Σχετικά με τις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις

Οι Μουσουλμάνοι Πρέπει Να Λένε: «Στο Αληθινό Ισλάμ, Δεν Υπάρχει Τρόμος»

Σ ήμερα, μπορούμε, στην καλύτερη περίπτωση, να πούμε ότι το Ισλάμ δεν είναι πραγματικά γνωστό. Οι Μουσουλμάνοι πρέπει να λένε: «Στο αληθινό Ισλάμ, δεν υπάρχει τρόμος». Στο Ισλάμ, το να σκοτώσει κανείς έναν άνθρωπο είναι πράξη ισοδύναμη σε απαξία με το κουφρ, την αθεΐα. Κανείς δεν μπορεί να δολοφονήσει έναν άνθρωπο. Κανείς δεν μπορεί να πειράξει έναν αθώο άνθρωπο, ακόμα και σε καιρό πολέμου. Κανείς δεν μπορεί να εκδώσει μια φάτουα (νομική διακήρυξη στο Ισλάμ, που εκδίδεται από έναν ειδήμονα του θρησκευτικού νόμου και αφορά ένα συγκεκριμένο ζήτημα) που να ορίζει τέτοιο πράγμα. Κανείς δεν μπορεί να είναι βομβιστής αυτοκτονίας. Κανείς δεν μπορεί να τρέχει μέσα στα πλήθη με βόμβες δεμένες πάνω στο σώμα του. Άσχετα με τη θρησκεία των ανθρώπων που είναι στόχοι, αυτό απαγορεύεται από το Ισλάμ. Ακόμα και στην περίπτωση του πολέμου –όπου είναι δύσκολο να διατηρηθούν οι ισορροπίες– αυτό δεν επιτρέπεται στο Ισλάμ. Το Ισλάμ δηλώνει: «Μην αγγίζετε τα παιδιά ή τους ανθρώπους που λατρεύουν στις εκκλησίες». Αυτό δεν έχει ειπωθεί μόνο μία φορά, αλλά έχει επαναληφθεί πολλές φορές στη διάρκεια της ισλαμικής ιστορίας. Αυτό που είπε ο Δάσκαλός μας, ο Προφήτης Μουχαμμέντ, αυτό που είπε ο Αμπού Μπακρ και αυτό που είπε ο Ομάρ είναι το ίδιο με αυτό που διακήρυξαν, αργότερα, ο Σαλαδίνος, ο Αλπαρσλάν και ο Κιλιτσαρσλάν. Ο Σουλτάνος Μεχμέντ Β′, ο Πορθητής, είπε επίσης το ίδιο. Έτσι, η Κωνσταντινούπολη, στην οποία επικρατούσε χάος και πανδαιμόνιο, έγινε Ιστανμπούλ. Σε αυτή την πόλη, οι Έλληνες δεν έβλαπταν τους Αρμένιους, ούτε οι Αρμένιοι τους Έλληνες. Ούτε οι Μουσουλμάνοι έβλαπταν κανένα λαό. Λίγο καιρό μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης, οι άνθρωποι της πόλης κρέμασαν στο Πατριαρχείο ένα γιγάντιο πορτρέτο του Πορθητή. Ήταν καταπληκτικό το ότι μια τέτοια ενέργεια συνέβη εκείνη την εποχή. Στη συνέχεια, ο Σουλτάνος κάλεσε τον Πατριάρχη και του έδωσε τα κλειδιά της πόλης. Ακόμα και σήμερα, το Πατριαρχείο τον θυμάται με σεβασμό. Όμως, σήμερα, όπως συμβαίνει με τόσα άλλα ζητήματα, αυτό το περιστατικό δεν γίνεται κατανοητό με τον σωστό τρόπο. Το Ισλάμ ανέκαθεν σεβόταν τις διαφορετικές ιδέες και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό, ώστε το Ισλάμ να εκτιμηθεί σωστά.

