Οι εκπαιδευτικές υπηρεσίες εξαπλώνονται σε όλο τον κόσμο

Γιατί Εκπαίδευση;

Εχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά για την εκπαίδευση. Θα προ σεγγίσουμε το θέμα από τρεις πλευρές, που είναι όμως αλλη λένδετες: την ανθρώπινη-ψυχολογική, την εθνική-κοινωνική και την παγκόσμια.

Δεχόμαστε, εδώ και πολλούς αιώνες, την έντονη επιρροή του σύγχρονου δυτικού τρόπου σκέψης, ο οποίος αναμφισβήτητα έχει πολλά πλεονεκτήματα. Ωστόσο, σε αυτό τον τρόπο σκέψης υπάρ χουν και ορισμένα ελαττώματα, που οφείλονται τόσο στην ιστο ρική διαδρομή ανάπτυξής του, όσο και στις ιδιαίτερες συνθήκες που τον διαμόρφωσαν. Στον Μεσαίωνα, όταν η Ευρώπη ζούσε υπό θεοκρατικό καθεστώς, υπό τον Πάπα ή υπό μονάρχες εκλεκτούς της Εκκλησίας, η δυτική διανόηση ήρθε σε επαφή με τον Ισλαμικό κόσμο, ιδιαίτερα μέσω της Ανδαλουσίας, αλλά και με αφορμή τις Σταυροφορίες. Αυτός ήταν ένας από τους παράγοντες που άνοι ξαν τον δρόμο για την Αναγέννηση και τη Μεταρρύθμιση. Κάποιοι άλλοι παράγοντες, όπως η ανεπάρκεια της καλλιεργήσιμης γης, η φτώχεια, η παρόρμηση για την κάλυψη των ολοένα αυξανόμενων αναγκών και το γεγονός ότι κάποια έθνη, όπως η Αγγλία, είχαν μια φυσική ροπή προς τα θαλάσσια ταξίδια, οδήγησαν τη Δύση στις υπερπόντιες ανακαλύψεις.

Το βασικό κίνητρο πίσω από όλες αυτές τις εξελίξεις ήταν η ικανοποίηση των υλικών αναγκών. Οι επιστημονικές μελέτες λει τουργούσαν εναντίον της Εκκλησίας και του Χριστιανικού σχο λαστικισμού του Μεσαίωνα, με αποτέλεσμα οι Ευρωπαίοι να θεω ρήσουν ότι υπάρχει ασυμβίβαστο ανάμεσα στη θρησκεία και την επιστήμη^[1]. Αυτό προκάλεσε την απομάκρυνση της θρησκείας από την επιστήμη, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να απαρνηθούν τη θρησκεία. Αυτή η εξέλιξη οδήγησε τελικά στην ανάπτυξη του υλισμού και την εμφάνιση του κομμουνισμού, αλλά και στα πλέ ον χαρακτηριστικά στοιχεία της δυτικής ιστορίας των τελευταίων αιώνων: παγκόσμια εκμετάλλευση, ατέλειωτες ένοπλες συρράξεις εξαιτίας οικονομικών συμφερόντων, δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, δι αίρεση του κόσμου σε πολιτικά ή οικονομικά μπλοκ.

Η Δύση έχει κρατήσει τον κόσμο υπό τον οικονομικό και στρα τιωτικό της έλεγχο για αρκετές εκατονταετίες. Τους τελευταίους αιώνες, η σύγκρουση μεταξύ θρησκείας και επιστήμης απασχόλησε πολλούς διανοητές. Ο Διαφωτισμός, τον 18ο αιώνα, θεωρούσε ότι ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται κυρίως από τη νόησή του. Στη συνέχεια, τα θετικιστικά και τα υλιστικά ρεύματα σκέψης αντιμετώπισαν τους ανθρώπους μόνο ως υλικές ή σωματικές οντότητες. Το απο τέλεσμα, βεβαίως, ήταν μια αδιάκοπη διαδοχή πνευματικών και ηθικών κρίσεων. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι αυτές οι κρίσεις και η απουσία πνευματικής ικανοποίησης ήταν οι σημαντικότεροι παράγοντες πίσω από τις συγκρούσεις που σημάδεψαν τους δύο τελευταίους αιώνες της παγκόσμιας ιστορίας και έφτασαν στο απο κορύφωμά τους με τους δύο παγκόσμιους πόλεμους.

