Η ανθρωπότητα και οι ευθύνες της

Εφόσον η ανθρωπότητα είναι ο τοποτηρητής του Θεού στη Γη, το αγαπημένο του δημιούργημα, όλη η ουσία και η υπόσταση της ύπαρξης και ο λαμπρότερος καθρέφτης του Δημιουργού –και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό–, η Θεϊκή Ύπαρξη που μας έστειλε στη Γη θα πρέπει να μας έχει παραχωρήσει την άδεια, αλλά και την ικανότητα, να ανακαλύψουμε τα μυστήρια που βρίσκονται κρυμμένα στην ψυχή του σύμπαντος, να φανερώσουμε την κρυφή δύναμη, την ισχύ και τις δυνατότητές του και να χρησιμοποιήσουμε τα πάντα γι’ αυτό τον σκοπό, ώστε να είμαστε φορείς των χαρακτηριστικών Του, της γνώσης, της θέλησης και της ισχύος. Όσο οι άνθρωποι συμμετέχουν στην ύπαρξη και στέκονται στο ύψος του τίτλου του τοποτηρητή της οικουμένης, έχοντας ανακαλύψει τις ικανότητες που τους επιφυλάσσει η ίδια τους η φύση, δεν θα συναντούν ανυπέρβλητα εμπόδια και δεν θα αντιμετωπίζουν προβλήματα στη σχέση τους με τα πράγματα, θα περιπλανώνται ελεύθερα στους διαδρόμους των γεγονότων, χωρίς να αισθάνονται άγχος, χωρίς να εμποδίζονται από απρόβλεπτες καταστάσεις, την ώρα που θα πραγματοποιούν τις επιθυμίες τους.

Είναι πασιφανές, από τις επιτυχίες και τα ώς τώρα επιτεύγματά τους, ότι οι άνθρωποι στάλθηκαν στον κόσμο με συγκεκριμένες ευκαιρίες και δυνατότητες. Πραγματικά, εάν σκεφθούμε τις επιτυχίες που γευθήκαμε μέχρι σήμερα, παρά τα προβλήματα που προκαλούνται από την ανθρώπινη αδυναμία, είναι φανερό πως τίποτα δεν μπορεί να μας εμποδίσει. Ακόμα και αν μερικές ενέργειές μας είναι λανθασμένες, είχαμε πολλές επιτυχίες: μας δόθηκε η δύναμη της θέλησης και προσπαθήσαμε να μεταμορφώσουμε την ύπαρξη, είμαστε το είδωλο που αντανακλά τον νέο άνθρωπο, έτσι όπως περιγράφεται στα λόγια του Θεού του Μεγαλοδύναμου και Δίκαιου: Θα ορίσω έναν τοποτηρητή μου στη Γη (Αλ Μπάκαρα, 2:30).

