Sar Gönül Yaralarımı

Gurbetimiz sayende oldu kurbet,
Gül günleri yaşadık ki emsalsiz;
Tâdât edilemez ettiğin himmet,
Sağnak sağnaktı hem de aralıksız.

İhsanlar gördük tecellî dilinden,
Onu tariften ifadeler âciz;
Mahrum etme beni, sun emelinden,
Ey Erhamü’r-râhimîn ve ey Azîz!..

Seni anmak bir şereftir, anarım,
Sensizlik kahreden hicrandır bana;
Tekmil “yandım!” demesem de yanarım,
Yetmez olsa da bu ihtirak Sana!..

Say bu nağmeyi bir ümit bestesi,
Başım yerde ağlarım, gözler ceyhun;
Gönlümde tütüyor vuslat hevesi,
İnayetinle onu Kıtmîr’e sun!..

Dinsin gönül acıları Seninle,
İhsanların gibi dilbendlerine;
Sar sine yaralarını elinle!
Yaptığın gibi gönül erlerine.