Το δικό μας θρησκευτικό σύστημα αξιών, ένα σύστημα με δια φορετική ιστορία και αρχές, βασίζεται σε κάποια βασικά νοήματα και έννοιες, που μπορούμε να μεταδώσουμε, όχι μόνο στη Δύση, με την οποία έχουμε στενές οικονομικές, κοινωνικές και στρατιωτικές σχέσεις, αλλά και στην ανθρωπότητα συνολικά. Στην κορυφή της κλίμακας του αξιακού μας συστήματος είναι το επίπεδο της κατα νόησης και η αντίληψή μας για την ανθρωπότητα. Η θεώρησή μας αυτή δεν είναι ούτε αποκλειστικά δική μας, ούτε βεβαίως είναι υπο κειμενική. Αντιθέτως, είναι μια αντικειμενική θεώρηση που προ βάλλει την αληθινή φύση των ανθρώπων.

Οι άνθρωποι δεν είναι πλάσματα που αποτελούνται μόνο από σώμα και μυαλό ή από συναισθήματα και πνεύμα• είμαστε αρμονι κές συνθέσεις όλων αυτών των στοιχείων. Ο καθένας από εμάς είναι ένα σώμα παγιδευμένο σε ένα δίχτυ από ανάγκες, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Διαθέτουμε επίσης και ένα μυαλό που έχει πιο λεπτές και πιο σημαντικές ανάγκες από το σώμα. Ο καθένας μας βασανίζε ται από αγωνίες σχετικά με το παρελθόν και το μέλλον και αναζητά απαντήσεις σε ερωτήματα όπως: «Τι είμαι; Τι είναι αυτός ο κόσμος; Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής και του θανάτου; Ποιος με έστει λε στον κόσμο και γιατί; Πού πηγαίνω και πού αποσκοπεί η ζωή; Ποιος είναι ο οδηγός μου σε αυτό το επίγειο ταξίδι;».

Οι άνθρωποι είναι πλάσματα με αισθήματα, που δεν ικανο ποιούνται μόνο μέσω της νόησης, πλάσματα με πνεύμα• μέσω του πνεύματος κατακτούμε την ουσιαστική ανθρώπινη ταυτότητά μας. Κάθε άνθρωπος είναι συνδυασμός όλων αυτών των παραγόντων. Όταν ένας άνθρωπος, γύρω από τον οποίο περιστρέφονται όλα τα ιδεολογικά και θρησκευτικά συστήματα της ιστορίας, αντιμετωπι σθεί ως πλάσμα με όλες αυτές τις πτυχές και όταν όλες οι ανάγκες του ικανοποιηθούν, τότε αυτός ο άνθρωπος είναι ικανός να κατα κτήσει την αληθινή ευτυχία. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, η αληθινή ανθρώπινη πρόοδος και η εξέλιξη προς την ουσιαστική μας ύπαρξη είναι δυνατές μόνο μέσω της εκπαίδευσης.

Για να αντιληφθούμε την τεράστια σημασία της εκπαίδευσης, αρκεί να δούμε τις διαφορές που έχουμε από τα ζώα. Στην αρχή του ταξιδιού από τον αιώνιο κόσμο των πνευμάτων στο επίγειο επίπεδο, είμαστε αδύναμοι, έχουμε συνεχώς ανάγκες και βρισκό μαστε στη θλιβερή θέση να εξαρτιόμαστε σε όλους τους τομείς από άλλους.

