Sunna musiała zostać ustanowiona

Sunna, jako jedno z dwu głównych źródeł islamu, była zapamiętywana, zapisywana i pieczołowicie przechowywana, aby mogła zostać przekazana potomnym bez wypaczeń i zmian. Poniższy werset dotyczy nie tylko Koranu ale i Sunny:

„Zaprawdę, My posłaliśmy napomnienie (dhikr) i My jesteśmy jego stróżami!” (15:9).

Sunna, unikalny przykład do naśladowania dla muzułmanów, ustanowiony własnym życiem przez Wysłannika Bożego, pokazuje nam, jak uzgodnić nasze życie z przykazaniami Bożymi i uzyskać akceptację Stwórcy. Prorok Muhammad stał na przecięciu ignorancji i wiedzy, prawdy i kłamstwa, słuszności i zbłądzenia, tego świata i tamtego.

Sunna jest swoistym oknem, otwartym przez Wysłannika, i prowadzącym do błogosławieństw islamu. Bez niego, muzułmanie nie mogą wcielić w życie codzienne islamu, ani zachować łączności z Prorokiem lub uzyskać jego błogosławieństwo. Ci, którzy ignorują Sunnę, popadają w wielkie niebezpieczeństwo wykolejenia się i odpadnięcia od islamu. Sunna jest niezniszczalnym węzłem, gwarantującym jedność muzułmanów i podciągającym do raju tych, którzy się jej mocno trzymają.

Istniało kilka przyczyn ustanowienia Sunny. Pośród nich, wspominany już poprzednio werset:

„A to, co wam daje Posłaniec, to bierzcie; a czego wam zakazał, od tego się powstrzymajcie! I bójcie się Boga! Zaprawdę, Bóg jest straszny w karaniu!” (59:7)

Słowa „to, co” dotyczą wszystkiego, co jest związane z Koranem (Objawienie recytowane) i hadisami (Objawienie nierecytowane). Prorok Muhammad mówił to, co było mu objawiane, albo zawierało inspirację od Boga. Werset 59:7 nakazuje muzułmanom posłuszeństwo Wysłannikowi, aby w ten sposób mogli zasłużyć na boską ochronę. Świadomi tego Towarzysze zwracali ogromną uwagę na każde słowo Proroka i sumiennie wykonywali jego polecenia.

Jedynym celem Sunny jest prowadzenie ludzi ku bezpieczeństwu i wiecznemu szczęściu. Koran mówi o niej również tak:

„Wy macie w Posłańcu piękny wzór -dla każdego, kto się spodziewa Boga i Dnia Ostatniego i kto Boga często wspomina”. (33:21)

Towarzysze Proroka zapamiętywali i zapisywali wypowiedzi Proroka Muhammada. Słyszeli, jak się modlił:

„[Tego dnia, gdy jedne oblicza będą jaśnieć, a inne pogrążać się w lamencie] niechaj Bóg rozjaśni [radością i szczęściem] oblicze tego, kto słyszał moje słowo, zachował je i przekazuje je innym”.[1]

Według innego przekazu: „…zachował je w pamięci, wciela w swoje życie i przekazuje innym”.[2]

Towarzysze wiedzieli, że Wysłannik będzie się za nimi wstawiał jedynie wtedy, jeśli będą żyć zgodnie z jego przykładem (Sunną):

„W Dniu Sądu pokłonię się, kładąc głowę na ziemi i będę prosił Boga o wybaczenie win mojego ludu. Zostanie mi powiedziane: ‘O Muhammadzie, podnieś swoją głowę i proś; otrzymasz to, o co poprosisz. Wstawiaj się, twoje wstawiennictwo zostanie zaakceptowane”.[3]

