Το χάος και ο μυστικιστικός κόσμος της πίστης

Σήμερα, όλοι αναπνέουν δυσαρέσκεια, καταπίνουν έχθρα, κα- ταριούνται οτιδήποτε κρίνουν ότι είναι εχθρός τους με έμμονο και ανένδοτο πάθος, σαν μηχανές προγραμματισμένες να μισούν. Το μελάνι που ρέει στις σελίδες των εφημερίδων, οι εικόνες που προβάλλονται στην τηλεόραση, τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα που συντονίζονται στο ραδιόφωνο, πληγώνουν τα αυτιά μας σαν δυσοίωνες κραυγές που έρχονται από παντού – στα βουνά ή πάνω στο νερό, στις κοιλάδες ή στους λόφους· προσβάλλουν τα μάτια μας, σαν φωτογραφίες που μας κάνουν να τρομάζουμε, και ανοίγουν πληγές στις καρδιές μας. Αυτά τα έπη του μίσους που ακούμε μέρα και νύχτα και μας εκπλήσσουν, αυτές οι δυσοίωνες κραυγές, αρρωσταίνουν την καρδιά μας κι όμως οι άνθρωποι που αναζητούν μια θεραπεία γι’ αυτή την ασθένεια είναι πραγματικά λιγοστοί. Οι σκέψεις των περισσότερων ανθρώπων κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις, αλλά πάντα φαίνεται να καταλήγουν στα ίδια σημεία: χρήματα, οικονομική ευημερία και επιτυχία.

…ευτελή αισθήματα, επιθυμίες που σε καταναλώνουν.
Το νόημα που πηγάζει από το βλέμμα
είναι γεμάτο περιφρόνηση για τον Θεό.
Ακίφ

Ελάχιστοι διαφέρουν. Δεν μπορεί να διακρίνει κανείς εύκολα ανάμεσα στο τι είναι συλλογικό και τι όχι, ανάμεσα στον καπιταλισμό, τον κομμουνισμό και τον φιλελευθερισμό. Η απόσταση που χωρίζει την ιδιοσυγκρασία εκείνων που προσηλώνονται στο να τρώνε, να πίνουν, να κοιμούνται, να κερδίζουν χρήματα και γενικώς να ζουν καλά από την ιδιοσυγκρασία άλλων ανθρώπων που έχουν αμετάβλητο χαρακτήρα, μικραίνει μέρα με τη μέρα. Οι βασικές διαφορές ανάμεσα στις δύο πλευρές εξανεμίζονται μία προς μία και η ανθρωπότητα ψάχνει για νέες κατευθύνσεις, σε πείσμα της ίδιας της τής φύσης.

Η θρησκεία, η ευσέβεια, η ηθική, η ελεύθερη σκέψη, οι προσωπικές μας αντιλήψεις για την τέχνη, περιφρονούνται· η εξουσία είναι τόσο διεφθαρμένη που έχει γίνει αγνώριστη, οι ψευδαισθήσεις έχουν μεταμφιεστεί σε ιδέες και αυτές οι ενοχλητικές ιδέες επιβάλλονται με τη βία σε άλλους. Πραγματικά, πρέπει να πω ότι δυσκολεύομαι να καταλάβω την εσωτερική λειτουργία ενός τέτοιου τρομακτικού φανατισμού. Σήμερα, που ο διαφωτισμός είναι ευρύτατα διαδεδομένος, που η νοησιαρχία βρίσκεται στο απόγειό της, το γεγονός ότι η επιστήμη και η άγνοια συναντώνται στο ίδιο σημείο, ενώ θα περίμενε κανείς να υπάρχει μια απόσταση μεταξύ τους, υποδηλώνει μια σκοτεινή συνέργεια και καθιστά προφανή την ύπαρξη ενός σοβαρού προβλήματος. Μια τέτοια αντίφαση μάς δίνει την εντύπωση ότι η συναισθηματική βούληση ορισμένων ανθρώπων βρίσκεται μίλια μπροστά από τη διανοητική και την έλλογη θέλησή τους.