Τα ζώα, όμως, έρχονται σε αυτό τον κόσμο σαν να έχουν αποκτή σει την τελειότητα σε κάποιο άλλο βασίλειο. Μέσα σε δύο ώρες, δύο μέρες, ή δύο μήνες από τη γέννησή τους, έχουν μάθει σχεδόν όλα όσα πρέπει να ξέρουν και έχουν αναπτύξει μια ολοκληρωμένη σχέ ση με το σύμπαν και τους νόμους της ζωής. Η δύναμη για ζωή και η ικανότητα για εργασία που για να αποκτηθούν από εμάς χρειά ζονται 20 χρόνια, αποκτώνται από ένα σπουργίτι ή μια μέλισσα σε 20 ημέρες. Ή μάλλον, για να το πούμε πιο σωστά, αυτή η ικανότη τα, αυτή η δύναμη πηγάζει, με φυσικό τρόπο, από μέσα τους. Αυτό σημαίνει ότι το ουσιαστικό καθήκον ενός ζώου δεν είναι να γίνει τέλειο μέσω της μόρφωσης και να εξελιχθεί αποκτώντας γνώσεις• τέτοιου είδους αδυναμία είναι ασύμβατη προς τη φύση του ζώου. Αντίθετα, η αποστολή ενός ζώου είναι να λειτουργήσει σύμφωνα με τις φυσικές του ικανότητες και με αυτό τον τρόπο υπηρετεί ενεργά τον Δημιουργό του.

Από την άλλη, εμείς οι άνθρωποι, όταν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή, πρέπει να διδαχθούμε τα πάντα γιατί δεν γνωρίζουμε τίποτε σε σχέση με τους κανόνες της. Και μάλιστα, σε 20 χρόνια, ή ίσως σε ολόκληρη τη διάρκεια της ζωής μας, δεν καταφέρνουμε να δι δαχτούμε πλήρως τη φύση και τη σημασία των κανόνων και των συνθηκών της ζωής, ούτε μπορούμε να κατανοήσουμε απόλυτα τη σχέση μας με το σύμπαν. Ερχόμαστε στον κόσμο αυτό με μια πολύ αδύναμη και ατελή μορφή. Για παράδειγμα, στεκόμαστε στα πόδια μας μόνο μετά από ένα χρόνο. Επιπλέον, χρειαζόμαστε σχεδόν ολό κληρη τη ζωή μας για να μάθουμε ποια πράγματα μας ενδιαφέρουν πραγματικά και ποια όχι. Μόνο με τη βοήθεια της κοινωνικής ζωής μπορούμε να στραφούμε προς τα πραγματικά ενδιαφέροντά μας και να αποφύγουμε τον κίνδυνο να χάσουμε τον δρόμο μας.

Αυτό σημαίνει ότι η ουσιαστική αποστολή μας, ως πλασμάτων που καταφθάνουμε με αγνή φύση σε αυτό τον κόσμο, σε αυτό τον ξενώνα που θα μας φιλοξενήσει για τη διάρκεια της ζωής μας, είναι να καταφέρουμε να αποκτήσουμε σταθερότητα και καθαρότητα στη σκέψη, τη φαντασία και την πίστη μας, έτσι ώστε να μπορέσου με να κερδίσουμε μια «δεύτερη φύση» και να δικαιούμαστε να συ νεχίσουμε τη ζωή μας στα «επόμενα, πολύ ανώτερα βασίλεια». Επι πλέον, εκτελώντας τα καθήκοντά μας, ως διαχειριστές της Θεϊκής εξουσίας, πρέπει να ενεργοποιήσουμε την καρδιά μας, το πνεύμα μας και όλες τις εσωτερικές μας δυνατότητες. Αγκαλιάζοντας τον εσωτερικό και εξωτερικό μας κόσμο, που περιέχουν αναρίθμητα μυστήρια και αινίγματα, πρέπει να αντιληφθούμε το μυστικό της ύπαρξης και έτσι να ανέβουμε στη θέση που αντιστοιχεί πραγματι κά στην ανθρώπινη φύση.

