Prawdziwe życie, prawdziwe człowieczeństwo

Ponieważ prawdziwe życie możliwe jest jedynie dzięki wiedzy, tych, którzy zaniedbali naukę oraz przekazywanie wiedzy, uważa się za martwych, nawet jeśli biologicznie wydają się żywi. Zostaliśmy stworzeni, aby się uczyć oraz aby zaszczepiać zdobytą wiedzę innym.

Prawdziwe życie toczy się na poziomie duchowym. Ci, których serca są żywe, którzy opanowują przeszłość oraz przyszłość, przekraczają granice narzucone im przez czas. Tacy ludzie nigdy nie są zbyt zaabsorbowani troską o przeszłość, ani też nadmiernie zaniepokojeni przyszłością. Ci, którzy nie są w stanie doświadczyć pełni egzystencji w swych sercach, którzy prowadzą banalny, płytki żywot, są zawsze przygnębieni oraz skłonni do beznadziei. Postrzegają oni przeszłość jako przerażającą jaskinię, zaś przyszłość jest dla nich bezdenną studnią. Żyjąc w agonii, zastanawiają się nad tym, czy żyć będą, czy też może umrą.

Wszyscy jesteśmy podróżnikami, a świat to wielobarwna wystawa i bogato ilustrowana księga. Zostaliśmy zesłani po to, by studiować tę księgę, by poszerzać naszą duchową wiedzę, a także podnosić innych na duchu. Ta przyjemna i wielobarwna podróż jest jednorazowym wydarzeniem. Dla tych, których uczucia są czujne, a serca przebudzone i trzeźwe, podróż ta jest wystarczająca do osiągnięcia rajskiego ogrodu. Lecz dla tych, których oczy są zasłonięte, wszystko znika wraz z pojedynczym oddechem.

Stwórca oraz Jego stworzenie najbardziej cenią ludzi pokornych i skromnych. Co się zaś tyczy ludzi wyniosłych, pyszałkowatych oraz ignorantów, są oni nielubiani przez stworzenia, a przez Stwórcę karani.

Pokora jest oznaką siły oraz dojrzałości, a wyniosłość i zarozumialstwo wskazują na niedoskonałość, a także słabość ducha. Najdoskonalszymi są ludzie, którzy potrafią być serdeczni i naturalni w towarzystwie innych. Odwrotnie jest w przypadku tych, którzy są zbyt dumni, by kształtować relacje pełne ciepła i życzliwości. Są oni postrzegani jako zwyczajny przykład ułomności. Pokora czyni ludzi prawdziwymi istotami ludzkimi. Jednym z przejawów pokory jest fakt, że ludzi, których ona cechuje, nie zmieniają się, kiedy uda się im zdobyć zaszczyty i poważanie, wiedzę oraz sławę lub cokolwiek innego, czym można by ich publicznie wyróżnić. Jeśli jakakolwiek z tych okoliczności wpływa na ich idee, postawy i zachowanie, nie można już dłużej mówić o nich, że osiągnęli poziom prawdziwego człowieczeństwa lub prawdziwej pokory.

Kiedy wchodzisz w interakcje z innymi ludźmi, za miarę zawsze przyjmuj to, co uważasz za przyjemne lub nieprzyjemne. Życz innym tego, czego życzyłbyś sobie i nie zapominaj, że cokolwiek sprawia przykrość tobie, sprawia również przykrość innym. Jeśli będziesz postępował w taki sposób, ustrzeżesz się przed niewłaściwym zachowaniem oraz nie skrzywdzisz innych.

Dojrzałość i doskonałość duszy oznacza, że powinieneś być sprawiedliwy w traktowaniu innych, a zwłaszcza tych, którzy byli niesprawiedliwi wobec ciebie. Na ich złe uczynki odpowiadaj dobrocią. Nie przestawaj czynić dobro wobec tych, którzy cię zranili. Traktuj ich z szacunkiem i życzliwością, gdyż krzywdzenie ludzi jest okrucieństwem. Odpłacanie złem za zło sugeruje deficyt osobowościowy. Przeciwieństwem tego jest szacunek.

Nie istnieje limit dobroci, jaką można okazać innym. Ci, którzy poświęcają się czynieniu dobra dla ludzkości, są na tyle altruistyczni, że potrafią dla innych poświęcić nawet własne życie. Jednak taki altruizm jest wielki tylko wtedy, kiedy wywodzi się ze szczerości i czystych intencji. Powinien również być daleki od rasowych bądź plemiennych przesądów.

Ci, którzy uznają choćby największą przysługę, jaką oddali innym, za nic nieznaczącą, a przy tym potrafią docenić nawet najmniejszą dobroć, jaka ich spotkała, są ludźmi doskonałymi, którzy osiągnęli boski poziom postępowania oraz odnaleźli pokój sumienia. Osoby takie nigdy nie wypominają dobra, jakie uczyniły wobec innych oraz nie narzekają, gdy inni wydają się być obojętnymi wobec nich.

Ten zbiór aforyzmów został napisany w 1984 r., a ostatnio został wydany w tomie Ölçü veya Yoldaki Işıklar, Kaynak, Izmir, 2000 (wersja angielska: Pearls of Wisdom, The Fountain, New Jersey, 2000, s. 13, 23, 41, 42, 49, 50).