Πιστεύω ότι σε μια τέτοια σκοτεινή περίοδο, όπου τα αντίθετα έχουν συνυφανθεί, όπου στους διάφορους τομείς της κοινωνίας επικρατεί το χάος, όπου κακόβουλες πράξεις προερχόμενες από διάφορες πηγές έχουν σκοτεινιάσει το πρόσωπο της Γης, όπου οι υπόγειες δυνάμεις βασιλεύουν, όπου η αντιπαράθεση και η διαλεκτική έχουν γίνει τόσο δημοφιλείς σε τόσους πολλούς, όπου οι φημολογίες, ειδικά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, είναι καλοδεχούμενο προϊόν, όπου οι ζωές των άλλων έχουν αρχίσει να γίνονται η τροφή της δικής μας ύπαρξης, όπου η ενότητα έχει κλονιστεί και διάφορες ομάδες έχουν διασκορπιστεί παντού, όπου οι ελπίδες έχουν κομματιαστεί και η βούληση έχει παραλύσει, όπου οι ψυχές εγκαταλείπουν τον αγώνα κατά του πάθους, υπάρχει μια επιτακτική ανάγκη να στραφούμε προς το πνεύμα και να ακούσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, να αποσχιστούμε από το σκοτεινό περιβάλλον του σαρκικού βασιλείου και να πλεύσουμε προς το μαγικό περιβάλλον μιας εγκάρδιας και πνευματικής ζωής. Όσοι δεν πέσουν σε λήθαργο και επιστρέψουν στον εαυτό τους όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, θα νιώσουν τη μαγεία και τη γοητεία του εσωτερικού τους κόσμου· οι δύστυχοι που δεν καταφέρουν να επιστρέψουν ή όσοι παραμένουν στην άλλη πλευρά, θα εξακολουθήσουν να δυσφορούν, να μισούν, να συκοφαντούν, να λένε ψέματα και να νιώθουν περιφρόνηση, θα επιμένουν πεισματικά στη διάλυση και τη διαφωνία και, ακόμα και σε κλίματα που ο ήλιος λάμπει, εκείνοι θα εξακολουθούν να ονειρεύονται σκοτεινά πράγματα, να κάνουν απεχθείς σκέψεις και θα ψάχνουν συνεχώς για σκοτεινές γωνιές για να κρυφτούν.

Ελπίζει κανείς ότι θα μπορέσουν κάποτε να νιώσουν τη χαρά της ευλογίας που βιώνουμε εμείς, μέρες και νύχτες, με κύματα φωτός να φτάνουν παντού. Ελπίζει κανείς ότι θα εγκαταλείψουν την αίρεση, τον αθεϊσμό, τη διχόνοια, και την εξέγερση και θα μπορέσουν να σεβαστούν τις επιλογές και τις απόψεις του κάθε ανθρώπου! Ίσως κάποια μέρα αυτές οι ευχές εκπληρωθούν, αλλά οι αυτοανακηρυγμένοι εχθροί του Θεού, των προφητών, της θρησκείας και της ευσέβειας –που ζουν μόνο για τα υλικά αγαθά, που παραληρούν αρνούμενοι τον Θεό και που έχουν βυθιστεί στην κινούμενη άμμο της αναρχίας και του μηδενισμού– δεν θα μπορέσουν ποτέ να αναπνεύσουν αυτόν τον ζωογόνο αέρα. Ω Θεέ μου, μακάρι να είχες εμφανιστεί μπροστά τους για να απαλλάξεις τις καρδιές τους από τις αλυσίδες!