Είναι αλήθεια πως, ορισμένες φορές, οι άνθρωποι δικαιολογούν απόλυτα τον φόβο των αγγέλων, οι οποίοι, κατά τη δημιουργία, προέβλεπαν αιματοχυσίες όμως, δίπλα σε αυτά τα κακά, οι καλές πράξεις των ανθρώπων με σημαντικά, διαρκή και θαυμάσια αποτελέσματα, δεν είναι, σε καμία περίπτωση, αμελητέες. Πραγματικά, ο άνθρωπος είχε πάντοτε να αντιπαραθέσει καλές πράξεις στις κακές. Οι έντιμοι και ενάρετοι υπηρέτες του Θεού είναι οι φωτοδότες ήλιοι της ανθρωπότητας για να αντιμετωπίσουν το κακό, οι ευσεβείς και όσοι βρίσκονται κοντά Του, οι ειλικρινείς και οι προφήτες, ευεργέτησαν με τις καλές τους πράξεις κάθε μέρος που επισκέφθηκαν. Η τιμή να έχει κανείς τον τίτλο του τοποτηρητή –που δίνεται για την προστασία της ανθρωπότητας– έχει αποδώσει καρπούς, ιδιαίτερα όταν τοποτηρητές ορίζονται εκείνοι που γνωρίζουν ποιος είναι ο σκοπός της δημιουργίας. Όσοι πιστοί αντιλαμβάνονται το πνεύμα της δημιουργίας, καταλαβαίνουν ότι βρίσκονται σ’ αυτό τον κόσμο προικισμένοι με ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και πίστης και, ως εκ τούτου, με διαφορετικές, από τους υπολοίπους, ευθύνες κάτι που σημαίνει πρωτίστως και ανάλογη συμπεριφορά και νοοτροπία. Οι πιστοί θα πρέπει να συμπεριφέρονται μ’ αυτό τον τρόπο λόγω των φανερών αλλά και των κρυφών ικανοτήτων τους μας το επιβεβαιώνει και το Κοράνι, το οποίο δίνει έμφαση στις αξίες, τη νοοτροπία και τη συμπεριφορά των πιστών. Στο Κοράνι, ο Παντοδύναμος Θεός τονίζει τον πιο σημαντικό στόχο που θα πρέπει να έχει ο κάθε άνθρωπος: να σταθεί δηλαδή στο ύψος του τίτλου του τοποτηρητή, αλλά και των ικανοτήτων που του δόθηκαν. Ο Θεός δημιούργησε τα πνεύματα και τους ανθρώπους για να δρουν σαν υπήκοοί Του (δηλαδή να δρουν γνωρίζοντάς Με) (Αντ Νταριγιάτ 51:56). Μια τόσο καθαρή δήλωση αποτελεί τόσο ένα κάλεσμα προς τους ανθρώπους στην κατεύθυνση της ανάληψης μίας συλλογικής ευθύνης, όσο και μια κλήση για να εκφραστεί ένα ευχαριστώ από την ανθρωπότητα προς τον Μεγαλοδύναμο για τις ικανότητες που της δόθηκαν. Ταυτόχρονα λειτουργεί ως σημαντική υπενθύμιση των βασικών αρμοδιοτήτων των τοποτηρητών στη Γη.

Η υποταγή, η κατάσταση δηλαδή κατά την οποία γίνεται κανείς υποτελής του Θεού με την ευρεία έννοια του όρου, σημαίνει στην πραγματικότητα ότι του έχουν αποδοθεί τα επουράνια χαρακτηριστικά της εναρμόνισης με το σύνολο της δημιουργίας και των πραγμάτων που υπάρχουν σ’ αυτήν, του συντονισμού με τον κόσμο και με ό,τι αυτός περιέχει, της ασφαλούς χάραξης ενός μονοπατιού μέσα από τους μυστηριώδεις διαδρόμους του σύμπαντος, της προστασίας, με λίγα λόγια, της ισορροπίας της εσώτερης αρμονίας του με την ύπαρξη. Ο ενάρετος άνθρωπος θα θέσει τα δικά του όρια εκεί που συναντιούνται οι ουσιώδεις αρχές της ύπαρξης με τους κανόνες της συμπεριφοράς στην κοινωνία χωρίς αυτή την ισορροπία, θα ήταν αδύνατο να συνεχίσουμε να πορευόμαστε στον δρόμο της γνώσης, προστατεύοντας δηλαδή τις ανθρώπινες αξίες και με σεβασμό σε αυτές.

