Η ανεκτικότητα και ο διάλογος στο Κοράνι και τη σούνα
Το Κοράνι αντιμετωπίζει πάντα τη συγχώρεση και την ανεκτικότητα ως βασικές αρχές της θρησκείας, σε τέτοια έκταση μάλιστα, ώστε οι «υπηρέτες του Πολυεύσπλαχνου» να παρουσιάζονται με τον ακόλουθο τρόπο:
Και οι υπηρέτες (του Θεού) του Πολυεύσπλαχνου είναι αυτοί που περπατούν στη Γη με ταπεινοφροσύνη και, όταν τους μιλούν οι αδαείς, εκείνοι λένε: «Ειρήνη». (Αλ Φουρκάν 25:63)
Όταν συναντούν κούφια λόγια ή ανάρμοστη συμπεριφορά, τα προσπερνούν με αξιοπρέπεια. (Αλ Φουρκάν 25:72)
Και όταν ακούν τα ματαιόδοξα λόγια τους, απομακρύνονται λέγοντας: «Εμείς έχουμε την ευθύνη των πράξεών μας και εσείς των δικών σας». (Αλ Κασάς 28:55)
Η κεντρική ιδέα αυτών των στίχων είναι ότι όταν αυτοί που έχουν την τιμή να είναι αληθινοί υπηρέτες του Θεού, έρχονται αντιμέτωποι με ανούσια ή άσχημα λόγια ή συμπεριφορά δεν λένε τίποτα ανάρμοστο, αλλά προτιμούν να προσπεράσουν με αξιοπρέπεια. Με λίγα λόγια: «Ο καθένας ενεργεί κατά την κρίση του» (Αλ Ισρά 17:84) και έτσι φανερώνει τον χαρακτήρα του. Ο χαρακτήρας των ηρώων της ανεκτικότητας βασίζεται στην ευγένεια, την ευαισθησία και την ανεκτικότητα. Όταν ο Θεός έστειλε τον Μωυσή και τον Ααρών στον Φαραώ που ισχυριζόταν ότι διέθετε θεία φύση, τους διέταξε να φερθούν ανεκτικά και να του μιλήσουν ευγενικά (Τα Χα 20:44).
Ο Εκλεκτός της Ανθρωπότητας (η ειρήνη και οι ευλογίες του Θεού ας είναι πάντα μαζί του) έζησε μια ζωή συγχώρεσης και μακροθυμίας. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, φέρθηκε ακόμη και στον Αμπού Σουφιάν, ο οποίος τον κατέτρεχε σε όλη του τη ζωή. Όταν κατακτήθηκε η Μέκκα, παρά το γεγονός ότι ο Αμπού Σουφιάν έλεγε ότι δεν ήταν ακόμα σίγουρος για το Ισλάμ, ο Αγγελιαφόρος είπε: «Όσοι καταφύγουν στο σπίτι του Αμπού Σουφιάν θα είναι ασφαλείς, όπως ασφαλείς είναι όσοι καταφεύγουν στην Κάαμπα». Έτσι, με αφορμή την παροχή ασύλου και ασφάλειας, το σπίτι του Αμπού Σουφιάν μνημονεύτηκε μαζί με την Κάαμπα. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τέτοια ανεκτικότητα ήταν πολυτιμότερη από το να χαρίζονταν τόνοι χρυσού στον Αμπού Σουφιάν, που ήταν ένας άνδρας στα εβδομήντα του, με βαθιά ριζωμένο μέσα του τον εγωισμό και το πάθος της εξουσίας.
Ο Θεός δεν έδωσε εντολή στον Προφήτη να χρησιμοποιήσει την ανεκτικότητα και τον διάλογο μόνο σαν βάσεις για να εκτελεί τα καθήκοντά του, αλλά και για να έρθει σε επαφή και να προσπαθήσει να συνεννοηθεί με τους Ανθρώπους της Βίβλου (τους Ιουδαίους και τους Χριστιανούς):
Πες: «Ω άνθρωποι της Βίβλου! Ελάτε να συμφωνήσουμε στα κοινά σημεία που έχουμε: ότι δεν λατρεύουμε κανέναν άλλον από τον Θεό· ότι δεν επινοούμε άλλους όμοιούς Του· και ότι δεν έχουμε για Κύριό μας κάποιον ανάμεσά μας παρά μόνο τον Θεό». (Αλ Ιμράν 3:64)
Σε έναν άλλο στίχο, όσοι έχουν καρδιές που ξεχειλίζουν από πίστη και αγάπη προστάζονται να συμπεριφέρονται με συγχώρεση και ανεκτικότητα, ακόμα και σε εκείνους που δεν πιστεύουν στη μετά θάνατον ζωή:
Πες σε αυτούς που πιστεύουν να συγχωρούν εκείνους που δεν προσβλέπουν στις Ημέρες του Θεού: Εκείνος είναι που θα αποζημιώσει τον κάθε λαό, σύμφωνα με τα όσα αυτός δικαιούται. (Αλ Τζαθίγια 45:14)
Όσοι θεωρούν ότι σε αυτούς απευθύνονται τούτοι οι στίχοι, όλοι οι λάτρεις της αγάπης που ονειρεύονται να γίνουν αληθινοί υπηρέτες του Θεού απλά και μόνο επειδή είναι άνθρωποι, όσοι έχουν δηλώσει την πίστη τους και έγιναν έτσι Μουσουλμάνοι και τέλεσαν τα υποχρεωτικά θρησκευτικά τους καθήκοντα, πρέπει να φέρονται με ανεκτικότητα και μακροθυμία και να μην περιμένουν τίποτα από τους άλλους ανθρώπους. Πρέπει να υιοθετούν την προσέγγιση του Γιουνούς Εμρέ: Να μη χτυπούν εκείνους που τους χτυπούν, να μην απαντούν σκληρά σε εκείνους που τους βρίζουν και να μην αισθάνονται μίσος για εκείνους που τους κακομεταχειρίζονται.
- Δημιουργήθηκε στις