Με θλίβει που το λέω, αλλά στις χώρες όπου ζουν οι Μουσουλμάνοι, ορισμένοι θρησκευτικοί ηγέτες και κάποιοι ανώριμοι Μουσουλμάνοι δεν έχουν άλλο όπλο πέρα από τη φονταμενταλιστική τους ερμηνεία για το Ισλάμ· τη χρησιμοποιούν για να εμπλέξουν τους ανθρώπους σε αγώνες που εξυπηρετούν τους δικούς τους σκοπούς. Στην πραγματικότητα, το Ισλάμ είναι μια αληθινή πίστη και θα έπρεπε να βιώνεται με αληθινό τρόπο. Στον δρόμο για την κατάκτηση της πίστης κανείς δεν μπορεί να χρησιμοποιεί αναληθείς μεθόδους. Στο Ισλάμ, όπως ακριβώς ένας στόχος πρέπει να είναι νόμιμος, πρέπει να είναι νόμιμα και τα μέσα που χρησιμοποιούνται για την επίτευξη του στόχου αυτού. Με αυτό το σκεπτικό, ένας δολοφόνος δεν μπορεί να φτάσει στον Παράδεισο. Ο Μουσουλμάνος δεν μπορεί να λέει: «Θα σκοτώσω για να πάω στον Παράδεισο». Η επιδοκιμασία του Θεού δεν μπορεί να κερδηθεί με δολοφονίες. Ένας από τους σημαντικότερους στόχους για έναν Μουσουλμάνο είναι να κερδίσει την επιδοκιμασία του Θεού και ένας άλλος είναι να κάνει γνωστό στο σύμπαν το όνομα του Παντοδύναμου Θεού.

Οι κανόνες του Ισλάμ είναι σαφείς. Μεμονωμένοι άνθρωποι δεν μπορούν να κηρύξουν πόλεμο. Μια ομάδα ή μια οργάνωση δεν μπορεί να κηρύξει πόλεμο. Ο πόλεμος κηρύσσεται από το κράτος. Δεν μπορεί να κηρυχθεί πόλεμος, χωρίς τη σχετική διακήρυξη του αρχηγού του κράτους ή του στρατού. Αλλιώς, πρόκειται για πράξη τρομοκρατίας. Σε μια τέτοια περίπτωση, μιλάμε για γενικευμένο πόλεμο συμμοριών. Αν επιτρεπόταν σε μεμονωμένα άτομα να κηρύξουν πόλεμο, τότε θα επικρατούσε το χάος· εξαιτίας μικροδιαφορών, θα μπορούσαν να σχηματιστούν αντίπαλα στρατόπεδα, ακόμα και από λογικά σκεπτόμενους ανθρώπους. Κάποιοι θα μπορούσαν να πουν: «Κηρύσσω πόλεμο κατά του τάδε και του δείνα». Ένας άνθρωπος που θα έδειχνε ανεκτικότητα στον Χριστιανισμό, θα μπορούσε να κατηγορηθεί: «Αυτός ο άνθρωπος βοηθάει τους Χριστιανούς και αποδυναμώνει το Ισλάμ. Είναι εχθρός και πρέπει να θανατωθεί». Το αποτέλεσμα θα ήταν ο πόλεμος. Ευτυχώς, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Αν το κράτος δεν κηρύξει πόλεμο, κανένας δεν πολεμάει. Όποιος άνθρωπος, μεμονωμένα, κηρύξει πόλεμο, ακόμα και αν πρόκειται για σεβάσμιο λόγιο, δεν θα έχει κηρύξει πραγματικό πόλεμο, από την πλευρά του δικαίου· αυτό είναι αντίθετο προς το πνεύμα του Ισλάμ. Οι κανόνες της ειρήνης και του πολέμου είναι διατυπωμένοι με σαφήνεια στο Ισλάμ.