Σε κάθε κοινότητα και κοινωνία υπάρχουν άνθρωποι που είναι επιρρεπείς στο να εγκαταλείπουν την πίστη τους και πολλές φορές τέτοιοι άνθρωποι βγαίνουν εκτός ελέγχου· άλλες κοινότητες και κοινωνίες δεν έχουν την ίδια με εμάς δύναμη, όταν έρχονται αντιμέτωπες με τις αβύσσους και τις δυσκολίες. Μπορεί να έχουν σκέψεις που ανακουφίζουν, δοξασίες που πείθουν, μέρες και νύχτες γεμάτες διασκέδαση, γιορτές και καρναβάλια· όμως, αυτές οι μέρες, οι νύχτες, οι γιορτές, τα καρναβάλια στερούνται οποιασδήποτε ιερότητας. Είναι σαν πυροτεχνήματα, που λάμπουν για μια στιγμή και μετά χάνονται, δίνοντας μόνο μια στιγμιαία χαρά. Όλα αυτά είναι εφήμερα και υλιστικά και δεν προσφέρουν καμία πνευματική χαρά. Πραγματικά, στον κόσμο αυτό, κανείς δεν μπορεί να νιώσει το μεγαλείο της πίστης στον Θεό, ούτε να αισθανθεί ότι οι ψυχές είναι ελεύθερες από τα δεσμά του χώρου και του χρόνου. Οι ηδονές αυτές, όπου η σάρκα τρελαίνεται και παραληρεί, είναι απατηλές και φευγαλέες. Έπειτα από λίγο, όλα μεταμορφώνονται σε οδυνηρές αναμνήσεις, θλιβερά όνειρα και προδομένες ελπίδες. Στο τέλος, τα πάντα εξαφανίζονται.

Στη δική μας πνευματική ατμόσφαιρα, όπου είμαστε σφιχτά δεμένοι με τον Θεό, νιώθουμε κάθε ήχο, κάθε λέξη και κάθε πράξη σαν μελωδικά νανουρίσματα. Αυτά μας λούζουν σαν τη βροχή και αυτής της βροχής τα δώρα απορροφούμε. Το φεγγάρι αλλάζει το σχήμα του κάθε βράδυ, σαν να σηματοδοτεί συγκεκριμένες στιγμές ευτυχίας· ο ήλιος ανατέλλει από ένα νέο σημείο στον ορίζοντα κάθε πρωί, ξυπνάει τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας σε μια καινούργια μέρα, καλεί τα όνειρά μας να τον ακολουθήσουν και ξαναφέρνει μέσα μας εικόνες του ποταμού Καουθάρ, που θα μας περιμένει στον Παράδεισο. Το παρελθόν μετατρέπεται σε πολύχρωμο πέπλο που πέφτει στα μάτια μας· το ευτυχισμένο μέλλον είναι το αποκορύφωμα των ονείρων μας, που μας περιμένει σαν ανοιχτή αγκαλιά και εμείς, που έχουμε ελευθερωθεί από τα στενά όρια του χρόνου, ζούμε την πολλαπλότητα του χθες-σήμερα-αύριο ταυτόχρονα και, σαν τους αγγέλους, νιώθουμε όλες τις χαρές της υπέρβασης του χρόνου. Είναι αδύνατο για όσους δεν τρέφονται από την ίδια πηγή με εμάς, για όσους δεν τρέφουν τα ίδια αισθήματα και σκέψεις με εμάς, να νιώσουν και να κατανοήσουν τα άγια βάθη στα οποία χανόμαστε ή τη χαρά και την ευτυχία που μας κατακλύζουν σαν τα ποτάμια του Παραδείσου.