Η απομάκρυνση της επιστήμης από τη θρησκεία και ο υλισμός, που αποτελεί εν μέρει αποτέλεσμα αυτής της απομάκρυνσης, μας έχουν κάνει να αντιμετωπίζουμε τη φύση, όπως άλλωστε και την ανθρωπότητα, σαν μια συσσώρευση ύλης που δημιουργήθηκε μόνο και μόνο για να ικανοποιεί σωματικές ανάγκες. Το αποτέλεσμα εί ναι να βιώνουμε παγκόσμιες περιβαλλοντικές καταστροφές.

Ας αναλογιστούμε το εξής: Ένα βιβλίο είναι η υλική εκδήλωση, με τη μορφή λέξεων, μιας «πνευματικής» ύπαρξης στο μυαλό του συγγραφέα. Δεν υπάρχει αντίφαση μεταξύ αυτών των δύο τρόπων έκφρασης της ίδιας αλήθειας και των ίδιων ιδεών σε δύο διαφορε τικούς «κόσμους». Κατά την ίδια έννοια, ένα κτίριο έχει μια πνευ ματική υπόσταση στο μυαλό του αρχιτέκτονα• έχει μια «μοίρα» ή «προορισμό» στη μορφή ενός σχεδίου• η υλική του μορφή είναι το πραγματικό κτίσμα. Δεν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ των τρόπων έκφρασης του ίδιου νοήματος, του ίδιου περιεχομένου και της ίδιας αλήθειας σε αυτούς τους τρεις διαφορετικούς κόσμους. Το να ανα ζητούσαμε αντιφάσεις δεν θα ήταν τίποτε περισσότερο από χαμέ νος κόπος.

Ομοίως, δεν μπορεί να υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στο Κοράνι, δηλαδή τη Θεία Γραφή (που αποτελεί τον Λόγο του Θεού), το σύ μπαν (που αποτελεί έκφραση της Δύναμης και της Θέλησής Του) και τις επιστήμες που τα μελετούν. Το σύμπαν είναι ένα επιβλητικό Ιερό Βιβλίο (το Κοράνι), που δημιουργήθηκε ως έκφραση της Δύνα μης και της Θέλησης του Θεού. Με άλλα λόγια, αν μπορεί να μας επιτραπεί μια τέτοια πεζή παρομοίωση, το σύμπαν είναι ένα μεγά λο Κοράνι που έχει κατασκευαστεί από τον Θεό για την εκπαίδευσή μας. Αντίστροφα, το Κοράνι, όντας μια έκφραση των νόμων του σύμπαντος σε μια άλλη μορφή, είναι ένα σύμπαν καταγεγραμμέ νο και κωδικοποιημένο. Στην αληθινή της μορφή, η θρησκεία δεν αντιτίθεται και δεν περιορίζει την επιστήμη ή την επιστημονική ερ γασία.

Η θρησκεία καθοδηγεί τις επιστήμες, καθορίζει τον πραγματικό στόχο τους και, μπροστά από αυτές, θέτει, ως οδηγούς, ηθικές και οικουμενικές ανθρώπινες αξίες. Αν αυτή η αλήθεια είχε γίνει κατα νοητή στη Δύση και αν είχε ανακαλυφθεί η σχέση μεταξύ της θρη σκείας και της γνώσης, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Η επιστήμη δεν θα είχε κάνει περισσότερο κακό από όσο καλό, ούτε θα είχε ανοίξει τον δρόμο για την κατασκευή βομβών και άλλων θανατηφόρων όπλων.