Wysłannik przemawiał wyraźnie i czasami powtarzał swe słowa słuchaczom tak, aby mogli je zapamiętać.[4] Nauczał ich też suplikacji i recytacji, których nie było w Koranie.[5] Stale też zachęcał swych przyjaciół do nauczania innych tego, co samu już się dowiedzieli. Jeśli tego nie czynili, ostrzegał: „Jeśli jesteście o coś pytani i zatajacie swoją wiedzę, to w Dniu Sądu zostanie wam nałożona ognista uzda”.[6] Koran ostrzega w następujący sposób:

„Zaprawdę, ci; którzy ukrywają to, co zesłał im Bóg z Księgi, i sprzedają to za niską cenę - oni nie będą napełniać trzewi niczym innym jak tylko ogniem I nie przemówi do nich Bóg w Dniu Zmartwychwstania, i nie oczyści ich. Dla nich kara będzie bolesna.” (2:174)

Mając w pamięci te ostrzeżenia, Towarzysze starali się zapamiętać Koran i Sunnę, zapisywać i przekazywać innym swoją wiedzę. Zbierali się w tym celu w grupach. Wysłannik zachęcał ich do tego:

„Jeśli ludzie zbierają się w domu Boga, recytują Księgę Boga i studiują ją, zstępuje na nich pokój i cisza, obejmuje ich Współczucie (Boga), otaczają ich aniołowie a Bóg wspomina o nich do tych, którzy znajdują się w Jego obecności.”[7]

Inne motywy

Towarzysze żyli w etosie, który nigdy nie stracił swej świeżości. Jak dziecko w łonie matki, wspólnota muzułmańska rosła i rozkwitała, w końcu objęła wszystkie dziedziny życia. Odżywiała się Objawieniem. Notowane było wszystko to, co Prorok mówił i robił.

Kiedyś, przy okazji pogrzebu Osmana ibn Mad’una Prorok rzekł: „Zanim Bóg nie poinformuje o tym, nikt nie może wiedzieć, czy on, albo ktoś inny pójdzie do raju lub piekła”.[8] Podczas bitwy pod Uhud w sposób bohaterski walczył Quzman, i w końcu został zabity. Towarzysze uznawali go za męczennika, Wysłannik powiedział jednak, że poszedł do piekła. Później okazało się, że Quzman popełnił samobójstwo z powodu odniesionych ran, a przed śmiercią wyznał: Walczyłem ze względu na solidarność plemienną, a nie ze względu na islam”. Prorok Muhammad podsumował to tak: „Bóg wzmacnia Swą religię nawet poprzez grzesznego człowieka”.[9] Podobny incydent miał miejsce podczas zdobywania Chajbaru. Omar relacjonował:

„W dniu, kiedy zdobyliśmy Chajbar, niektórzy Towarzysze wyliczali męczenników. Przy takim to a takim Prorok rzekł: ‘Widziałem go w piekle, gdyż ukradł szatę z łupów wojennych, zanim zostały podzielone”. Następnie kazał mi wstać i oświadczyć: ‘Do raju mogą wejść jedynie wierni (którzy są prawdziwym ucieleśnieniem wiary i wiarygodności)’”[10]

Każde słowo i działanie Proroka Muhammada uszlachetniało zrozumienie przez Towarzyszy islamu i wcielanie go w codzienne życie. Wpływało także na inne osoby, w tym Beduinów. Dobrym przykładem jest tutaj Dimam ibn Tha’laba, wysłany jako emisariusz z plemienia Sa’d bin Bakr. Po rozmowie z Wysłannikiem stwierdził: „Jestem Dimam ibn Tha’laba z plemienia Sa’d bin Bakr. Oświadczam, że wierzę we wszystko to, co przyniosłeś od Boga”.[11]

Ubajj ibn Ka’b był jednym z najlepszych recytatorów Koranu. Pewnego dnia Wysłannik posłał po niego i rzekł: „Bóg nakazał mi wyrecytować ci surę al-Bajjina”. Ubajj był poruszony i zapytał: „Czy Bóg wymienił moje imię?” Odpowiedź Proroka była twierdząca i wzruszyła Ubajja do łez.[12] Był to tak wielki honor dla jego rodziny, że jeszcze jego wnuk przedstawiał się jako: wnuk człowieka, dla którego Bóg nakazał Swemu Wysłannikowi wyrecytować surę al-Bajjina”.