Η πίστη μας, οι ορίζοντες της σκέψης μας και οι τρόποι μας –χαρακτηριστικά γνωρίσματα του τυχερού, αλλά ταυτόχρονα και λίγο αδικημένου έθνους μας– έχουν, μέσω της συνεχούς αναμόρφωσης στο καλούπι της συλλογικής προσωπικότητας, εκλεπτυνθεί πολύ και έχουν στολιστεί με παγκόσμιες αξίες. Αυτή είναι μια κατάσταση που δεν υπάρχει σε καμία άλλη κοινωνία και ισχύει σε τέτοιο βαθμό, που εκείνοι που περνούν λίγο χρόνο μαζί μας δεν αργούν να καταλάβουν τη διαφορά. Η ιερή θλίψη στις καρδιές μας και ο ενθουσιασμός στις ψυχές μας, σαν το τρεχούμενο νερό ανάμεσα στα βράχια, γίνονται γρήγορα αντιληπτά. Πράγματι, όσοι ακούν αυτά που έχουμε να πούμε, καταλαβαίνουν τις μελωδίες του πόνου του αποχωρισμού ανάμικτες με αυτές της ελπίδας· στον τρόπο ομιλίας και συμπεριφοράς μας ακούν τις νότες της επανένωσης και της γλυκιάς και αιώνιας αναζήτησης της εστίας μας. Ενώ από τη μια μεριά μουρμουρίζουμε: «Οινοχόε, έχω καεί στις φλόγες της αγάπης, δώσε μου ένα ποτήρι να πιω», από την άλλη λέμε: «Βούτηξα το δάχτυλό μου και δοκίμασα το μέλι της αγάπης, δώσε μου ένα ποτήρι νερό» και μπορούμε έτσι να μετατρέπουμε τη θλίψη μας σε χαμόγελο. Οι γλώσσες μας μιλούν μερικές φορές για αγάπη και άλλες φορές για κόπωση· μολονότι η αγάπη και η κόπωση προκαλούν πόνο στους άλλους, εμείς σε αυτές ακούμε πάντα, όπως ο Ρουμί, το ποίημα της λαχτάρας για το βασίλειο που αφήσαμε. Η αγάπη και η κόπωσz είναι για μας σαν μια έκκληση από τη γλώσσα της ψυχής, που πηγάζει από μια θλιμμένη νοσταλγία για την αιωνιότητα. Καθώς η πίστη και οι αισθήσεις μας μάς πηγαίνουν σε μαγικούς κόσμους στο υπερπέραν, νιώθουμε τη θλίψη και τη χαρά συνυφασμένες· ακούμε τους ήχους από το κλάμα και το γέλιο σαν διαφορετικές νότες της ίδιας μελωδίας. Αντιδρούμε στους ανήσυχους παλμούς της καρδιάς μας με χαμόγελο στο πρόσωπό μας, καθώς τα μάτια μας ξεχειλίζουν από δάκρυα και η συνείδησή μας ροδοκοκκινίζει σαν τα τριαντάφυλλα των κήπων του Ιράμ.^[1]

Ακόμα κι αν δεν είναι εύκολο για τον καθένα να το κατανοήσει, η σύνδεσή μας με τον Θεό είναι η πιο φυσική συμπεριφορά που μπορούμε να υιοθετήσουμε. Η σχέση μας με Εκείνον είναι σαν ένα ξόρκι που μεταμορφώνει όλες τις στιγμές της ζωής μας σε στιγμές ενθουσιασμού και αγαλλίασης. Οι καρδιές μας, που χτυπούν με αισθήματα για Εκείνον, γεμίζουν συνεχώς με την προσδοκία της συνάντησης· είμαστε ικανοί να ξεπεράσουμε το πιο δριμύ φθινόπωρο στην καρδιά μας, επειδή προσμένουμε τη χαρά της άνοιξης. Οι ψυχές μας υιοθετούν την πιο ζηλευτή συμπεριφορά με μεγάλη χαρά και συνεχή ενθουσιασμό, σαν να ξεκινάμε πάλι από την αρχή, ακόμα και σε στιγμές που νιώθουμε λύπη και πόνο. Η ευχαρίστηση ή η λύπη, η αποκάλυψη ή η θλίψη, όλα αυτά τα συναισθήματα μεταμορφώνονται στις καρδιές μας που χτυπούν με πίστη και μας μιλούν για τις πιο φυσικές απολαύσεις και τις πιο ρεαλιστικές προσδοκίες. Είναι γεγονός ότι και εμείς αντιμετωπίζουμε αλλεπάλληλες στιγμές μακαριότητας και δοκιμασίας, γλυκές εβδομάδες και πικρές ημέρες, φως και σκοτάδι που έρχονται και φεύγουν όπως η μέρα και η νύχτα. Ωστόσο, μέσα από όλες αυτές τις δοκιμασίες, πίνουμε την αξεπέραστη καλοσύνη και τις χαρές γιατί έχουμε τις πεποιθήσεις μας, τη σύνδεσή μας με τον Δίκαιο Θεό και τις ελπίδες μας! Όσοι δεν αναγνωρίζουν ότι οι δοκιμασίες και οι απολαύσεις είναι προϊόντα της ίδιας Θέλησης, υποφέρουν από ατέλειωτα μαρτύρια, ενώ εμείς, στο δικό μας περιβάλλον, βλέπουμε καθαρά ότι τα πάντα θα μεταμορφωθούν σε βαθιά συμπόνια. Γευτείτε μια ολόκληρη ζωή με τις πικρές και τις γλυκές της πτυχές, σαν να πίνετε από το νερό του Καουθάρ, σε όλα όσα τρώμε και πίνουμε, σε κάθε τόπο όπου κατοικούμε, με όλες τις όμορφες Θείες αποκαλύψεις του εσωτερικού μας κόσμου, σε όλες τις διαστάσεις αυτής της ζωής, δείτε τις λύπες μας να συρρικνώνονται μπροστά στην ευτυχία, αισθανθείτε τον πόνο μας να λιώνει και να μετατρέπεται σε ευχαρίστηση και νιώστε πώς οι ζωές μας ρέουν μέσα σε σμαλτωμένες δεξαμενές, λουσμένες από φως και χρώματα. Η θνητότητά μας μεταμορφώνεται σε αιωνιότητα· χαμογελάμε ακόμα και όταν κλαίμε.

