از دست دادن آخرت دنيا را نيز از دست مي‌دهند. كسي‌كه از مرگ مي‌هراسد، اشتياق زندگي را نيز از دست مي‌دهد.
كساني كه در جبهۀ جنگ در برابر دشمن سراسيمه گشته به خاطر زنده ماندن و صرف زندگي از ميدان جنگ فرار مي‌كنند، محكوم به از دست ندادن دنيا جهاد را ترك گفته به كلبۀ خود پناه برده‌اند، سرانجام همان كلبه را نيز از دست خواهند داد. دنيا پست همتاني‌اند كه روزي همه چيزشان را از دست خواهند داد و سرنگون خواهند شد.
كساني‌كه مرگ را به زندگي ترجيح مي‌دهند، راز جاويدانگي را كشف كرده راه زندگي ابدي را دريافته‌اند. ولي كساني‌كه در برابر جذابيت و زيبايي مادي دنيا زانوزده و وظيفۀ امر بالمعروف و نهي عن‌المنكر را به فراموشي سپرده اند، در واقع هم خود و هم ملت را سرنگون كرده اند و نسل ها را بدون صاحب گذاشتند.
برطرف ساختن اين آسيب ها بستگي به جهاد مؤمن دارد. انارشي‌اي كه دنيا را غرق در خون كرده است، صرف با جهاد مؤمن برطرف شده مي‌تواند. آسايش و آرامش بشريت با جهاد مؤمن تحقق خواهد يافت. مؤمن آن است كه همواره همچو يك هدف و آرمان والايي را دنبال مي‌كند.
شايد به اين هدف دست يابد ويا نيابد، ولي در هر دو صورت نيز رحمت خداوند او را در آغوش خواهد گرفت و با قدسياني كه در اين راه جان يافته‌اند ويا دامن رحمت را گرفته‌اند حشر خواهد شد.
اين حقيقت را هرگز نبايد فراموش كرد: مهم رسيدن به نتجه نيست، بلكه بودن در راه حق است.
- Created on .