Taki był etos Towarzyszy Proroka Muhammada. Każdego dnia otrzymywali nowy „owoc raju” i „podarunek” od Boga, razem z nowymi sytuacjami. Po śmierci Wysłannika otworzyli dla islamu kraje od dzisiejszej Hiszpanii po Chiny, od Kaukazu do Indii. A wszystko to w tempie bez żadnego precedensu w dziejach świata.

Towarzysze Proroka uznawali zapamiętywanie i przekazywanie dalej Koranu i Sunny za akty czci, gdyż słyszeli, jak mówił: „Ktokolwiek wchodzi do mojego meczetu, powinien albo uczyć się czegoś dobrego, albo nauczać tego innych. Tacy ludzie mają tę samą rangę, co walczący na drodze Boga”.[13]

Anas wspomniał, że Towarzysze Proroka często spotykali się, aby przedyskutować to, co usłyszeli od niego.[14] Wysłannik w specjalnie wyznaczonym do tego dniu nauczał również kobiety, które uzyskiwały wiedzę religijną także od jego żon. Ich wpływ był duży, gdyż pochodziły z różnorakich plemion: z Chajbaru (Safija), Banu Amir ibn Sa’sa’a (Majmuna), Banu Machzum (Umm Salama), ród Omajjadów (Umm Habiba), a wreszcie Banu Mustaliq (Dżuwajrija).

W ostatnim roku swego posłannictwa, Prorok Muhammad udał się do Mekki na tzw. Pielgrzymkę Pożegnalną. Podczas swego pożegnalnego przemówienia na Arafat do ponad 100 000 ludzi, podsumował swą misję i powiedział zebranym wiernym: „Ci, którzy tutaj są, powinni przekazać moje słowa tym, których nie ma”.[15] Jakiś czas później, w ostatnim objawionym wersecie Koranu, Bóg nakazywał wspólnocie muzułmańskiej praktykować islam i go wspierać:

„I bójcie się Dnia, kiedy zostaniecie sprowadzeni do Boga! Wtedy zostanie wypłacone w pełni każdej duszy, co ona zarobiła - i nikt nie dozna niesprawiedliwości.” (2:281)


[1] Tirmidhi, “‘Ilm,” 7.
[2] Ibn Maja, “Muqaddima,” 18.
[3] Bukhari, “Tafsir,” 2:1; Muslim, “Iman,” 322.
[4] Bukhari, “Manaqib,” 23; Muslim, “Fada’il al-Sahaba,” 160.
[5] Muslim, “Salat,” 61; Abu Dawud, “Salat,” 178.
[6] Tirmidhi, “‘Ilm,” 3; Ibn Maja, “Muqaddima,” 24.
[7] Muslim, “Dhikr,” 38; Ibn Maja, “Muqaddima,” 17.
[8] Ibn Athir, “Usd al-Ghaba,” 3:600.
[9] Muslim, “Iman,” 178; Bukhari, “Iman,” 178.
[10] Muslim, “Iman,” 182.
[11] Muslim, “Fada’il al-Sahaba,” 161.
[12] Bukhari, “Tafsir,” 98:1-3; Muslim, “Fada’il al-Sahaba,” 122.
[13] Ibn Maja, “Muqaddima,” 17.
[14] Muhammad ‘Ajjaj al-Khatib, Al-Sunna Qabl al-Tadwin, 160.
[15] Bukhari, “‘Ilm,” 9; Ibn Hanbal, 5:41.

Pin It
  • Utworzono .
Copyright © 2024 Witryna Fethullaha Gülena. Wszelkie prawa zastrzeżone.
fgulen.com to oficjalne źródło na Fethullaha Gülena, znany turecki uczony i intelektualnej.