Στον κόσμο μας, οι πεποιθήσεις και οι προσδοκίες που πηγάζουν από την καρδιά αυτών των πιστεύω είναι τόσο συνυφασμένες με τη ζωή μας, που κάθε κεφάλαιο της ζωής μας μάς δανείζει τα φτερά της προσευχής και μας μεταφέρει στην πύλη της Επόμενης Ζωής. Μας πηγαίνει εκεί και επιτρέπει στις καρδιές μας να πιουν από τις ομορφιές του παραδείσου. Έτσι, νιώθουμε σαν να εισπνέουμε τα αρώματα του παραδείσου. Ακόμα και αν αφηνόμαστε να μας παρασύρει η καθημερινή ζωή μας, μας επαναφέρουν οι κλήσεις για προσευχή, οι ύμνοι προς τον Θεό, οι διάφοροι ήχοι της προσευχής, η απαγγελία των ονομάτων του Θεού, οι φωνές από τα τζαμιά που Τον ευχαριστούν και επικαλούνται τη Μοναδικότητά Του· χρωμα- τίζουν τις ψυχές μας με τις αποχρώσεις τους, κάνουν τις καρδιές μας να χτυπούν σαν κρουστά, να αναστενάζουν σαν φλάουτα και να ενθουσιάζονται με τη χαρά της μουσικής. Αυτοί οι ήχοι ξεσηκώνουν τις ψυχές μας. Μαγευόμαστε από τα μυστήρια του Θεού, από τη γοητεία αυτών των μυστηρίων που αναδύεται από τα βάθη του εσωτερικού μας κόσμου και που ταχύτατα επεκτείνεται σε όλες μας τις αισθήσεις, από αυτή τη γοητεία που βάφει με τα χρώματα του παραδείσου τις σκέψεις μας και που ρέει στα χείλη μας σαν καταρράκτης έμπνευσης. Έτσι γοητευμένοι, στεκόμαστε περιδεείς.

Η γοητεία αυτή, η αναγνώριση των μυστηρίων που αφορούν τον Θεό, φτάνει στο ανώτατο επίπεδο κατά τις ευλογημένες μέρες και νύχτες που η απεριόριστη αφθονία και η γενναιοδωρία Του μας λούζουν σαν βροχή. Όλα γύρω μας φτάνουν σε μια κατάσταση αγαλλίασης, η παραμικρή γωνιά παίρνει μια πνευματική απόχρωση και ο ενθουσιασμός των ψυχών μας, που ταξιδεύουν σε προορισμούς μεταφυσικούς, φτάνει στο αποκορύφωμά του. Όπως λένε οι Σούφι, οι ψυχές μας φτάνουν τότε στο ανώτατο επίπεδο ωριμότητας. Στον βαθμό που μπορούμε να ακούσουμε και να αφουγκραστούμε όσα μας περιβάλλουν, αγαλλιάζουμε και εμείς σαν παιδιά σε χαρούμενα πανηγύρια· ζούμε έτσι την ευτυχία και τη χαρά μιας εορταστικής μέρας.