Ισλαμικός Κόσμος, στην Πραγματικότητα, Δεν Υπάρχει

Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα Ισλαμικός κόσμος. Υπάρχουν τόποι όπου ζουν Μουσουλμάνοι. Υπάρχουν περισσότεροι Μουσουλμάνοι σε κάποιες περιοχές και λιγότεροι σε άλλες. Το Ισλάμ έχει γίνει τρόπος ζωής, κουλτούρα· αλλά έχει σταματήσει να αποτελεί πίστη. Υπάρχουν Μουσουλμάνοι που έχουν οραματιστεί το Ισλάμ, σύμφωνα με τις ιδιαίτερες αντιλήψεις τους. Δεν αναφέρομαι σε ριζοσπάστες, εξτρεμιστές Μουσουλμάνους, αλλά σε συνηθισμένους Μουσουλμάνους που ζουν το Ισλάμ όπως τους βολεύει. Το προαπαιτούμενο για το Ισλάμ είναι ότι πρέπει κανείς να πιστεύει πραγματικά και να ζει αναλόγως· οι Μουσουλμάνοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες που είναι σύμφυτες στο Ισλάμ. Δεν μπορεί να ειπωθεί ότι οι σημερινές Ισλαμικές κοινωνίες, με μια τέτοια αντίληψη και φιλοσοφία, αποτελούν τμήματα της Ισλαμικής επικράτειας. Αν πούμε ότι είναι, τότε συκοφαντούμε το Ισλάμ. Αν πάλι πούμε ότι το Ισλάμ δεν υπάρχει, τότε συκοφαντούμε τους πιστούς. Δεν νομίζω ότι οι Μουσουλμάνοι θα καταφέρουν να συνεισφέρουν σε σημαντικό βαθμό στην ισορροπία του κόσμου στο άμεσο μέλλον. Δεν πιστεύω ότι οι κυβερνήτες μας έχουν αυτό το όραμα. Ο Ισλαμικός κόσμος είναι αδαής, παρά την όποια προσπάθεια διαφώτισης κι αν καταβάλλεται σήμερα. Αυτό μπορούμε να το παρατηρήσουμε κατά τη διάρκεια του Προσκυνήματος. Το βλέπουμε και στα σχετικά συνέδρια και στις συζητήσεις του Ισλαμικού κόσμου. Μπορεί να το δει κανείς και, μέσω της τηλεόρασης, στις συζητήσεις στα κοινοβούλια. Παρατηρείται έντονη ανισορροπία. Αυτοί οι Μουσουλμάνοι δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματα του κόσμου. Ίσως αυτό να επιτευχθεί στο μέλλον.

Σήμερα, υπάρχει το Ισλάμ της ατομικής πίστης. Υπάρχουν κάποιοι Μουσουλμάνοι σε διάφορα μέρη του κόσμου. Όλοι τους είναι απομακρυσμένοι ο ένας από τον άλλο. Εγώ προσωπικά δεν βλέπω κανέναν που να είναι τέλειος Μουσουλμάνος. Αν οι Μουσουλμάνοι δεν μπορέσουν να έρθουν σε επαφή ο ένας με τον άλλο και να συγκροτήσουν μία ενιαία κοινότητα, για να εργαστούν μαζί ώστε να λύσουν κοινά προβλήματα, να ερμηνεύσουν το σύμπαν, να το κατανοήσουν καλά, να το εξετάσουν προσεκτικά, σύμφωνα με το Κοράνι, να εξηγήσουν σωστά τα σημάδια του μέλλοντος, να κάνουν σχέδια για το μέλλον, να αποφασίσουν για τη θέση τους στο μέλλον, δεν νομίζω ότι μπορούμε να συζητάμε για έναν Ισλαμικό κόσμο. Αφού δεν υπάρχει Ισλαμικός κόσμος, ο καθένας λειτουργεί ατομικά. Μπορεί μάλιστα να ειπωθεί ότι υπάρχουν Μουσουλμάνοι που έχουν τις δικές τους υποκειμενικές αλήθειες. Δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι υπάρχει μια Ισλαμική αντίληψη η οποία έχει διαμορφωθεί από το σύνολο των μελών της κοινότητας, έχει τύχει της κατάλληλης επεξεργασίας από εγκεκριμένους λόγιους, έχει βασιστεί αξιόπιστα πάνω στο Κοράνι και έχει δοκιμαστεί επανειλημμένα. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι υπάρχει μια Μουσουλμανική κουλτούρα, αλλά όχι ένας Ισλαμικός πολιτισμός.

