Marrëzia e Bilbilit

Bilbili veç në bahçe të vetmuara ia thotë,
Ku lulet janë kredhur e harruar në vallëzim...
Çdo tingull i zërit i fryn si erë e ftohtë,
N'ato vende ku çudurit vijinë rrotull n'harrim...

Britmat e tij si psherëtimet në gjoksin tim...
Dhe nëpër shpate si jehonë zëri i tij;
Përplaset gjer të lindë dielli në agim,
Tëpkë si buqetë flakësh fryma e tij...

Pa mundur të bëje diçka, majë pemëve,
Një jetë te tërë rënkon pa pushim;
Buzëplasjë i shpërthen nga lotët e syve,
Kush sheh, kush dëgjon dhe kush i jep një kuptim?