Istoty ludzkie
Każdy człowiek odczuwa wzniosłe uczucia, ma też naturalną skłonność ku prawości oraz jest zafascynowany wiecznością. Nawet osoba, która wygląda na nieszczęśliwca, nosi w sobie atmosferę tęczy składającej się z wieczności, umiłowania piękna oraz prawego myślenia. Jeśli ludzie potrafią rozwinąć te podstawowe, wrodzone elementy, mogą wznieść się na najwyższy poziom człowieczeństwa i osiągnąć wieczność.
Ludzie nie są prawdziwymi istotami ludzkimi w śmiertelnym czy też ziemskim aspekcie ich istnienia, ale raczej w tym, że skłaniają swe dusze ku wieczności oraz podejmują wysiłki w celu jej osiągnięcia. Z tego powodu ci, którzy nie doceniają swych wrodzonych, duchowych cech i koncentrują się jedynie na fizycznym istnieniu, nigdy nie zaznają prawdziwego spokoju oraz ukojenia.
Najszczęśliwszymi oraz pełnymi pomyślności ludźmi są ci, którzy zawsze odurzeni są żarliwym pragnieniem wieczności. Ci, którzy ograniczają się do wąskich i przytłaczających granic cielesnej egzystencji, tak naprawdę znajdują się w więzieniu, nawet jeśli mieszkają w pałacach.
Naszym pierwszym i najważniejszym obowiązkiem jest odkrycie samych siebie, a następnie zwrócenie się w kierunku Boga poprzez rozświetlony pryzmat naszej natury. Ci, którzy nie znają swojej prawdziwej natury i w związku z tym nie potrafią nawiązać kontaktu z Najwyższym Stwórcą, spędzają życie za kulisami i ignorują skarb, który niosą na plecach.
Zasadniczo wszystkie istoty ludzkie są bezradne. Jednakże, pozostając zależne od Nieskończenie Potężnego, odkrywają swe niezwykłe kompetencje. Ta bowiem zależność przekształca kroplę w wodospad, cząsteczkę w słońce, a żebraka w króla.
Zaznajomienie się z „księgą” egzystencji i zdarzeń, a także ustanowienie jedności pomiędzy nami a nią przywołuje mądrość, która rozbłyska swymi iskrami w naszym sercu. Dzięki nim zaczynamy rozpoznawać naszą naturę, a także zyskiwać wiedzę o Bogu, by wreszcie do Niego dotrzeć. By ten cel osiągnąć, nie wolno nam podejmować wyprawy w głąb umysłu, który jest uwarunkowany (ograniczony i uprzedzony) przez ateizm i materializm.
Ci, którzy są prawdziwie ludźmi, wchodzą w interakcje z innymi osobami w poczuciu osobistego obowiązku wobec nich, a także w ramach pewnej konieczności. Ci, którzy przywiązują się do pragnień ciała i przyjemności, wykraczają poza to, co dozwolone, dlatego też nie mogą utrzymać prawidłowego dystansu czy równowagi pomiędzy obowiązkiem a pragnieniem.
- Utworzono .