Αυτή η κατάσταση διαμορφώθηκε από τον 5ο αιώνα μετά την Εγίρα (τον 11ο αιώνα μ.Χ.) και μετά. Ξεκίνησε με τους Αββασίδες και παγιώθηκε με την εμφάνιση των Σελτζούκων. Εντάθηκε μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Στις περιόδους που ακολούθησαν, οι πόρτες για νέες ερμηνείες έκλεισαν. Οι ορίζοντες της νόησης στένεψαν. Το εύρος που είχε η ψυχή του Ισλάμ περιορίστηκε. Περισσότεροι αδίστακτοι άνθρωποι άρχισαν να εμφανίζονται στον Ισλαμικό κόσμο· άνθρωποι που ήταν εύθικτοι, που δεν αποδέχονταν τους άλλους, που δεν ανοίγονταν. Αυτή τη στενότητα σκέψης και συναισθημάτων μπορούσε να παρατηρήσει κανείς και στους οίκους των δερβίσηδων. Είναι θλιβερό ότι επικράτησε ακόμα και στις θεολογικές σχολές. Και φυσικά, όλες αυτές οι δοξασίες και οι ερμηνείες απαιτούν αναθεώρηση και επανερμηνεία από ανθρώπους καλλιεργημένους με σωστό τρόπο.

Το Δίκτυο της Αλ Κάιντα

Ένας από τους ανθρώπους που μισώ περισσότερο στον κόσμο είναι ο [ Οσάμα] μπιν Λάντεν, γιατί έχει σπιλώσει το λαμπρό πρόσωπο του Ισλάμ. Έχει δημιουργήσει μια μιαρή εικόνα. Ακόμα και αν κάναμε ό,τι είναι δυνατό για να διορθώσουμε την τρομερή ζημιά που έχει γίνει, θα χρειαζόμασταν χρόνια.

Συζητάμε γι’ αυτή τη διαστροφή παντού και σε πολλά διαφορετικά επίπεδα. Γράφουμε βιβλία σχετικά με αυτό το θέμα. Λέμε: «δεν είναι αυτό το Ισλάμ». Ο μπιν Λάντεν αντικατέστησε την ισλαμική λογική με τα δικά του αισθήματα και επιθυμίες. Είναι ένα τέρας, όπως είναι και οι άνθρωποι γύρω του. Αν υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι όμοιοι με αυτούς οπουδήποτε στον κόσμο, είναι και εκείνοι τέρατα.

Καταδικάζουμε αυτή τη συμπεριφορά του μπιν Λάντεν. Ωστόσο, ο μόνος τρόπος να εμποδίσουμε τέτοιου είδους πράξεις είναι οι Μουσουλμάνοι που ζουν στις φαινομενικά Ισλαμικές χώρες –και δήλωσα νωρίτερα ότι δεν θεωρώ ότι υπάρχει Ισλαμικός κόσμος· υπάρχουν μόνο χώρες στις οποίες ζουν Μουσουλμάνοι– να λύσουν μόνοι τους τα προβλήματά τους.

Πρέπει να σκέφτονται με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο όταν εκλέγουν τους ηγέτες τους; Ή πρέπει να πραγματοποιήσουν ριζικές μεταρρυθμίσεις; Για να αναπτυχθούν σωστά οι επόμενες γενιές, οι Μουσουλμάνοι πρέπει να εργαστούν για να λύσουν τα προβλήματά τους. Όχι μόνο τα προβλήματα που αφορούν την τρομοκρατία, μια δραστηριότητα που σίγουρα δεν εγκρίνει ο Θεός, αλλά και τα προβλήματα που σχετίζονται με τα ναρκωτικά και το κάπνισμα, δύο ακόμα απαγορεύσεις που επέβαλε ο Θεός. Η διχόνοια, η κοινωνική αναταραχή, η ατέλειωτη φτώχεια, η ντροπή τού να σε εξουσιάζουν άλλοι και να σε προσβάλλουν, ενώ έχεις ανεχτεί για τόσο καιρό την αποικιοκρατική εξουσία ξένων δυνάμεων, όλα αυτά είναι προβλήματα που θα μπορούσαν να προστεθούν σε αυτό τον κατάλογο.

