Η νέα τάξη πραγμάτων
Ολοι έχουν ασχοληθεί με το θέμα μιας νέας τάξης πραγμάτων και το αξιολογούν από διαφορετική οπτική γωνία ο καθένας, βάσει του τρόπου σκέψης τους. Αυτό είναι απόλυτα φυσικό. Για παράδειγμα, από αυτούς που υπέφεραν από τη δυσάρεστη πλευρά της παγκοσμιοποίησης, αρκετοί μπορεί να καταφύγουν στον σωβινισμό σαν μια μορφή λύτρωσης. Αυτό συμβαίνει σήμερα στην Ασία, όπου σχεδόν κάθε έθνος επιστρέφει στα ιδεώδη της αρχαίας ιστορίας του και καλλιεργεί σε τέτοιο βαθμό τις ιδιαίτερες, παραδοσιακές αξίες του, που όλες πλέον οι χώρες περηφανεύονται για τον εθνικισμό τους. Παρατηρώντας την υπάρχουσα κατάσταση, μπορεί κανείς να αξιολογήσει τις αλλαγές στη συμπεριφορά των Ρώσων, των Ουζμπέκων, των Καζάκων και των υπολοίπων λαών. Η ίδια ακριβώς εξέλιξη μπορεί να παρατηρηθεί και σε διάφορες άλλες χώρες του κόσμου. Όσο αυτές οι «αλλαγές» και οι «εξελίξεις» δεν βλάπτουν άλλους, μπορούν να ιδωθούν ως κάτι φυσιολογικό. Ωστόσο, αν μπορούσαμε να βρούμε έναν τρόπο και μια μέθοδο που να έκαναν αυτές τις αλλαγές πιο ωφέλιμες για το σύνολο της ανθρωπότητας, θα ήταν πιθανό να αποτρέψουμε νέες τραγωδίες.
Κάποιες από αυτές τις εξελίξεις ακολουθούν μια διαδρομή θρησκευτικού χαρακτήρα. Μπορούμε, σχετικά, να αναφέρουμε οργανωμένες και μη οργανωμένες δραστηριότητες σε διάφορα μέρη του κόσμου. Αντίθετα με άλλαντίστοιχες εξελίξεις διαφορετικού χαρακτήρα, προσεγγίζουν κάθε ζήτημα μέσα από την οπτική τού ότι «η θρησκεία είναι απολύτως απαραίτητη στην ανθρώπινη κοινωνία». Και φυσικά, θέλουν να αξιολογήσουν τις σημερινές ακαθόριστες καταστάσεις σύμφωνα με τον δικό της τρόπο σκέψης και να χειραγωγήσουν και να οδηγήσουν τους ανθρώπους στη θέση που απαιτείται από τη θρησκεία.
Επιπροσθέτως, δυνάμεις που εκμεταλλεύτηκαν επανειλημμένως τον κόσμο προσπαθούν και σήμερα να εκμεταλλευθούν αυτή την περίοδο της παγκόσμιας αναδόμησης και αυτό το παρουσιάζουν, από τη δικιά τους σκοπιά, ως κάτι απολύτως φυσιολογικό. Υπάρχει πλήρης σύμπνοια ανάμεσα σε αυτές τις δυνάμεις; Και βέβαια όχι. Ωστόσο, πιστεύεται ευρέως ότι προσπαθούν να συμπαραταχθούν και να φτάσουν σε μια συμφωνία το συντομότερο δυνατό. Όπως είναι γνωστό, η Βρετανία δεν έχει πολύ διαφορετικό τρόπο σκέψης σ’ αυτό το θέμα από την Αμερική. Παρόλο που διαφώνησαν μερικώς σχετικά με το ζήτημα του Σαράγεβου, οι Βρετανοί ακολουθούν τώρα τη γραμμή της Αμερικής. Κάποιες φορές, η Γαλλία φαίνεται να έχει διαφορετικές απόψεις, αλλά αυτό πηγάζει πιο πολύ από την προσπάθειά της να αποκτήσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μερίδιο στη νέα διανομή των παγκόσμιων πόρων, παρά από αυθεντική ιδεολογική διαφοροποίηση.
Επιπλέον, υπάρχουν και κάποιες χώρες για τις οποίες είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς. Δεν μπορεί, πιο συγκεκριμένα, να καταλάβει κανείς αν συμφωνούν με τις παγκόσμιες εξελίξεις ή όχι. Είναι αρκετά δύσκολο να καταλάβει κανείς την κατάσταση σε αυτές τις χώρες, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που κάποιες ασθένειες είναι δύσκολο να διαγνωστούν. Φαίνεται σαν να μην περιμένουν κάποια ιδιαίτερη θέση στην παγκόσμια διανομή. Για την ακρίβεια, δεν είναι καν εμφανές τι πραγματικά επιθυμούν σήμερα.