Σήμερα, κάποιοι ισχυρίζονται ότι η θρησκεία είναι διχαστική και προκαλεί το μίσος και τον θάνατο όσων έχουν διαφορετικές ιδέες και αντιλήψεις. Ωστόσο, είναι αναμφισβήτητο ότι η θρησκεία, και ειδικότερα το Ισλάμ, δεν έχει σχέση με την εκμετάλλευση, τους πολέμους και τις καταστροφές των δυο τελευταίων αιώνων. Πιο συ γκεκριμένα, οι πόλεμοι και οι επαναστάσεις του 20ού αιώνα, που σκότωσαν εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους και άφησαν πίσω τους ακόμα περισσότερους άστεγους, χήρες, ορφανά και τραυματί ες, δεν προκλήθηκαν από το Ισλάμ. Τον όλεθρο αυτό τον προκάλε σαν ο επιστημονικός υλισμός, μια άποψη της ζωής και του κόσμου αποκομμένη από τη θρησκεία, και η σύγκρουση αντιτιθέμενων συμφερόντων και ιδεολογιών.

Υπηρετώντας την Ανθρωπότητα
Μέσω της Εκπαίδευσης

Λόγω των ταχύτατων εξελίξεων στις μεταφορές και την επικοινωνία, ο πλανήτης μας έχει γίνει ένα παγκόσμιο χωριό. Όλα τα έθνη έχουν γίνει γείτονες. Ωστόσο, πρέπει να θυμόμαστε ότι σε έναν κόσμο σαν αυτόν, η εθνική οντότητα μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο μέσω της προστασίας των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών κάθε έθνους. Σε ένα ενοποιημένο μωσαϊκό εθνών και κρατών, τα έθνη που δεν θα κα ταφέρουν να προστατέψουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, θα εξαφανιστούν. Όπως συμβαίνει και με όλα τα υπόλοιπα έθνη, τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά μας είναι η θρησκεία, η γλώσσα, η ιστορία και η πατρίδα. Η κουλτούρα και ο πολιτισμός μας ξεπήδη σαν από το Ισλάμ και την Κεντρική Ασία και ζυμώθηκαν για αιώ νες στην Ανατολία, την Ευρώπη, ακόμα και την Αφρική. Ο Γιαχγιά Κεμάλ, ο διάσημος αυτός Τούρκος ποιητής, το διατύπωσε αυτό με έντονο συναισθηματισμό στο έργο του Επαρχίες χωρίς προσευχή. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλο. Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, έχουμε περισσότερα να προσφέρουμε στην ανθρωπότη τα από όσα να πάρουμε. Σήμερα, μη-κυβερνητικοί οργανισμοί μας και σύλλογοι εθελοντών έχουν ιδρύσει εταιρείες και ιδρύματα, που υπηρετούν με μεγάλο ενθουσιασμό συνανθρώπους μας στο όνομα του Ισλάμ. Η ευρείας κλίμακας αποδοχή των εκπαιδευτικών ινστι τούτων μας, που έχουν εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο, παρά τις μεγάλες οικονομικές δυσκολίες που έχουν αντιμετωπίσει και παρά το γεγονός ότι συναγωνίζονται τα αντίστοιχα Δυτικά (τα οποία και συχνά και μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ξεπερνούν), απο δεικνύει ότι όσα είπαμε παραπάνω δεν είναι ψέματα.

Ο τουρκικός λαός έχει περάσει από πολλές δυσκολίες κατά τους τελευταίους αιώνες. Στη ρίζα αυτών των προβλημάτων μας βρίσκε ται η εσφαλμένη προσήλωσή μας στην εξωτερική μορφή, στην τε λετουργία του Ισλάμ, και η παραμέληση του εσωτερικού θησαυρού του. Ξεκινώντας από εκεί, αρχίσαμε, στη συνέχεια, να μιμούμαστε άλλους και υποθέσαμε ότι δεν υπήρχε συνάφεια, ούτε σχέση, ανά μεσα στο Ισλάμ και τις θετικές επιστήμες. Φτάσαμε σε αυτό το συ μπέρασμα, παρά το γεγονός ότι η επιστήμη δεν είναι τίποτα περισ σότερο παρά οι ανακαλύψεις των Θείων νόμων και οι υλοποιήσεις των Ιδιοτήτων της Δύναμης και της Θέλησης του Θεού• δεν είναι παρά μια διαφορετική έκφραση του Κορανίου, που αποτελεί τον Λόγο του Θεού. Αυτή η εσφαλμένη εντύπωση οδήγησε, στη συνέ χεια, στην τυραννία σε όλα τα επίπεδα: στη γνώση, τη σκέψη και τη διακυβέρνηση• στην απελπισία που περιέβαλλε όλους τους ανθρώ πους, είτε αυτοί δρούσαν ατομικά, είτε συλλογικά• στη σύγχυση• στην απραξία.

