'Necip Fazil Wilde de Risale-i Nur Collectie Vereenvoudigen'

Necip Fazil Wilde de Risale-i Nur Collectie Vereenvoudigen

Wat is uw mening ten opzichte van de vertaling van de Risale collectie in een taal die de hedendaagse mens beter begrijpt, om een ieder zo de gelegenheid en het plezier te bieden om de collectie te lezen? Mensen die Engels kunnen lezen begrijpen de collectie namelijk al aardig goed. Bent u hier een voorstander van?

Er zijn mensen die hun hele leven hieraan hebben gewijd, die hebben gezegd, “Dit is het doel van mijn leven.” Ik geloof dat het belangrijk is om hun ideeën te respecteren. Sta me toe u van een anekdote te voorzien die hiermee samenhangt:

We waren uitgenodigd bij, wijlen, Necip Fazil (Kisakurek, een vermaarde Turkse dichter) op een conferentie in Kirklareli. Ik predikte daar destijds. Hij kwam daar met zijn leerlingen. De vriend die hem daar met de auto naartoe bracht, zocht zijn heil liever in Nurs, hij was een vriend die Bediuzzaman (Said Nursi) respecteerde. Onderweg hadden zijn manieren, en zijn houding en gedrag een grote invloed op Meester Necip Fazil. Hij sprak zijn lof uit over hem. Die avond aten we samen en we hadden fijne gesprekken. Ik uitte mijn respect (voor Necip Fazil). Necip Fazil zei tegen mij - en ik biecht dit in alle eerlijkheid op - : "Bediuzzaman is een groot man, net als de architect van de Sultanahmet (Moskee). Het is een groot man met grote ideeën. Er wonen echter ook mensen onder de brug. Deze mensen begrijpen Bediuzzaman en de opmerkingen over de geweldige architectuur niet. Ik wilde dat men mij toestond om het (de Nur Collectie) te vereenvoudigen tot het niveau van de mensen die onder de brug wonen.” Hierin zie ik de nederigheid en de sterfelijkheid van Necip Fazil. Ik zei hem in mijn eigen taal: “Mijn meester, dit ligt buiten mijn bereik. Er zijn mensen die hem van nabij bijstonden, die hem adviseerden, die zijn boeken schreven, publiceerden en verspreidden. Deze beslissing is geheel aan hen. De bemiddeling is echter wel aan mij. Ik kan hierin bemiddelen.” Hij werd ineens veel zachter. Hij schreef zelfs een aantal opeenvolgende edities van het "Grote Oosten" (Buyuk Dogu). Onze vrienden hebben deze stukken onder de loep genomen. Een erg loyaal persoon, die zijn leven zou geven voor de Meester, heeft ze onder onderzocht.

Hij stelde het dus niet op prijs.

Dat klopt. Later kwam wijlen mijnheer Bekir Berk. Hij doelde op Necip Facir toen hij tegen me zei: "Wat heb je gedaan, Keceli? Je hebt een behoorlijke indruk gemaakt op deze man. Je hebt hem een boek beloofd. Ik hoorde dat je hem de Kulliyat Collectie wil geven. Geef het hem maar.” Ik ging naar Istanbul en gaf hem de boeken. Een vriend met wie hij had gegeten was die dag ook bij mij. Ik werd toen echter gebeld door iemand die niet op dezelfde manier denkt als wij, maar wiens gevoelens ik niet kan kwetsen. Hij gaf me een flinke uitbrander. “Deze boeken kunnen niet zomaar aan iedereen gegeven worden. Wie is hij om ze te vereenvoudigen?” Ik zei tegen mijnheer Berk: Mijn broer, je maakt me kapot. Ik heb beloofd dit te doen. Ik ben hier gekomen, was overgeleverd aan zijn woede." Hij antwoordde: "Mijn broer, we kunnen niet alles begrijpen. Zij weten beter.” Hij heeft ook respect voor degene die deze woorden sprak. Hij liet de hele kwestie gemakkelijk aan zich voorbijgaan.

Dit is een goed voorbeeld van een bekrompen geest, nietwaar?