Η επιτυχία της ανθρωπότητας στην προστασία των σχέσεών της με την ύπαρξη και τον φυσικό κόσμο που μας περιβάλλει, καθορίζεται από τον βαθμό στον οποίο δρούμε σε συμφωνία με όλη την υπόλοιπη πλάση. Όσοι δεν δρουν μ’ αυτό τον στόχο, ή όσοι αμελούν τις υποχρεώσεις τους, βρίσκονται συνεχώς σε σύγκρουση με τις περιστρεφόμενες σφαίρες και τους ακονισμένους τροχούς του σύμπαντος, υποφέροντας παράλληλα από έλλειψη στόχων και καθοδήγησης. Σε μία τέτοια κατάσταση, είναι σε θέση να μετατρέψουν αυτό τον κόσμο, που είναι το σπίτι τους και μπορεί να είναι σαν παλάτι, σε κόλαση. Ακόμα και σήμερα, κάποιοι τρέμουν από τον φόβο του μέλλοντος που πλησιάζει, σαν να αισθάνονται ότι μπορούν να μετατρέψουν τον κόσμο σε μια τέτοια κόλαση.

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι μονάχα ο Θεός, ο οποίος οργάνωσε το σύμπαν σαν ένα λαβύρινθο από στοές και διαδρόμους, σαν τα κεφάλαια ενός βιβλίου, και ο οποίος, στη συνέχεια, έδωσε τη δυνατότητα στον άνθρωπο να το μάθει, μπορεί να γνωρίζει τη φύση των συσχετισμών μεταξύ των μαθηματικών νόμων –δηλαδή εκείνων κάτω από τους οποίους λειτουργεί η ύπαρξη– και της γενικής, σκόπιμης συμπεριφοράς των ανθρώπων. Εντός του πλαισίου των μηνυμάτων που προέρχονται από αυτή την πηγή γνώσης, το να ακολουθεί κανείς τις εντολές που αφορούν τους κανόνες της κοινωνικής συμπεριφοράς αποτελεί τον μοναδικό τρόπο για να μπορέσει να κατανοήσει τα μυστικά των αρχών που διέπουν την ύπαρξη είναι επίσης ο πιο σίγουρος τρόπος για να εξασφαλίσει κανείς απόλυτη αρμονία με αυτές τις αρχές. Πραγματικά, μόνο μ’ αυτό τον τρόπο μπορεί η ανθρωπότητα να αποφύγει τη σύγκρουση με νόμους που ισχύουν για όλη την πλάση, να πάψει να αισθάνεται απώλεια, αλλά, αντιθέτως, να νιώσει την ασφάλεια ότι ζει στο σπίτι της, στο παλάτι της. Η άλλη όψη του νομίσματος, ο αποχωρισμός των ανθρώπων από τον Δημιουργό τους, η αποξένωσή τους από Εκείνον, θα τους οδηγήσει στον φαύλο κύκλο του χωρισμού και της αποξένωσης, όπου θα βρίσκονται σε διαρκή μάχη με την ύπαρξη και τα φαινόμενα γύρω τους. Δεν υπάρχει ανάρρωση από μία τέτοια κατάσταση.

Ο άνθρωπος αναλαμβάνει να εκπληρώσει τον ρόλο του ως τοποτηρητής του Δημιουργού εντός μιας ασυνήθιστα ευρείας σφαίρας δραστηριοτήτων, η οποία περιλαμβάνει πράξεις που εκτείνονται από την πίστη και τον τρόπο λατρείας μέχρι την προσπάθεια κατανόησης των μυστηρίων και των αιτίων των φυσικών φαινομένων και την παρέμβαση στη φύση. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους, οι αυθεντικοί άνθρωποι διευθετούν πρώτα τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους, οργανώνουν την προσωπική και κοινωνική τους ζωή μέσω διάφορων μορφών λατρείας και ισορροπούν τις οικογενειακές και κοινωνικές τους σχέσεις με τις πράξεις τους και με το να στέκονται στο ύψος της αποστολής και των ικανοτήτων του ανθρώπινου είδους, καταφέρνοντας να σηκώνουν περήφανα το λάβαρο του ανθρώπινου γένους από τα βάθη της Γης μέχρι το ατέρμονο ύψος των Ουρανών. Οι άνθρωποι αυτοί κάνουν ό,τι είναι απαραίτητο για να εκπληρώσουν τον ρόλο τους ως πραγματικοί διάδοχοι και τοποτηρητές του Θεού στη Γη. Την ίδια στιγμή, αυτοί οι αυθεντικοί άνθρωποι προσπαθούν να εξασκούν την ελεύθερη βούλησή τους με δημιουργικό τρόπο και εργάζονται για την ανάπτυξη του κόσμου και την προστασία της αρμονίας ανάμεσα στην πλάση και την ανθρωπότητα. Προσπαθούν συνεχώς να διαρρήξουν τα σύνορα μεταξύ Γης και Ουρανών προς χάριν της ανθρωπότητας. Προσπαθούν να ανυψώσουν και να βελτιώσουν την απόχρωση, τον τόνο, τη μορφή και το άρωμα της ζωής σε πιο ανθρώπινο επίπεδο, εντός πάντοτε του πλαισίου των κανόνων του Δημιουργού.