Συνοπτικά, οι τρεις μεγαλύτεροι εχθροί μας είναι η αμάθεια, η φτώχεια και η εσωτερική διάσπαση. Η γνώση, η εργασία και η ενότητα είναι τα όπλα μας. Καθώς η αμάθεια είναι το σοβαρότερο πρόβλημα, πρέπει να αντιμετωπιστεί με εκπαίδευση, που ανέκαθεν υπήρξε ο σημαντικότερος τρόπος ώστε να προσφέρουμε υπηρεσία στη χώρα μας. Τώρα που ζούμε σε ένα παγκόσμιο χωριό, η εκπαί δευση είναι ο καλύτερος τρόπος για να υπηρετήσουμε την ανθρω πότητα και να εδραιώσουμε τον διάλογο με άλλους πολιτισμούς.

Όμως, πάνω από όλα, η εκπαίδευση αποτελεί μια ανθρωπιστική υπηρεσία• σταλθήκαμε εδώ για να μάθουμε και να τελειοποιηθού με μέσω της εκπαίδευσης. Ο Μπεντιουζαμάν επέστησε την προσο χή μας στις μελλοντικές επιλογές μας, με τα λόγια: «Το παλιό είναι αδύνατο να λειτουργήσει και κάποια στιγμή θα καταρρεύσει. Το μέλλον θα είναι είτε μια εντελώς νέα κατάσταση ή η καταστροφή και ο αφανισμός μας». Είπε ότι «τα αμφιλεγόμενα ζητήματα δεν πρέπει να συζητούνται με Χριστιανούς πνευματικούς ηγέτες», αλλά, παρ’ όλα αυτά, άνοιξε διάλογο με μέλη άλλων θρησκειών. Όπως ο Με βλανά Τζαλάλ αλ Ντιν Ρουμί, που είπε: «Το ένα πόδι μου βρίσκε ται στο κέντρο και το άλλο βρίσκεται σε 72 βασίλεια (δηλαδή στην επικράτεια όλων των εθνών) σαν διαβήτης», χάραξε έναν μεγάλο κύκλο που αγκάλιασε όλους τους πιστούς. Πιστεύοντας ότι οι ημέ ρες της ωμής βίας αποτελούσαν παρελθόν, ο Μπεντιουζαμάν είπε: «Η νίκη στους πολιτισμένους ανθρώπους κερδίζεται με την πειθώ», καταδεικνύοντας έτσι ότι ο διάλογος, η πειθώ και η συζήτηση που βασίζεται σε επιχειρήματα είναι απαραίτητα σε όσους επιδιώκουν να στηρίξουν τη θρησκεία. Λέγοντας ότι «στο μέλλον, η ανθρωπό τητα θα στραφεί στη γνώση και την επιστήμη και στο μέλλον θα κυβερνούν η λογική και ο διάλογος», ενθάρρυνε τη μόρφωση και τη συζήτηση μεταξύ των ανθρώπων. Τέλος, αδιαφορώντας για την πολιτική και την άμεση ανάμειξη σε αυτήν, έθεσε τις βάσεις μιας πραγματικά θρησκευτικής και εθνικής προσφοράς υπηρεσίας για τη σημερινή εποχή, αλλά και για το μέλλον.

