Türkçe Olimpiyatları
Bilmem hatırlar mısınız, hayli zaman önce Türk okulunu ziyaret için Can Ataklı ve Nihal Bengisu Karaca ile birlikte Senegal'e gitmiştim. Okulda Türkiye'de yapılacak yarışmalara gönderilecek ekibin seçimi için yarışmalar vardı. Çocukları seyrettik. Akşam bu faaliyetler hakkında bir sohbet toplantısı vardı.
Ben orada fikrim sorulduğunda şunları söylemiştim: "Ciddi bir eleştirim var, okunan şarkılar, şiirler hep acılı oluyor, hatta çocuklar bazen ağlıyorlar da, bu size yakışmıyor. Bu yaştaki çocukların eğlenmeleri ve hayattan duydukları mutluluğu ifade etmeleri lazım.
Okuldaki öğretmenlerin, ülkelerinden uzakta olmalarından dolayı acılı olabileceklerini kabul ediyorum ama bu ruh hali çocuklara gösterilmemeli. Bu okulda din dersi olmasa da inançlı öğretmenlerle tanışan ve onları rol modeli kabul eden çocuklar sonunda inancın acı ve üzüntü getiren bir şey olduğu gibi yanlış bir fikre kapılabilirler.
Cemaatin tarihsel kökeninde bir ağlama kültürü olduğunu da biliyorum ama bu artık değişmeli, bu ruh hali ne cemaate ne de Türkiye'ye yakışmaz." Sonra bunları dönünce aynen yazdım da. İki gazeteci arkadaşım ve orada bulunan diğer insanlar şahittir bu konuşmaya.
Şimdi İstanbul'daki yarışmalarda büyük mutlulukla gördüm ki çocuklar hep neşeli şarkılar söylüyorlar, danslar ediyorlar, suratlar gülüyor, birlikte eğleniliyor. Bunu sadece benim eleştirimin sağladığını tabii ki iddia etmiyorum ama değişimde bir katkımın olduğunu söyleyebilirim.
Bunu cemaatten insanlara da sordum, "Kesinlikle doğru" dediler. Ben de hayatının her alanında, yazıda, bire bir ilişkilerinde gülümsetici taraf olarak yaşamak isteyen bir insan olarak çocuklarda gördüğüm bu değişimden çok mutlu oldum. Cemaati, eleştiri karşısında açık fikirliliği nedeniyle kutluyorum.
- tarihinde hazırlandı.