Όπως είπε ο Μεχμέτ Ακίφ Ερσόι: η δουλεία, οι ταραχές, ο εθισμός, η αποδοχή πραγμάτων από συνήθεια και ο χλευασμός είναι συνηθισμένα φαινόμενα. Όλα τους είναι αναθέματα για τον Θεό και όλα έχουν πλήξει κατά κύριο λόγο το έθνος μας. Το να τα ξεπεράσουμε, κατά τη γνώμη μου, εξαρτάται από το αν θα γίνουμε δίκαιοι άνθρωποι και άνθρωποι αφοσιωμένοι στον Θεό.

Η Ευθύνη Μας

Είναι δική μας ευθύνη· είναι ευθύνη του έθνους μας. Είναι ευθύνη της εκπαίδευσης. Ένας αληθινός Μουσουλμάνος, που καταλαβαίνει το Ισλάμ από κάθε άποψη, δεν μπορεί να είναι τρομοκράτης. Είναι δύσκολο για κάποιον να παραμείνει Μουσουλμάνος, αν εμπλακεί σε τρομοκρατικές ενέργειες. Η θρησκεία δεν εγκρίνει τη δολοφονία ανθρώπων με σκοπό την επίτευξη κάποιου στόχου.

Όμως, βέβαια, τι προσπάθειες κάναμε εμείς ώστε να αναθρέψουμε αυτούς τους ανθρώπους με τον ιδανικό τρόπο; Τι εφόδια τούς παρέσχαμε; Τι είδους ευθύνη αναλάβαμε όταν τους μεγαλώναμε ώστε να προσδοκούμε τώρα ότι δεν θα εμπλακούν στην τρομοκρατία.

Οι άνθρωποι μπορούν να προστατευτούν από τον κίνδυνο να γίνουν συμμέτοχοι στην τρομοκρατία με τη βοήθεια ορισμένων αρετών που πηγάζουν από την Ισλαμική πίστη: τον φόβο του Θεού, τον φόβο της Ημέρας της Κρίσης και τον φόβο της εναντίωσης στις αρχές της θρησκείας. Ωστόσο, δεν έχουμε αποκτήσει πλήρως την απαιτούμενη ευαισθησία σε αυτό το ζήτημα. Μέχρι σήμερα έχουν γίνει κάποιες μικρές προσπάθειες για να αντιμετωπιστεί αυτό το θέμα. Όμως, δυστυχώς, στην πορεία τέθηκαν εμπόδια από συμπατριώτες μας.

Κάποιοι λένε ότι τα στοιχεία που χρειαζόμαστε στην εκπαίδευση και στην κοινωνία μας δεν πρέπει να επιτραπούν. Λένε, δηλαδή, ότι τα μαθήματα που διδάσκουν πολιτισμό και ηθική πρέπει να απαγορευθούν εντελώς στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Την ίδια στιγμή, εμείς αντιλέγουμε ότι όλες οι απαιτήσεις της ζωής πρέπει να αντιμετωπίζονται στα σχολεία. Πρέπει να παρέχεται εκπαίδευση σχετική με την υγεία από γιατρούς. Στα σχολεία πρέπει να διδάσκονται, με τρόπο διεξοδικό, μαθήματα σχετικά με τη ζωή γενικά και τη ζωή στο σπίτι.

Οι άνθρωποι πρέπει να διδάσκονται το πώς θα ζήσουν αρμονικά με τις μελλοντικές συζύγους τους και το πώς θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Όμως, τα προβλήματα δεν σταματούν εδώ. Τόσο η Τουρκία όσο και άλλες χώρες με μεγάλο μουσουλμανικό πληθυσμό υποφέρουν από τα ναρκωτικά, την εξάρτηση από τα τυχερά παιχνίδια και τη διαφθορά. Στην Τουρκία, πλέον, δεν υπάρχει σχεδόν κανείς που να μην έχει εμπλακεί σε κάποιου είδους σκάνδαλο. Επιτεύχθηκαν ορισμένοι στόχοι που έπρεπε να επιτευχθούν. Όμως, υπάρχουν και άλλοι ακόμα που παραμένουν ακατόρθωτοι. Δεν μπορείτε να καταλογίσετε σε κανέναν ευθύνη γι’ αυτό. Δεν μπορείτε να καλέσετε τους υπεύθυνους σε απολογία. Είναι προστατευμένοι, απρόσιτοι και έχουν αφεθεί να λειτουργούν ανεξέλεγκτα.