Op die manier wil ik niet denken; deze man is overleden en hij heeft belangrijke dingen gedaan. Maar ik wilde dat het niet zo was. Het had gedaan kunnen worden door iemand als Necip Fazil, met een zekere geloofwaardigheid en stijl, samen met degenen die van hem houden. Het is te laat. Ik heb sommige stukken vereenvoudigd zonder het recht te hebben om dit te doen; vervuld van angst en met mijn eigen onsamenhangende zinnen. Het is uiteindelijk een boek geworden dat bestaat uit uittreksels. Toen schreef iemand mij een brief, iemand met een diep geloof in deze werken en iemand die ze als heilig beschouwt. Op deze gevoelens heb ik ook met respect gereageerd. Ik heb, op mijn beurt, een stuk geschreven, "Inksiar" (vloek)  genaamd. Hij schreef mij echter een brief, vol loyaliteit, waarin stond: "Jij vervalt niet in wanhoop, jij ervaart geen vloek.” Ik stopte met het vereenvoudigen. Ik heb in ieder geval geprobeerd om het, onbegrepen, Soefisme te integreren in het concept van de volgers van Mohammed en zijn vrienden, als ook de gemeenschappen van de sektes (ehl-i sunna vel-cemaat), met het "Kalbin Zumrut Tepeleri" (Kernconcepten bij het praktiseren van het Soefisme). Ik had in eerste instantie geen plan in mijn hoofd. Toen zeiden vrienden: "Ga ermee door. Het gaat goed. Het is belangrijk voor de toekomstige generaties. Soms wordt er binnen het raamwerk van de Soennieten misbruik gemaakt van Tasavvuf (Soefisme); het (Kalbin Zumrut Tepeleri) wordt onderworpen aan interpretatie, het zou goed zijn.” We gingen er een enorm avontuur mee aan. Ik heb mezelf twee keer voor mijn kop geslagen.

Later gingen andere uitgeverijen door met het vereenvoudigen van “Sozler” (de Woorden), door de woorden eronder te zetten. Nu zegt niemand meer iets; wat ik echter goed vind, is dat mensen in staat zijn om sommige dubbelzinnige teksten en de oorspronkelijke bedoelingen ervan direct te begrijpen, al is het niet in de mate waarop iemand die ze veelvuldig bestudeert, ze begrijpt. Ik ben het eens met jouw idee van vereenvoudiging. "Maar ik vraag me af of mijn beperkte geest ze niet zou begrijpen? Is er iets wat ik niet begrijp?",  vraag ik mezelf af.

Ik wil één van mijn herinneringen met je delen. Met dezelfde intentie, werden sommige vereenvoudigde delen gepubliceerd in het Sule tijdschrift. Ik was destijds in Konya. Ik liep een boekenwinkel binnen met het plan om de uitgave van die maand te kopen. Een meisje van wie ik niet had gedacht dat ze geïnteresseerd zou zijn in Islamitische onderwerpen, kwam binnen. Met opwinding in haar stem vroeg ze: “Is de Sule al binnen?” Ik voelde tranen opkomen. Maar er zijn mensen die zeggen: “Waarom is het vereenvoudigd? Het is volledig verdraaid.” Ik wil niet zeggen dat ze hiermee de plank volledig misslaan. Maar ik vraag me af, is het niet beter dat het werk van deze grote man, deze architect van de gedachte, vereenvoudigd wordt door iemand die zich op prachtige wijze en met stijl weet uit te drukken, op een manier die iedereen begrijpt? Het is vertaald in het Engels, het wordt in Engeland gelezen. Het is van het Engels naar het Spaans vertaald. Het wordt in Argentinië gelezen. Het is vertaald in het Portugees, en wordt in Brazilië gelezen. Het is vertaald in het Duits, en wordt in Duitsland gelezen. Het is zelfs vertaald in talen van het Verre Oosten, en in het Koreaans.

