Dlaczego i w jaki sposób Gülen skoncentrował się na edukacji, jako przedmiocie swojej działalności?

Pomiędzy rokiem 1972 a 1975 Gülen zajmował posadę kaznodziei w kilku miastach regionów mórz Egejskiego oraz Marmara. Kontynuował też głoszenie kazań i nauczał opracowanych przez siebie modeli edukacyjnych oraz etyki niesienia pomocy. Wciąż tworzył schroniska dla uczniów i studentów. W owym okresie perspektywy edukacyjne anatolijskiej młodzieży były wciąż ograniczone. Większość zamieszkiwanych przez studentów miejsc w dużych miastach była kontrolowana lub infiltrowana przez skrajnych lewicowców czy też prawicowców i kipiała w ultraupolitycznionej atmosferze. Rodzice z prowincjonalnych miejscowości, których dzieci pozytywnie ukończyły egzaminy i dostały się na uniwersytety, czy też do miejskich szkół wyższych, zostali postawieni przed dylematem – mogli oddać swoje dzieci pod opiekę ideologii lub odmówić im edukacji i zatrzymać je w domu.

Schroniska utworzone przez Gülena i jego współtowarzyszy oferowały rodzicom szansę wysłania dzieci do dużych miast oraz kontynuowania świeckiej edukacji, równocześnie chroniąc je przed upolitycznionym środowiskiem.