Le të Mërzitet

Ti përpiqu, po s'u bë gjë, bota të mërzitet!
Kalemi që s'vrapon te udha, të mërzitet!

As i hap krahët e fluturon, pëllumbi im!
Shtëpia që s'të jep rrugë ty, të mërzitet!

Akinxhiu ynë mori vrull e shkoi, s'u kthye,
Kush rri në një vend e s'shkon, të mërzitet!

Gjithë ajo ngrehinë gurë-gurë u thërrmua, u përmbys.
Në këtë vend kalimtari të mërzitet!

Arkitektët bënë mënjanë e shkuan që moti,
Robërit që s'dinë të shërbejnë, të mërziten!

I qëni hodhi shtat duke nisur nga hiçi,
Gjuhët që s'flasin të vërtetën, të mërziten!

Ej, ti, i përbetuar, që shpirtin e bën fli!
Ti hiqu, shko në rrugën tënde, kush mbetet, të mërzitet!