Równowaga wymiaru duchowego i fizycznego

Prawdziwe życie to życie przeżywane na poziomie duchowym. Ci, których serca są żywe, zdobywają przeszłość i przyszłość, a czas nie może ich zatrzymać. Tacy ludzie nigdy nie czują się zrozpaczeni z powodu smutków przeszłości, ani nie są zaniepokojeni tym, co niesie przyszłość. Z kolei ci, którzy w swych sercach nie mogą doświadczyć pełni istnienia, prowadzą banalne i płytkie życie, przez co zawsze są ponurzy i skłonni do popadania w stany beznadziei. Przeszłość uważają za przerażający grób, natomiast przyszłość widzą niczym studnię bez dna. Z tego powodu zarówno życie, jak i śmierć stają się dla nich udręką.

Ustanowienie solidnej, trwałej relacji z odległą i wspaniałą przeszłością, a także z daleką i jeszcze lepszą przyszłością zależy od odpowiedniego zrozumienia żywotności serca oraz duszy. Ludzie szczęśliwi żyją na tym poziomie i potrafią w pełni zrozumieć życie. Przeszłość widzą przez pryzmat namiotów i tronów naszych przodków, natomiast na przyszłość spoglądają jak na drogi wiodące ku ogrodom raju. Czerpią przy tym inspirację z własnego sumienia niczym ze źródła Kawthar[1]. Przez świat przechodzą jak przez gościnny dom. Ludzie nieszczęśliwi nie potrafią osiągnąć takiego poziomu zrozumienia oraz dążenia. Przeżywają oni życie, które samo w sobie jest gorsze od śmierci, a ich śmierć jest ciemnością nad ciemnościami. Istnieje wzajemna relacja pomiędzy uczynkami danej osoby a jej wewnętrznym życiem. Relację tę możemy nazwać „efektem spirali”. Jej podstawą są: determinacja, wytrwałość, rozświetlanie sumienia. Wzmacnia to siłę woli oraz pomaga w zrozumieniu rzeczywistości, a także zachęca do osiągania najwyższych horyzontów.

Ludzie szczęśliwi, których działania odzwierciedlają posłuszeństwo duchowi, zawsze będą się starali zadowalać Stwórcę oraz ludzkość. Nieustannie będą nabywać chwalebne cnoty. Ich kibla[2] zawsze będzie wskazywać na ten sam mihrab[3], a miernik ich postępu zawsze będzie wskazywać na ten sam szlak. Chociaż niektórzy błądzą, co może wystąpić raz na jakiś czas, szczery żal i skrucha stopi grzech w ich duszach i sercach. Zaraz potem ponownie rozpoczną swoją wędrówkę, często przystępując do niej z nowym zapałem.

Szczęśliwi są ci, którzy starannie i dokładnie wypełniają swoje obowiązki, którzy zwracają uwagę na najdrobniejsze szczegóły, cieszą się z porządku, harmonii, a także oddania w służbie światu. W tym samym czasie zwiększeniu ulega ich wewnętrzne, czyste światło, a na skrzydłach swych modlitw kilka razy w ciągu dnia dosiągają pozycji aniołów.

W miarę upływu czasu owo zrozumienie i równowaga obecne w ludzkich sercach, czyli wewnętrzne doświadczenie i drobiazgowa praktyka religijna, występujące obok miłości i tęsknoty za wiecznością, zastąpione zostały przez tępy formalizm i mistycyzm, które czynią nas leniwymi. Od tego czasu te dwie złowrogie grupy uznawały tylko własne inspiracje i natchnienia, które nie są niczym więcej niż światełkiem świetlika, nierównym światłu i blaskowi świetności Objawienia. Blokują nam one drogę do nowych horyzontów myślowych, a wskutek wydzielania spalin i kurzu na drodze do oświecenia zasłaniają perspektywę naszych dążeń.

W drodze podsumowania w następujący sposób możemy scharakteryzować żołnierzy prawdy: posiadają oni hartowaną strukturę, taką jak hartowana stal, która może wytrzymać każdy nacisk i uderzenie. Ich intelekt, niczym intelekt eksperta w dziedzinie chemii, może łączyć słowo Boże i całą obecną wiedzę, dzięki czemu mogą uzyskiwać nowe syntezy. Ich dusze udoskonalone zostały w tym samym tyglu, co dusze takich wybitnych duchowych mistrzów jak Mawlana Dżalal al-Din al-Rumi czy szejk Abdul Kadir al Dżilani. Są oni tak skromni, że postrzegają siebie jak zwykłych ludzi, żyjących wśród innych. Natomiast ich altruizm osiągnął taki poziom, iż mogą oni zapomnieć o własnych potrzebach i skupić się na szczęściu innych.

[1] Jedna z rzek w raju.

[2] Kierunek, w którym muzułmanin zwraca się podczas modlitwy.

[3] Architektoniczny element znajdujący się w każdym meczecie, wskazujący na kierunek, w którym mają się modlić muzułmanie.