Αυτό είναι το πραγματικό νόημα τού να είναι κανείς τοποτηρητής και εκεί ακριβώς εδράζεται το πραγματικό νόημα τού τι σημαίνει να είναι κανείς υπηρέτης και πιστός του Θεού: με την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια, οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να απολαύσουν από τον Κύριό τους την πιο πλούσια ανταπόδοση. Η λατρεία οδηγεί τους ανθρώπους σε αυτό το σημείο. Η λατρεία δεν είναι απλά η εκτέλεση μιας σειράς από συγκεκριμένες κινήσεις, όπως πολλοί πιστεύουν είναι αυτό που αποκαλούμε απόλυτη υποταγή και αποδοχή μιας μεγάλης ευθύνης ... και, μαζί με την ευθύνη του τοποτηρητή του Θεού στη Γη, αποτελούν τις πιο σαφείς ενδείξεις της σύνδεσης μεταξύ ανθρώπου, σύμπαντος και Θεού. Αν η λατρεία είναι η συνείδηση της σύνδεσης με τον Θεό με όλη την καρδιά και με κάθε μόριο του πιστού, αν αποτελεί την απελευθέρωση του εαυτού από κάθε τύπο δουλείας, εάν αποτελεί τους λόγους για τους οποίους μπορούμε να βλέπουμε, να ακούμε, να αισθανόμαστε την ομορφιά, την τάξη και την αρμονία Του –και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα–, τότε η λατρεία είναι ο αμεσότερος δρόμος για να στραφούμε προς τον Θεό, μαζί με κάθε άνθρωπο και κάθε πράγμα στη δημιουργία ο πιο ασφαλής και σύντομος δρόμος για να συνδέσουμε τα πάντα με Εκείνον ο πιο ασφαλής τρόπος να ανανεώνουμε καθημερινά, κάθε λεπτό της μέρας, τους αυθεντικούς δεσμούς μας μαζί Του. Όποιος ακολουθεί αυτό τον δρόμο συνειδητά, δεν μπορεί να έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι είναι υπηρέτης του Θεού, του οποίου μοναδικός σκοπός είναι να τιμά, όπως πρέπει, τον τίτλο του τοποτηρητή Του. Τέτοιοι άνθρωποι προσπαθούν να ζουν και να γεύονται την εφήμερη εγκόσμια ζωή τους σε όλο της το μεγαλείο, προσπαθώντας να εμπνεύσουν παρόμοια συναισθήματα και στους άλλους, σε κάθε μέρος όπου φθάνει η παρουσία τους ή το όνομά τους. Θέλουν να φτάσουν εκεί που δεν έχει φτάσει κανείς άλλος, να γεμίσουν με την παρουσία τους όλο τον κόσμο, να σφραγίσουν με τις σκέψεις τους –σκέψεις δεμένες σε Εκείνον– και το ελάχιστο μόριο χρόνου και τόπου. Προσπαθούν να ζήσουν με αγνές προθέσεις, για να μπορέσουν να προσεγγίσουν την αιωνιότητα και να κατακτήσουν την εσώτερη ειρήνη και να διασχίσουν τον κόσμο σε πνευματική έκσταση, ξεπερνώντας τα όρια της ύπαρξης και φθάνοντας στην Εδέμ.