Σε έναν τέτοιο κόσμο, το ξημέρωμα μπαίνει στα σπίτια μας από τις πόρτες και τα παράθυρα σαν ευπρόσδεκτος καλεσμένος· το βράδυ μπαίνει στα ιδιαίτερα δωμάτιά μας σαν εραστής και κάθεται μαζί μας· η νύχτα μάς σφιχταγκαλιάζει και μας προσφέρει την επανένωση με τον Εξομολογητή· και τα χέρια όλων υψώνονται προς Εκείνον για προσευχή, έτοιμα να δεχθούν τα δώρα που θα στείλει, με την ψυχή σε μια κατάσταση μεταφυσικής υπερέντασης να στενάζει και να λέει: «Κράτα το χέρι μου, αγαπητέ Εξομολογητή, κράτα το, γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς Εσένα».

Σε έναν τέτοιο κόσμο, η προσευχή είναι βροντερή σαν τους ύμνους Γκουλμπάνγκ^[2] και αντηχεί σαν φωνή και ανάσα, που έρχεται από τα Θεϊκά βάθη· η ζεστή μοναξιά της νύχτας αγκαλιάζει τις ψυχές μας σαν μετάξι· οι καρδιές μας χτυπούν με τον ενθουσιασμό κάποιου που άκουσε καλά νέα. Ίσως μερικοί από εμάς συνεχίζουν να Τον υμνούν, χωρίς σταματημό, σαν το αηδόνι που πασχίζει διαρκώς να βρει την ιδανική μελωδία για να εκφράσει τα συναισθήματά του με τους πιο συγκινητικούς ήχους. Ο καθένας μας σιγοτραγουδάει μια μελωδία με ατέλειωτη αγωνία και αγαλλίαση, άσβεστη αγάπη και ενθουσιασμό, ακούγοντας το ρίγος της ψυχής του και αφήνοντας και τους άλλους να το ακούσουν. Όλοι αναστενάζουν στον πυρετό της αγάπης και κάνουν τους άλλους να νιώσουν το ίδιο. Ναι, καθώς αναλογίζονται τον ενθουσιασμό στην ψυχή τους και την έμπνευση στην καρδιά τους, εκφράζονται για μια τελευταία φορά, εξωτερικεύουν τα αισθήματά τους και μιλούν για τα μυστικά που κρύβουν μέσα τους, ψάχνοντας τις κατάλληλες λέξεις.

Η προοπτική τού να ζει κανείς το χθες, το σήμερα και το αύριο ταυτόχρονα, με τέτοια πίστη και ελπίδα, με αγάπη και αναγνώριση των μυστηρίων που περιβάλλουν τον Θεό, προσδίδει τέτοιο βάθος στη ζωή, που, κάθε καρδιά που κινείται στην τροχιά της Επόμενης Ζωής, βρίσκεται τυλιγμένη στη μελωδική αρμονία των συναισθημάτων και των ιδεών και απελευθερώνεται από τις περιοριστικές και κατασταλτικές επιδράσεις της ύλης. Πιστεύω ότι η σταθερότερη βάση όλων των ανθρώπινων σχέσεων, η αγνότερη πηγή όλων των απολαύσεων, η πηγή της αγάπης, της λαχτάρας, της έλξης, της βαρύτητας είναι αυτή η πίστη και η ελπίδα. Κάθε ακόλουθος της καρδιάς που αποκτά αυτή την πίστη και την ελπίδα μπορεί να βιώσει και να νιώσει την ύπαρξη εκτός του χρόνου και να την αισθανθεί σε όλο της το βάθος.