Με βάση αυτές τις αρχές, έχω ενθαρρύνει τους ανθρώπους να υπηρετήσουν τη χώρα αυτή συγκεκριμένα, αλλά και την ανθρω πότητα γενικότερα, μέσω της εκπαίδευσης. Τους κάλεσα να βοηθή σουν το κράτος να μορφώσει και να βοηθήσει τον λαό να αναπτυ χθεί, ανοίγοντας και λειτουργώντας σχολεία. Η αμάθεια μπορεί να νικηθεί με την εκπαίδευση, η φτώχεια με την εργασία και την ιδιο κτησία περιουσίας και η διχόνοια και ο φατριασμός με την ενότητα, τον διάλογο και την ανεκτικότητα. Καθώς η λύση του κάθε προ βλήματος σε αυτή τη ζωή εξαρτάται τελικά από τους ανθρώπους, η εκπαίδευση είναι το πιο αποτελεσματικό όχημα, άσχετα από το αν έχουμε ένα παράλυτο κοινωνικό και πολιτικό σύστημα ή αν διαθέ τουμε ένα σύστημα που λειτουργεί σαν ρολόι.

Σχολεία

Αφότου η κυβέρνηση έδωσε την άδεια για το άνοιγμα ιδιωτικών σχολείων, πολλοί άνθρωποι προτίμησαν, αντί να χαραμίσουν τη ζωή τους στον κόσμο αυτό με επιπόλαιο τρόπο, να προσφέρουν εθελοντικά τις οικονομίες τους στην υπηρεσία της χώρας. Πραγ ματικά, κάποιοι άνθρωποι έδειξαν στην υλοποίηση αυτών των προγραμμάτων τον ίδιο ενθουσιασμό που συνήθως επιδεικνύεται σε πράξεις λατρείας. Δεν είναι δυνατό να γνωρίζω όλα τα σχολεία που άνοιξαν τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό. Καθώς εγώ απλώς και μόνο συνέστησα ή ενθάρρυνα τέτοιες ενέργειες, δεν γνωρίζω καν τα ονόματα πολλών εταιρειών που άνοιξαν σχολεία ή το πού βρίσκο νται τα σχολεία αυτά.

Ωστόσο έχω παρακολουθήσει το θέμα σε κάποιο βαθμό από τις εφημερίδες και από μια σειρά άρθρων που έγραψαν άξιοι δημοσιο γράφοι όπως ο Αλί Μπαϊράμογλου, ο Σαχίν Αλπάι και ο Ατιλγκάν Μπαγιάρ. Έχουν ανοίξει σχολεία παντού σε όλο τον κόσμο, από το Αζερμπαϊτζάν ώς τις Φιλιππίνες και από την Αγία Πετρούπολη ώς τη Μόσχα. Μέχρι και στο Γιακούτσκ φτάσανε, με τη βοήθεια του Εβραίου συμπολίτη μας και επιφανούς επιχειρηματία Ουζεΐρ Γκα ρίχ. Αυτά τα σχολεία άνοιξαν σε όλες σχεδόν τις χώρες, εκτός από περιπτώσεις, όπως του Ιράν, όπου δεν δόθηκε η σχετική άδεια. Οι συγγραφείς και οι διανοούμενοι που τα έχουν επισκεφθεί, επιβεβαιώνουν ότι τα σχολεία χρηματοδοτήθηκαν από τουρκικούς εθελοντικούς οργανισμούς. Στα περισσότερα, ή μάλλον σχεδόν σε όλα, τα δίδακτρα αποτελούν ένα σημαντικό ποσοστό της χρημα τοδότησης. Οι τοπικοί αξιωματούχοι προσφέρουν μεγάλη βοήθεια παρέχοντας γη, εγκαταστάσεις, διευθυντές και δασκάλους, όπου αυτό θεωρείται αναγκαίο. Οι δάσκαλοι που έχουν αφοσιωθεί στην υπηρεσία της πατρίδας τους, του έθνους και της ανθρωπότητας και που βρήκαν το νόημα της ζωής στο να υπηρετούν άλλους, εργάζο νται με ενθουσιασμό για ένα χαμηλό μισθό.