Αυτοί οι άνθρωποι μεγάλωσαν ανάμεσά μας. Όλοι τους είναι παιδιά μας. Γιατί κάποιοι έγιναν κακά παιδιά; Γιατί κάποιοι έγιναν τραμπούκοι; Γιατί ορισμένοι από αυτούς επαναστάτησαν ενάντια στις ανθρώπινες αξίες; Γιατί έρχονται στην ίδια τους τη χώρα και ανατινάζονται ως αυτόχειρες βομβιστές;

Όλοι τους μεγάλωσαν ανάμεσά μας. Κατά συνέπεια θα πρέπει να υπήρξε κάποιο πρόβλημα με την εκπαίδευσή τους. Δηλαδή, το σύστημα πρέπει να είναι ανεπαρκές και να έχει κάποια αδύνατα σημεία που πρέπει να εξεταστούν. Αυτά τα αδύνατα σημεία πρέπει να θεραπευθούν. Με άλλα λόγια, η ανατροφή των ανθρώπων δεν είχε την προτεραιότητα που έπρεπε. Και στο μεταξύ, κάποιες γενιές έχουν χαθεί, ρημαχτεί και φονευθεί.

Η δυσαρεστημένη νεολαία έχει χάσει την πνευματικότητά της. Κάποιοι εκμεταλλεύονται αυτούς τους ανθρώπους, δίνοντάς τους ένα-δυο δολάρια ή μετατρέποντάς τους σε ρομπότ. Τους έχουν ναρκώσει. Αυτό έχει γίνει συχνό αντικείμενο συζήτησης και στα περιοδικά γράφονται σχετικά άρθρα. Αυτοί οι νεαροί έπεσαν θύματα κακομεταχείρισης και χειραγώγησης. Χρησιμοποιήθηκαν ως δολοφόνοι με το πρόσχημα κάποιων τρελών ιδανικών ή στόχων και εξαναγκάστηκαν να σκοτώσουν ανθρώπους. Μερικοί μοχθηροί άνθρωποι θέλουν να πετύχουν συγκεκριμένους στόχους, εκμεταλλευόμενοι αυτούς τους νεαρούς.

Αυτοί οι άνθρωποι μετατράπηκαν σε ρομπότ. Κάποτε, σκοτώνονταν πολλοί άνθρωποι στην Τουρκία. Μία ομάδα σκότωνε κάποιους, μια δεύτερη ομάδα κάποιους άλλους. Στις 12 Μαρτίου του 1971 όλοι ενεπλάκησαν στην αιματοχυσία. Επενέβη ο στρατός. Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1980, ο λαός ενεπλάκη ξανά σε αιματοχυσία. Ο ένας σκότωνε τον άλλο.

Ορισμένοι άνθρωποι προσπαθούσαν να πετύχουν κάποιο στόχο, σκοτώνοντας συνανθρώπους τους. Όλοι ήταν τρομοκράτες. Οι άνθρωποι εκείνης της πλευράς ήταν τρομοκράτες· οι άνθρωποι της άλλης πλευράς ήταν τρομοκράτες. Όμως, όλοι κολλούσαν διαφορετικές ταμπέλες στις ενέργειές τους, προσπαθώντας να τις αιτιολογήσουν. Ένας έλεγε: «Το κάνω στο όνομα του Ισλάμ». Κάποιος άλλος έλεγε: «Το κάνω για τη χώρα μου και το λαό μου». Ένας τρίτος έλεγε: «Πολεμάω κατά του καπιταλισμού και της εκμετάλλευσης». Όλα αυτά ήταν μόνο λόγια. Το Κοράνι κάνει λόγο για τέτοιες «ταμπέλες». Είναι πράγματα χωρίς αξία. Όμως οι άνθρωποι εξακολούθησαν να σκοτώνουν. Όλοι σκότωναν στο όνομα κάποιου ιδανικού.