Πραγματικά, στον βαθμό που μπορεί κανείς να βλέπει τον κόσμο με αυτό τον τρόπο, θα νιώθει την ύπαρξη, θα εκτιμά τα πράγματα διαφορετικά από τους άλλους και θα λιώνει μαζί με το χρώμα, τη γεύση, το άρωμα και τον ήχο των εκφάνσεων του Αιώνιου Θεού· αυτές οι ιδιότητες διαποτίζουν τα πάντα και οι άνθρωποι μπορούν να φτάσουν σε μια δεύτερη ύπαρξη με μια νέα «γέννηση μετά το θάνατο»^[3] Σε τέτοιες στιγμές αγαλλίασης, όταν το εσωτερικό βλέμμα εστιάζει πέρα από το ορατό πεδίο της ύπαρξης, νιώθει κανείς όλες τις χαρές της ζωής. Νιώθει σαν να λούστηκε από σοφία, σαν να ελευθερώθηκε από το βάρος όλων των πραγμάτων που είναι ξένα στη φύση του. Από τα μακρινά ουράνια, ευλογίες κατακλύζουν αυτές τις καρδιές, τις καρδιές που διψούν για αγάπη και καλπάζουν με λαχτάρα και στοργή· όλες οι καρδιές που ζουν με το φόβο μήπως στερέψουν, ξεδιψούν. Λουλούδια του ουρανού στολισμένα με όνειρα ανθίζουν σε αυτές τις βροχές!

Κάποιοι ίσως δεν μπορούν να κατανοήσουν αυτό το στάδιο πνευματικής εξέλιξης –αυτό τον συνεχή αγώνα να υπερνικηθεί το σκοτάδι με όλα όσα αυτό υποδηλώνει, αυτό το διαρκές ξημέρωμα– των ανθρώπων της πίστης· όμως όλα αυτά είναι φαινόμενα της καρδιάς, της ψυχής και των συναισθημάτων. Ζώντας μέσα στις ατέλειωτες αποκαλύψεις της ζωής, μόνο οι ενεργοί ήρωες της αυγής και της μεγάλης προσπάθειας μπορούν να καταλάβουν αυτή την αγάπη, τον ενθουσιασμό, την ποίηση και τη μουσική με τα οποία ποτίζει τις ψυχές τους ο Αιώνιος. Όσοι δεν το κατανοούν, ούτε εμάς μπορούν να καταλάβουν. Όσοι παραμένουν μακριά από αυτή την υπέροχη και εύθραυστη ζωή, ζουν στο μακρινό σκοτάδι, ενώ όσοι έχουν βρει μια θέση από την οποία μπορούν να αντικρίζουν την αλήθεια με τρόπο που να φαίνεται όσο προφανής πραγματικά είναι, νιώθουν αυτό το δώρο σε όλες του τις διαστάσεις, πίνουν από τα ποτάμια του Παραδείσου και ζουν τις εγκόσμιες ζωές τους σαν να ζούσαν στον Παράδεισο.

Ποιος ξέρει πόσες ακόμα φορές θα μιλήσουμε γι’ αυτή την ατέλειωτη ευχαρίστηση και αγαλλίαση, ενώ απολαμβάνουμε μια εορταστική ημέρα! Όσες φορές και να μιλήσουμε γι’ αυτήν –και όσο και αν ο αφηγητής δεν μπορεί να εκφραστεί καλά– θα εξακολουθούμε να την ακούμε με ευχαρίστηση και θα προσπαθούμε να τη μοιραστούμε και με άλλους.

[1] Τόπος που αναφέρεται στο Κοράνι (Αλ Φαζρ 89:7-8), «...η πόλη του Ιράμ, με τους αγέρωχους κίονες. Όμοιά της δεν υπάρχει σε ολόκληρο τον κόσμο».
[2] Ύμνοι που ψάλλουν όλοι μαζί οι πιστοί στους χώρους προσευχής.
[3] Η αλλαγή που περιγράφεται σε αυτές τις γραμμές δεν πρέπει να συσχετιστεί με την έννοια της μετενσάρκωσης.

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο Işığın Göründüğü Ufuk, Nil, Κωνσταντινούπολη, 2000, σσ. 21-28.

Tweet

Whatsapp