Αρχικά, ορισμένοι αξιωματούχοι του Υπουργείου Εξωτερικών δίστασαν να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους στο εκπαιδευτικό μας πρόγραμμα, γιατί δεν καταλάβαιναν πραγματικά τι συνέβαι νε. Σήμερα, όμως, οι περισσότεροι στηρίζουν τα σχολεία αυτά. Πο λιτικοί, που περιλαμβάνουν τους δύο τελευταίους προέδρους της Τουρκίας, τον εκλιπόντα Τουργκούτ Οζάλ και τον Σουλεϊμάν Ντε μιρέλ, όπως και τον πρώην Πρόεδρο της Βουλής Μουσταφά Κα λεμλί και τον πρώην Υπουργό Εξωτερικών Χικμέτ Τσετίν, έδειξαν όλοι την υποστήριξή τους σε αυτές τις προσπάθειες, επισκεπτόμενοι μάλιστα τα σχολεία.

Οι τοπικοί αξιωματούχοι έχουν τις ίδιες, αν όχι και μεγαλύτε ρες, με την τουρκική κυβέρνηση ευαισθησίες για το θέμα της εκκο σμίκευσης. Διακεκριμένοι δημοσιογράφοι, όπως ο Σαχίν Αλπάι, ο Ατιλγκάν Μπαγιάρ, ο Αλί Μπαϊράμογλου και πολλοί άλλοι, έχουν καταστήσει απολύτως σαφές, επανειλημμένως, ότι αυτές οι χώρες δεν εξέφρασαν καμία απολύτως ανησυχία σχετικά με τη λειτουργία αυτών των σχολείων. Μάλιστα, μιλώντας στα εγκαίνια του σχολείου μας στη Μόσχα, ο Διευθυντής του ρωσικού Εθνικού Γραφείου Εκ παίδευσης είπε: «Δύο είναι τα σημαντικά γεγονότα στην πρόσφατη ιστορία της Ρωσίας. Το ένα είναι η πτήση του Γκαγκάριν στο διά στημα. Το άλλο είναι τα εγκαίνια ενός τουρκικού σχολείου εδώ». Το ανέφερε δηλαδή σαν ιστορικό γεγονός.

Για κάποιους, αυτή η ζωή συνίσταται στην αναζήτηση της ικανο ποίησης των προσωπικών επιθυμιών τους. Άλλοι άνθρωποι έχουν διαφορετική άποψη και δίνουν στη ζωή ένα διαφορετικό νόημα. Για μένα, αυτή η ζωή αποτελεί το μεσοδιάστημα σε ένα ταξίδι που αρχίζει στον κόσμο των πνευμάτων και συνεχίζεται στην αιωνιότη τα στον Παράδεισο ή, Θεός φυλάξοι, στην Κόλαση.

Αυτή η ζωή είναι πολύ σημαντική, γιατί διαμορφώνει την επό μενη. Με αυτό ως δεδομένο, πρέπει να τη ζούμε με τρόπους που μας εξασφαλίζουν την αιώνια ζωή στον Παράδεισο και την επιδοκιμα σία του Ζωοδότη. Αυτό το μονοπάτι περνάει μέσα από την αναπό τρεπτη διάσταση τού να γίνουμε υπηρέτες του Θεού, με την έννοια ότι υπηρετούμε πρώτα από όλα την οικογένειά μας, τους συγγενείς μας, τους γείτονες, μετά τη χώρα και το έθνος μας και τελικά ο στό χος των προσπαθειών μας είναι η ανθρωπότητα και η πλάση. Αυτή η υπηρεσία αποτελεί δικαίωμά μας. Το να διαδώσουμε το νόημά της και σε άλλους αποτελεί υποχρέωσή μας.

[1] Αυτή η αντιπαράθεση οφειλόταν σε δύο παράγοντες: στην άρνηση της Καθολικής Εκκλησίας να συμβιβαστεί με τις καινούργιες επιστημονικές ανακαλύψεις και ιδέες και στην αναδυόμενη καινούργια μεσαία τάξη που ήθελε να απελευθερωθεί από τους αυστηρούς κανόνες της θρησκείας.