Στο όνομα αυτών των αιματηρών «ιδανικών», πολλοί έχασαν τη ζωή τους. Δεν ήταν τίποτα λιγότερο από τρομοκρατία. Όλοι, όχι μόνο οι Μουσουλμάνοι, έκαναν το ίδιο λάθος. Εφόσον το έκαναν όλοι, ο ένας μετά τον άλλο, αυτές οι δολοφονίες έγιναν πράξεις συνηθισμένες, «εφικτές». Η δολοφονία έγινε συνήθεια. Όλοι άρχισαν να συνηθίζουν τους φόνους, παρόλο ότι η δολοφονία ενός ανθρώπου είναι μια πολύ απεχθής πράξη. Κάποτε, ένας από τους πιο αγαπημένους φίλους μου σκότωσε ένα φίδι. Ήταν απόφοιτος θεολογικής σχολής και τώρα είναι ιεροκήρυκας. Αντιδρώντας σε αυτή την πράξη, δεν του μίλησα για ένα μήνα. Του είπα: «Το φίδι είχε το δικαίωμα να ζήσει. Εσύ ποιο δικαίωμα είχες να το σκοτώσεις;».

Σήμερα η κατάσταση είναι τέτοια, που αν σκοτωθούν 10 ή 20 άνθρωποι, ή αν ο αριθμός δεν είναι τόσο μεγάλος όσο φοβόμασταν, λέμε: «Δεν είναι και τόσο άσχημα, δεν σκοτώθηκαν πολλοί». Αυτή η απίστευτη βία έχει φτάσει να γίνεται αποδεκτή από τους ανθρώπους σε τρομακτικό βαθμό. «Ευτυχώς που τα θύματα είναι μόνο 2030», λέμε. Δηλαδή η κοινωνία ως σύνολο έχει φτάσει να αποδέχεται το έγκλημα σαν μέρος της καθημερινότητας.

Αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί με την εκπαίδευση. Οι νόμοι και οι κανονισμοί της κυβέρνησης θα μπορούσαν να το έχουν αποτρέψει. Κάποιες περιθωριακές ομάδες που προστατεύονται και, κατά συνέπεια, δεν μπορούν να διαλυθούν, διογκώνουν ασήμαντα πράγματα και παρουσιάζουν σημαντικά πράγματα σαν ασήμαντα. Υπάρχει θεραπεία γι’ αυτό. Η γιατρειά είναι να διδαχθεί άμεσα η αλήθεια. Πρέπει να γίνει σαφές ότι οι Μουσουλμάνοι δεν μπορεί να είναι τρομοκράτες. Γιατί πρέπει να γίνει αυτό σαφές; Γιατί οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν ότι, αν κάνουν κάτι κακό, ακόμα και αν αυτό το κακό είναι μικροσκοπικό σαν άτομο, θα πληρώσουν γι’ αυτό, τόσο εδώ όσο και στην Επόμενη Ζωή.^[1]

Ναι, ο φόνος ενός ανθρώπου είναι πολύ σημαντικό θέμα. Το Κοράνι λέει ότι η δολοφονία ενός ανθρώπου ισοδυναμεί με τη δολοφονία όλων των ανθρώπων. Ο Ιμπν Αμπάς έλεγε ότι ένας δολοφόνος θα μείνει στην Κόλαση για πάντα. Είναι η ίδια ποινή που επιβάλλεται στους άπιστους. Δηλαδή, ένας δολοφόνος υπόκειται στην ίδια τιμωρία με έναν άπιστο. Με άλλα λόγια, στο Ισλάμ, αναφορικά με τις τιμωρίες που θα αποδοθούν την Ημέρα της Κρίσης, ένας δολοφόνος θα θεωρηθεί το ίδιο ευτελής με έναν που έχει απορρίψει τον Θεό και τον Προφήτη (έναν άθεο δηλαδή). Εφόσον αυτό αποτελεί θεμελιώδη κανόνα της θρησκείας, τότε πρέπει να διδάσκεται στο σχολείο.

[1] Αλ Ζιλζάλ 7-8.

Αυτό το κείμενο είναι απόσπασμα της συνέντευξης που έδωσε ο Γκιουλέν στην Νουριγιέ Ακμάν και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ZAMAN (22 Μαρτίου1η Απριλίου), 2004.

Tweet

Whatsapp