Αν η δουλειά ή οι υπηρεσίες αυτών των ανθρώπων αντανακλούν πράγματι αυτό το αίσθημα χρέους και ευθύνης, αν είναι σε θέση να αναζητούν την ουσία των βασικών αρχών της ύπαρξης και να υπακούουν τους κανόνες συμπεριφοράς, που αντιστοιχούν σε αυτήν, δεν θα εξαρτώνται ποτέ από την έκβαση των ενεργειών τους, κανένα αναπάντεχο αποτέλεσμα δεν θα τους πτοεί, τίποτε δεν θα μπορεί να τους στερήσει τον ενθουσιασμό. Αντίθετα, θα ενεργούν πάντοτε με τη χαρά της λατρείας, ευγνώμονες και με συνείδηση του ότι μετέχουν στην ελίτ των αληθινά πιστών, δηλαδή στο ανώτατο επίπεδο ύπαρξης. Τέτοιοι άνθρωποι δεν απογοητεύονται, δεν πανικοβάλλονται και δεν νιώθουν εξαντλημένοι εξαιτίας των προβλημάτων που θα συναντήσουν στον δρόμο τους. Αγωνιούν να προχωρήσουν, νιώθουν την έντονη γεύση που κρύβεται στην ουσία κάθε πράξης, επαναλαμβάνουν το ρητό του Ρουμί:

Ο Ιδανικός Άνθρωπος

Έγινα σκλάβος,
έγινα σκλάβος, έγινα σκλάβος
οι σκλάβοι είναι ευτυχισμένοι, μόλις απελευθερωθούν,
αλλά είναι τιμή και χαρά μου να είμαι σκλάβος.

Αυτοί οι άνθρωποι προσμετρούν και εκτιμούν την κάθε εργασία και την κάθε πράξη όχι σε σχέση με το αποτέλεσμα, αλλά σε σχέση με το πώς εκτελέστηκε και το κατά πόσον είναι αρεστή στον Θεό, αν δηλαδή έγινε με αγνές προθέσεις και καθαρή καρδιά. Μ’ αυτό τον τρόπο, δεν περιορίζουν την ανιδιοτέλεια της υπακοής τους, συνδέοντάς τη με κάποιο βραβείο ή τίμημα, δεν συγχέουν θεϊκές και ιερές πράξεις μ’ εκείνες που έχουν σχέση με επίγειους σκοπούς κρίνουν τις πράξεις τους ως μηδαμινές μπροστά στην υπέρτατη δύναμη του Μεγαλοδύναμου και ζουν στις απέραντες εκτάσεις των καρδιών τους.

Όσοι αισθάνονται τέτοιο βάθος και τέτοιο εύρος με όλη τους τη σκέψη και όλο τους το συναίσθημα, νιώθουν στα βάθη της καρδιάς τους τη σημασία της δέσμευσης τού να είναι κανείς υπήκοος του Θεού και απελευθερωμένος από κάθε άλλη πίεση. Δεν είναι μόνο ελεύθεροι, αλλά παλεύουν να σώσουν και την ανθρωπότητα. Γνωρίζουν ότι αποτελούν απλούς υπηρέτες, με μοναδικό σκοπό τους να διαχέουν παντού το φως που εισέρχεται από την πύλη του Θεού, την πύλη που, μόνο αν την περάσει, κάποιος αποκτά την πραγματική ελευθερία. Είναι σίγουρο ότι αποτελεί χρέος να προσπαθήσει κανείς να αντιληφθεί πλήρως την ευλογία του Θεού, ευλογία που λαμβάνει ακόμα και κάποιος που απορρίπτει αυτό τον δρόμο. Το γεγονός ότι ο Θεός συνεχίζει να στέλνει τα δώρα του σε συνεχόμενα κύματα και με κάθε τρόπο, αποτελεί μια δεύτερη ευλογία.

