هر لحظه آمادۀ جهاد بايد بود

مؤمنان در برابر هر نوع خطر احتمالي و نگران كننده بايد هميشه آمده بوده، به عنوان احتياط و تدبير قسمتي از دوران جواني و سلامتي‌شان را وقف اين راه كنند و زندگي‌شان را مطابق آن تنظيم نمايند تا در برابر هر نوع گرفتاري، استوار و پايدار بمانند.

قرآن كريم ما را به اين موضوع تشويق مي‌نمايد:

وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَمِنْ رِبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّكُمْ وَآخَرِينَ مِنْ دُونِهِمْ لَا تَعْلَمُونَهُمُ اللَّهُ يَعْلَمُهُمْ وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ شَيْءٍ فِي سَبِيلِ اللَّهِ يُوَفَّ إِلَيْكُمْ وَأَنْتُمْ لَا تُظْلَمُونَ (الأنفال: 60)

«براي (مبارزه) آنان تا آنجا كه مي‌توانيد نيروي مادي و معنوي و (از جمله) اسب هاي ورزيده آماده سازيد، تا بدان وسيله دشمن خدا و دشمن خويش را بترسانيد و كسان ديگري جز آنان را نيز به هراس اندازيد كه آنها را نمي‌شناسيد و خدا آنان را مي‌شناسد و هر آنچه را در راه خدا صرف كنيد، پاداش آن به تمام و كمال به شما داده مي‌شود و هيچ گونه ستمي بر شما نمي‌شود».

رسول اكرم (صلى الله عليه و سلم) به ما دستور مي‌فرمايند:

من احتبس فرسًا في سبيل الله إيمانًا بالله و تصديقًا بوعده، فإنّ شَبِعَه و رِيَّهُ و رَوثَه و بَولَه في ميزانه يومَ القيامة ^[1]

«هر كس با ايمان و نيت ثواب و باور بر وعده هاي خدا، اسبي را در راه خدا نگهداري كند، علوفه، آب و پس افكنده و ادرار آن اسب، روز قيامت در ترازوي اعمالش قرار مي‌گيرد».

حديث آماده بودن براي جهاد مادي را اينگونه تشويق نموده است. در حديثي ديگر، پيامبر خدا در جواب به سوال صحابي‌اي كه پرسيده بود: «در مورد اسپ‌ها چي مي‌فرماييد؟» چنين فرموده بود:

اَلْخَيْلُ لِثَلاَثَهٍ: لِرَجُلٍ أَجْرٌ، وَلِرَجُلٍ سِتْرٌ، وَعَلَي رَجُلٍ وِزْرٌ، فَأمَّا الَّذِي لَهُ أَجْرٌ فَرَجُلٌ رَبَطَهَا فِي سَبِيلِ اللهِ، فَأطَالَ فِي مَرْجٍ أَوْ رَوْضةٍ، فَمَا أَصَابَتْ فِي طِيَلِهَا ذلِك مِنَ الْمَرْجِ أَوِ الرَّوْضَةِ كَانَتْ لَهُ حَسَنَاتٌ، وَلَوْ أَنَّهَا قَطَعَتْ طِيَلَهَا، فَاسْتَنَّتْ شَرفَاً أَوْ شَرَفَيْنِ، كَانَتْ أَرْوَاثُهَا وَ آثَارُهَا حَسَنَاتٍ لَهُ وَلَوْ أَنَّهَا مَرَّتْ بِنَهْرٍ فَشَرِبَتْ مِنْهُ وَلَمْ يُرِدْ أَنْ يَسْقِيَهَا كَانَ ذَلِكَ حَسَنَاتٍ لَهُ وَرَجُلٌ رَبَطَهَا فَخْراً وَرِيَاءً وَنِواءً ِلأَهْلِ اْلإِسْلاَمِ فَهِيَ وِزْرٌ عَلَي ذلِكَ

«اسپ سه قسم است: اسپ براي بعضي‌ها منبع ثواب، براي عده‌اي (به سبب فقر و ضرورتش) پرده و براي بعضي ها هم منبع گناه است.

كسي است كه اسپي را به عنوان اجير در اختيار دارد. او اسپش را در راه خدا (در راه جهاد) وقف كرده و آن را در علفزارها و سبزه زارها بسته است.

هر علفي كه اسپ از علف زار مي‌خورد، به عنوان ثواب به حسنات صاحبش افزوده مي‌شود. اگر اسپ ريسمانش را كنده يكي بار مستي كند به اندازۀ اثري كه در زمين بجا مي‌گذارد، در حسنات صاحبش افزوده مي‌شود. و اگر اسپ به نهري برود و از آن آب بنوشد –حتي اگر صاحبش نخواسته كه آبش بدهد- همان آب به حسنات صاحبش بر مي‌گردد... اگر كسي با اسپش تظاهر ويا رياكاري كند، ويا براي دشمني به مسلمانان استفاده كند، آنجاست كه آن اسپ به عنوان گناه به صاحبش بر مي‌گردد. ^[2]

از اين‌كه اسپ در آن زمان و زمانهاي بعدي سريع‌ترين ابزار انتقال و جنگ بود، در حديث مسأله با اسپ روی دست گرفته شده است. ولی در عصر کنونی این ابزار تغییر کرده است. امروز انسانها به جاي اسپ از وسايط مختلفي استفاده مي‌كنند. پس عين احكام، بالاي وسايط مدرن امروزي نيز صدق مي‌كند.

موتر است كه به دوش صاحبش وِزر است؛ زيرا در راه خرافات و گناه بكار برده شده، حتي بعضاً وسيله‌اي به عنوان دشمني عليه اسلام استفاده مي‌شود.

موتري هم است كه براي صاحبش ستر و حجاب است. صاحبش با آن هم كارهاي مشروع‌اش را حل مي‌كند و هم امرار معيشت. ولي اين را هرگز فراموش نمي‌كند كه خداوند نيز بالايش حقي دارد.

موتري هم است كه به راه خدا وقف شده قريه به قريه، شهر به شهر مرشداني را انتقال مي‌دهد كه پيام الهي را به ارواح تشنه به دين تبليغ مي‌كنند. هر قطره تيلي كه به مصرف مي‌رساند، هر مقدار پولی که براي آن مصرف مي‌شود هر ذرۀ دودي كه از لولۀ اگزوز آن خارج مي‌شود و بالاخره صداي ناراحت كنندۀ برخاسته از آن و حتي گِل و خاكي‌كه به تايرهاي آن تماس مي‌كند در اعمالنامۀ حسنات صاحبش نوشته خواهد شد. تايرها به عنوان چرخ هاي فابريكۀ توليد حسنات، همواره براي صاحبش حسنات را توليد مي‌كند. آثاري‌كه تايرهاي موتر برجا مي‌گذارد، به قلمي بر مي‌گردد كه همواره در اعمالنامۀ صاحبش ثواب مي‌نويسد.

بر اين مبنا كسي كه موترش را وقف دين كرده كم از كم ماه يكي دوبار در راه دين استفاده مي‌كند، شايان ذكر تقدير نموده ايشان را تبريك مي‌گوييم گرامي‌اش مي‌داريم. اين يك آمادگي است و اهميتي كه اين آمادگي براي تضمين آينده دارد، از هر نوع اظهار نظر وارسته است.

[1] بخاري، جهاد:‌45، مسند امام احمد: 3/374.
[2] بخاري، جهاد 48، اعتصام، 24؛ ترمذي فضايل جهاد، 15.