Hicret Yurdunda Vuslat

Aynı zaman diliminde yaşadığım halde böylesine değerli bir insanla tanışmamayı kendi adıma bir kusur ve kayıp sayarım. Ancak rahmetli Hoca'nın şeyhi ve kayınpederi Şeyh Zahit Kotku Hazretlerini tanıma ve bir "teşehhüd miktarı" da olsa sohbetine katılma şansım oldu.

Vefatından birkaç sene önce Necati Aktülün isimli bir arkadaşımla İskenderpaşa'ya gittik. İkindi vaktiydi. Muhterem Zahid Kotku Hazretlerinin arkasında namaz kıldık. Namazdan sonra cemaat bir halka oluşturdu. Şeyh Efendi hilalin tam ortasında oturuyordu. Cemaat sağına ve soluna dizilmişti. Gayet yumuşak, insanın içini okşayan bir sesle nasihatta bulunuyordu. Herkes derin bir huşu içinde dinlerken biz –biraz aklı bir karış havada iki genç olan biz– söz alıp kendisine bazı sorular yönelttik. Cemaat belli ki bize kızmıştı. Çünkü muhtemelen sadece onun konuşması isteniyordu. Biz tabii o kendine çok güvenen delikanlı ruh halimizle soru üstüne soru sorduk. Belki cemaat Şeyh Efendi'nin bize kızacağını beklerken o, tam aksine hiç sükunetini, ses ritmini bozmadan cevap verdi. Şefkatli ve anlayışlıydı. Biz Müslümanların pasifliğinden bahsediyorduk; o ise bize "sabır ve gayrete devam" tavsiye ediyordu.

Hilalin kavisinde dizilen cemaatten hiç kimse yüzüne bakmıyordu. Belki bu da tarikat adabındandı. Ama biz "adab bilmezler" bu kurala riayet etmediğinden yüzüne, gözlerine bakıp konuşuyorduk.Yüzünde manevi bir saflık, insanın içine huzur veren bir derinlik vardı. Çok sonraları bunun farkına vardım. O gün kafamızdaki gürültüyle huzuruna çıkmıştık.

Açıkçası o gün Şeyh Hazretleri'nin suallerimize verdiği cevapları çok tatminkar bulmamıştık. Ancak manevi şahsiyeti üzerimde derin bir etki bırakmıştı. Yıllarca ne zaman ismi geçse gözlerimin önüne o saf, temiz, mütevekkil yüzü geliyordu. Sonra bu türden insanların farklı ruh hallerine sahip olduklarına inandım. Bu zatlar toplumsal hayatımızın manevi merkezleridir. Çok konuşmazlar, yalın şeyler söylerler. İnsanları etkileyen özellikleri ruhi derinlikleridir.

Tarikatın son şeyhi Esad Coşan Hoca'nın vefatı gök kubbemizde bir yıldızın kayması gibidir. Ancak Esad Coşan Hoca, Fethullah Hoca, Mahmut Efendi ve diğerleri sıradan yıldızlar değil. her gün çok sayıda yıldız kayar. Bunlar ise "kutup yıldızı" gibidirler. Hem alim hem manevi yol göstericilerdir. Dışarıdan bakanlar, onların çok rahat olduklarını sanır. Hayır, omuzlarında ağır yükler var, pınar gibi susuzların susuzluğunu giderirler. Pınar devamlı su vermek zorunda. Su ise kendiliğinden akmıyor. Büyük bir ceht göstermek lazım.

Esad Coşan Hoca'nın gurbette vefat etmesi insanın içine bir burukluk veriyor. İslami tebliğin ne anlama geldiğini ve bu kutup yıldızı şahsiyetlerin neyin peşinde olduklarını hiçbir zaman ve hiçbir şekilde anlamamaya azmetmiş çevreler, Hoca'nın vefat haberini aşağılayıcı bir üslupla ve sanki "Oh olsun!" dercesine veriyorlar. Ne kadar cahilce bir tutum. Esad Coşan Hoca için ölüm, Rabbine bir vuslattır. Yani Şeb–i Arus.

Bir kanalın hanım spikeri bütün kinini ses tonuna yükleyerek "28 Şubat'tan sonra laiklik karşıtı faaliyetlerde bulundu, hakkında davalar açıldı, korktu ve yurtdışına kaçtı. Fethullah Gülen de Amerika'da" diyordu. Onu dinlerken kesin olarak acıdım. O hanım spikere, o haberi hazırlayan servise acıdım. Aynı çağda yaşadıkları bu değerli şahsiyetleri tanımadıkları, sohbetlerine katılmadıkları, vaazlarını dinlemedikleri, onlardan manevi bir gıda almadıkları için acıdım. Bilmezler ki bu zatlar korkmaz. Onların bedenleri burada, ama zihinleri ve ruhları başka alemde. Onların kendileri için korkuları yok.

Namaza duran bir Hocaefendi'yi düşünün. Aklına az önce görüp çöp kutusuna attığı bir böcek geliyor ve "Acaba o böcek canlı değil miydi, iyice bakmadan çöpe attım, bir başkası gelip üstüne bir şey atar, ezilip ölür" diye geçiriyor; namazı bozup çöp kutusuna koşuyor, böceği alıp bahçeye bırakıyor, sonra gelip namaza devam ediyor. Böyle bir Hocaefendi, Allah'tan başka kimden ve ne için korkar? Böyle bir zat "çete kurar mı?" İnsanları incitmeyi aklından geçirir mi?

Hicret bütün dinlerde kutlu bir güzergahtır. Peygamberlerin seyr–ü sülukudur. Asıl, toplumun manevi merkezlerini, sosyal barışın sembollerini ve birleştirici unsurlarını hicret etmeye mecbur bırakanlar utansın. Allah'ın arzı geniştir ve bütün yeryüzü mü'minlere mescid kılınmıştır. Hicret edenler, gittikleri yeri gül bahçesine çeviriyorlar. İnanıyorum ki Amerika'da ve başka yerlerde olduğu gibi Avustralya'da da Esad Coşan Hoca'nın da geride bıraktığı bir gül bahçesi var. Allah rahmet etsin, mekanı cennet olsun, nur içinde yatsın.