Iedereen heeft er profijt van. De ware bron echter, is gelegen op de plek waar Bediuzzaman opgroeide. Hij kent de psychologie van de maatschappij op zijn duimpje. Die maatschappij begrijpt de dingen die hij schreef erg goed. Hij was geen vreemde voor hen. Maar, er is sprake van een taalbarrière. Wat zou er zijn gebeurd als hier geen sprake van was? Degenen die de Risale-i Nurs weerstaan (als een spirituele verklaring, of een verklaring van de betekenis van de waarheden van het Heilige Boek), weerstaan het onaangedaan. Wanneer ze erover horen, raken ze uitzinnig.

Niemand heeft het alleenrecht op deze kunstwerken... Waarom zouden de woorden slechts voor een enkeling beschikbaar moeten zijn?

Wie zal het zeggen, misschien is dit onze zwakheid. We worden volledig gemotiveerd door het idee van tolerantie. Terwijl we over de hele wereld op zoek zijn naar tolerantie, kwetsen, beledigen en dwarsbomen we onze naaste vrienden met wie we veel delen en met wie we baat hebben bij dezelfde bronnen... Je hebt het over "tolerantie", maar waarom kwets je je eigen vrienden? Ik vraag me af of we hierdoor worden beïnvloed. Of, begrijpen we de betekenis van respect verkeerd? Doen we eigenlijk iets anders? Of kan het zo zijn dat we dit niet moeten doen uit respect voor copyright? Wie zal het zeggen? We zijn belast met complexen waar ik niets over weet. Ik zou het natuurlijk niet in mijn hoofd halen om zoiets te doen. Bovendien, moet ik bekennen dat ik niet in staat uitdrukking te geven aan zoiets. Een diepzinnig persoon die de taal uitstekend beheerst en dit met een partner doet, ondervindt geen terughoudendheid. Bovendien, doen we bij onze citaten precies hetzelfde.

Wie heeft dan het alleenrecht? Kunt u namen noemen?

Het is niet zo dat één persoon het alleenrecht heeft. Er bestaat al een tijd een aantal uitgeverijen. Op een goede dag, was ik aan het bidden met iemand op wie ik gesteld ben, een alom gerespecteerd man om zijn activiteiten op het gebied van onderwijs. I geloof dat ik de Imam was. Hij zei tegen mij: “Mijn vriend, de Meester zou niet zo veranderd moeten worden. Er bestaan uitspraken van de meester die, al lijken ze makkelijk en eenvoudig, een erg diepe betekenis hebben.” Hij gaf me het volgende voorbeeld: “In deze grote moskee van het universum, leest de Koran het universum. Laat ons hiernaar luisteren. Laten we dit onophoudelijk herhalen.” ("Şu kainat mescid-i kebirinde Kur'an kainatı okuyor. Onu dinleyelim. Vird-i zeban devamli dilimizde onu tekrar edelim.) Dit is een voorbeeld van een prachtige uitdrukking. Indien anderen dit interpreteren als, “In de grote moskee van het universum, wordt de Koran gelezen. Laat ons hiernaar luisteren,” verliest de uitdrukking haar betekenis. Er gaat kracht verloren. De Koran in de grote moskee van het universum, leest het universum. De Koran is een boek dat het universum leest. Indien deze gecompliceerde stukken veranderd worden, dan vraag ik me af of de diepe betekenis ervan behouden zal blijven." Ik wist eerlijk gezegd geen woord uit te brengen. Zijn geweten zou, wat dit betreft, namelijk niet tot rust gemaand kunnen worden. Zeggen, "ja, ik ben er tevreden mee," is één ding; respectvol zijn ten opzichte van de gevoelens van een ander, is wat anders. Ik ben het echter volledig met jou eens. Ik zou willen dat een moedig persoon een stap voorwaarts zou doen, en het zou vereenvoudigen zonder iemands hart te breken, op een manier die voor iedereen te begrijpen is. Neem bijvoorbeeld het 25e Soz (Woord). Er zijn ook zaken waar hij louter met de verzen van de Koran naar verwees. Voor mij zou het publiceren ervan door ze enigszins te openen, een grote overwinning betekenen. Ik kan wel zeggen dat nog niemand de Koran op een dergelijk niveau heeft kunnen verklaren.

