5. Иләһи назар алдында
Абдуллаһ ибн Мәсғұд айтады: Бір күні Аллаһ елшісі маған: «Құран оқышы, мен тыңдайын», – деді. Мен: «Пайғамбарым! Құран саған түспеп пе еді, мен қалай саған Құран оқымақпын?» – деп сұрадым. Ол: «Құранды өзгеден тыңдаудың өзі ғанибет», – деп жауап берді. Осыдан кейін «Ниса» сүресін басынан оқи бастап, «Әр үмбетке бір айғақ келтіріп, сені де оларға куә етіп келтірсек, қандай болар еді?» (Ниса, 4/41) аятына келгенде, «Жеткілікті, жеткілікті!» – деді. Басымды көтеріп қарасам, Аллаһ елшісі көзіне жас алып отыр екен. Тыңдауға жүрегі шыдамапты[1].
Аят оған ақыреттегі жан шыдатпас көріністі суреттеген болатын.
[1] Бухари, Тәфсир, (4), 9; Муслим, Мусәфирин, 247-248.
- жасалған.