Είναι επίσης απαραίτητο να λάβουμε υπόψη μας τις εσωτερικές αλλαγές που προετοιμάζονται σε κάθε χώρα. Φυσικά, αυτές θα διαφέρουν από χώρα σε χώρα και είναι αδύνατο να αναφερθούμε σε όλες ξεχωριστά. Ας κάνουμε όμως κάποιες αναφορές στη δική μας χώρα. Η κοινωνία μας είναι προνοητική και επαγρυπνεί. Μια μέρα, σίγουρα, θα ακούσει τη συνείδησή της και θα πραγματοποιήσει τις αλλαγές που αντιστοιχούν στη φύση της. Στο μεταξύ, όμως, πολλές διαφορές στη νοοτροπία και στον τρόπο σκέψης έχουν εμφανιστεί στη χώρα μας. Ευτυχώς, όμως, μας δίνει ελπίδα το ότι όλοι αυτοί που έχουν διαφορετικές σκέψεις, είναι ειλικρινείς σε όσα λένε και όσα πράττουν. Σε αυτό το ευρύ πλαίσιο, αυτές οι διαφορές είναι απολύτως φυσιολογικές και, μάλιστα, θα μπορούσαν να θεωρηθούν και ωφέλιμες.
Μετά από αυτές τις γενικές αναφορές, μπορούμε με συντομία να αναφερθούμε στο θέμα από μια πιο τεχνική σκοπιά. Ο ιδανικός, ειρηνικός κόσμος δεν γίνεται να επιτευχθεί με πολέμους και αιματοχυσίες. Ούτε θα βγει τίποτε θετικό, παραλλάσσοντας πράξεις επιθετικότητας, καταπίεσης και κατοχής. Γι’ αυτό τον λόγο, είναι ωφέλιμο να επαναλάβουμε με σαφήνεια και ακρίβεια, για άλλη μια φορά, πως ό,τι επιτυγχάνεται με χρήση στρατιωτικής δύναμης πολύ σύντομα καταρρέει, οι υπεύθυνοι δε γι’ αυτό θα είναι οι πρώτοι που θα θαφτούν κάτω από τα συντρίμμια.
Θεωρώ ότι έχουμε ήδη υπάρξει μάρτυρες παρόμοιων καταστάσεων: η Κορέα, το Βιετνάμ, ο Κόλπος, η Σομαλία αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Οι αντιδράσεις όμως θα είναι ακόμα βιαιότερες στο μέλλον. Το ανθρώπινο συναίσθημα της συμπάθειας που νιώθουν οι Μουσουλμάνοι για τους αδερφούς τους, και που, κάποτε, περιελάμβανε και κάποιους από τους ηγέτες του ελεύθερου κόσμου, σιγά-σιγά λιώνει και τη θέση του θα καταλάβει η αδιαφορία και η αντιπάθεια. Φαίνεται ότι, αν η νέα τάξη πραγμάτων βασιστεί αποκλειστικά και μόνο πάνω σε θεμέλια άμεσης ή έμμεσης χρήσης στρατιωτικής ισχύος, και όχι πάνω στη δημοκρατία και τον πλήρη σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, αυτή η αντιπάθεια θα μεγαλώσει και θα βρει άλλες διεξόδους.
Οι πρόγονοί μας είπαν: «η κανάτα με το νερό σπάει στο δρόμο προς το πηγάδι». Όσοι κέρδισαν αξιώματα επειδή κατέστρεψαν κάτι, θα καταστραφούν και οι ίδιοι και, αργότερα, θα χάσουν αυτό το αξίωμα με τον ίδιο τρόπο. Αν κοιτάξουμε γύρω μας σήμερα και αναλογιστούμε τη ροή της ιστορίας, θα μπορέσουμε να δούμε πιο καθαρά τι μας περιμένει αύριο.
Παρόλο που ο κόσμος δεν βρίσκεται σήμερα σε στάδιο ανανέωσης, σίγουρα βρίσκεται σε μια διαδικασία αναδόμησης. Όταν έρθει η σωστή στιγμή, η αναδόμηση αυτή θα γίνει πλήρως αντιληπτή. Όταν συμβεί αυτό, αντί για έναν κόσμο που έχει σχηματιστεί με κακία και μίσος, ένας εκπληκτικός κόσμος θα εμφανιστεί μπροστά μας, ένας κόσμος αγάπης, ανεκτικότητας, και υπομονής. Η συλλογική συνείδηση θα τον καλωσορίσει και θα τον τοποθετήσει στην καρδιά της, μαζί φυσικά με εκείνους που έπαιξαν ρόλο σε αυτή την αναγέννηση. Αυτοί οι άνθρωποι θα αφήσουν ανεξίτηλα σημάδια και, ακόμα και όταν αφήσουν αυτό τον κόσμο, τα σημάδια τους θα παραμείνουν για αιώνες. Πιστεύω με όλη μου την καρδιά ότι το μόνο πράγμα που μένει να κάνουμε σήμερα για να πραγματοποιήσουμε αυτά τα ελπιδοφόρα όνειρα, είναι να συνεχίσουμε να υπηρετούμε, όπως γνωρίζουμε, την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό τον λόγο, αντί για σπασμωδικές και καταδικασμένες να αποτύχουν προσπάθειες, θα συμβούλευα να δημιουργηθεί ένα είδος κινήματος που θα διαρκέσει και θα είναι πλήρως ωφέλιμο σε κάθε πτυχή του. Όσο είμαι ζωντανός, θα επαναλαμβάνω συνεχώς αυτές μου τις προτάσεις.
Αυτός ο πολύ σημαντικός λόγος του συγγραφέα αποτελεί απάντηση σε ερώτημα σχετικά με τη Νέα Τάξη Πραγμάτων το 1995. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός, πως ό,τι ειπώθηκε τότε, επιβεβαιώνεται, με το πέρασμα του χρόνου, σήμερα.
- Δημιουργήθηκε στις