Ik trek mijn eigen beslissingen ook in twijfel

Eerder had u het over het belang van brainstormen en een groepsgesprek voor uw gasten. Ik breng hierbij een puntje van kritiek naar voren: hier wordt niet gebrainstormd. Niemand komt met visies die tegen de uwe indruisen. Over het algemeen, wordt er in stilte naar u geluisterd. Acceptatie is hierbij de norm, niet zozeer discussie. Zou u openstaan voor andere ideeën en het creëren van een omgeving voor democratische discussie? Er is hier iets wat druk uitoefent op het individu.

Sommige vrienden willen niet onophoudelijk zeggen wat ze denken, misschien vooral uit respect. Situaties waar jij het over hebt, komen echter regelmatig voor. Velen spreken zich wel uit, delen hun ideeën. Het kan voorkomen dat ze zich schamen of van slag raken omdat ze denken "nu gaan we tegen zijn ideeën in," maar ik betrek de vrienden er altijd bij. Abu Hanife (de grootste Imam), discussieerde altijd met zijn leerlingen. Wanneer er een besluit werd genomen, kwam dit soms overeen met zijn visie. Soms kwam het meer overeen met de visie van Abu Yusuf, Imam Mohammed, of Seybani. Wanneer het besluit overeenkwam met de visie van Abu Hanife, zei hij weleens: “Ik heb de bronnen nogmaals geraadpleegd, en ben tot de conclusie gekomen dat niet wat ik zei correct was, maar wat jij zei.” Hier hadden we het ook over met de vrienden. Om niet te zeggen, “Met een volgzame geest, is wat die bepaalde personen zeggen altijd juist.”

Ik twijfel ook aan mezelf omdat iets niet juist zou kunnen zijn. Mijn interpretaties zijn persoonlijk. Je hoeft het niet niet mee eens te zijn. Maar, als iets waar is en wordt bevestigd door de Koran, dan is het zinloos om erover te brainstormen.

Voorziet u gevaar? Ik bedoel, het ergens bijhoren heeft zijn positieve kanten. Maar heeft het ook niet als gevolg dat het individu als zodanig verzwakt, en dat de individuele kenmerken onder druk komen te staan?

Dit heeft zeker invloed. Het is mogelijk respect te voelen en er vervolgens onder bedolven te raken. Dit gebeurt echter niet continu. We moeten dit samen oplossen. Ik heb niet, net zoals Abu Hanife, een uitgesproken mening hierover. Vrienden moeten hun gedachten echter vrij kunnen uiten. Dit is op televisie niet mogelijk omdat er dan geen sprake is van een discussie. Er bestaat een wetenschap, die de oude mensen al predikten, genaamd de wetenschap van het debat. Dit houdt in dat er, met behoud van manieren en respect voor elkaar, over ieder onderwerp gedebatteerd kan worden. (Het Licht van de Waarheid komt voort uit het botsen van gedachten. --- Namik Kemal] ("Müsademe-i efkardan barika-yı hakikat doğar.) Ik denk dat dit op den duur te gebeuren staat. Nu voelt iedereen hier zich vrij genoeg om haar/zijn gedachten te delen. Zijn ze juist, dan worden ze geaccepteerd. Je kunt hierover discussiëren, maar je kunt niet stellen dat er sprake is van een dergelijke bekrompenheid. Het is beter om niet zulke complexe situaties te creëren voor de gasten.

Maar, over het algemeen kun je een bepaalde psychologie loslaten op de geest van de groep. Iedereen wil op elkaar lijken. Een tegengestelde houding wordt niet echt gestimuleerd.

Het is een Turkse manier. Dit zit in de cultuur. Wanneer je zegt, “uit je gedachten,” dan begint men onsamenhangend, onzinnig en informeel te praten, om maar iets te zeggen. Bovendien geloof ik dat in de tijd dat je hier bent, er over dingen is gesproken waar al over geschreven is, en waarover andere meesters het al eens zijn geworden. Mensen zeggen hier niets over. Dit kan ook uit respect voor de bronnen en de spreker zijn.

Pin It
  • Aangemaakt op .
Copyright © 2024 Website van Fethullah Gülen. Alle rechten voorbehouden.
fgulen.com is de officiële website van bekende Turkse geleerde en denker Fethullah Gülen.