Αν οι άνθρωποι αποτελούν τους τοποτηρητές του Θεού στη Γη –μοναδικοί, καθώς είναι οι μόνοι που διαθέτουν αυτές τις δυνατότητες–, θα πρέπει να δουλεύουν για χάρη Του, να ξεκινούν κάθε τους πράξη με αναφορά σ’ Εκείνον, να υπερασπίζονται το όνομά Του, να Τον αγαπούν και να επεμβαίνουν στην πλάση μόνο στο πλαίσιο που έχει δοθεί από Εκείνον και με τη φιλοδοξία να αποτελούν τους ακόλουθούς Του. Καθώς λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι δεν αποκομίζουν δόξα για τους εαυτούς τους με ό,τι κάνουν, δεν απογοητεύονται και όταν κάτι δεν πάει καλά. Δεν περηφανεύονται για τις ικανότητές τους, ούτε αρνούνται την καλοσύνη του Μεγαλοδύναμου γνωρίζουν ότι όλα προέρχονται από Εκείνον και αντιμετωπίζουν τις πράξεις τους σαν χρέος προς Αυτόν. Η αυτοπεποίθησή τους ανανεώνεται με κάθε επιτυχία και στρέφονται στον Κύριο, δείχνουν την εμπιστοσύνη και την πίστη τους σ’ Εκείνον και επαναλαμβάνουν συνεχώς τα λόγια του Ακίφ:

Εμπιστεύομαι τον Θεό, εστιάζω μόνο στην προσπάθεια
και ενώνομαι με την Κοσμική Θέληση
εάν υπάρχει δρόμος, αυτός είναι
δεν γνωρίζω άλλον που να οδηγεί εκεί.

Αυτός είναι ο ύμνος αυτών των ανθρώπων. Θα βρίσκονται πάντα σε εγρήγορση, αποφασισμένοι, ενθουσιώδεις και με κατανόηση του χρέους τους, συνδέοντας τη συμπεριφορά και τις ενέργειές τους με τον σκοπό της υπηρεσίας στον Θεό. Δεν θα γίνουν ποτέ υπερόπτες με τις νίκες τους και οι ήττες τους δεν θα τους φέρνουν σε απόγνωση. Η αποφασιστικότητά τους θα παραμένει σταθερή, είτε περπατούν σε καλοτάξιδα μονοπάτια, είτε κατεβαίνουν ή σκαρφαλώνουν τις πιο απότομες πλαγιές.

Πραγματικά, ενώ αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να δράσουν έτσι, ώστε να ενεργοποιήσουν όλες τις νοητικές, πνευματικές και συναισθηματικές τους ικανότητες για να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους ως τοποτηρητές –φτάνοντας σε ένα πλαίσιο δράσης που ξεπερνά κάθε φαντασία–, παραμένουν ταυτόχρονα γεμάτοι προσδοκίες, υπάκουοι, γεμάτοι ελπίδες για τις ευκαιρίες που μπορεί να βρεθούν στον δρόμο τους και πάντα εν αναμονή της σύνδεσής τους με τον Θεό.

Αυτός είναι ο πραγματικός πιστός και το καλύτερο υπόδειγμα του θιασώτη της αλήθειας! Πολλοί που κατάφεραν αυτή τη σύνδεση έφυγαν, αλλά διαμόρφωσαν τους δρόμους που οδηγούν στους διαδρόμους του παραδείσου … και τους ακολουθούν άλλοι, πολλοί σήμερα. Τόσο αυτοί που έφυγαν, όσο και εκείνοι που συνεχίζουν στον δρόμο τους, έζησαν ή ζουν ως ήρωες που διαθέτουν αυτά τα μοναδικά χαρακτηριστικά.