Cemaat, Hareket ve Ergenekon
Öncelikle bir hususu ifade edeyim. Fetullah Gülen Hocaefendi'yi tanıdım; kendisine saygımı, samimiyetine inancımı her vesileyle yazageldim. Ayrıca onu seven, öğütlerine uyan insanların hayatlarını iyi yönde değiştirmeye yöneldiğini de biliyorum. Keza bu kişilerin yurt dışında ve yurt içinde himmet faaliyeti kapsamında açtıkları eğitim kurumlarının övgüye layık olduğu kanısındayım.
Başlangıçtan itibaren Said-i Nursi halkası içinde mütalâa edilen topluluk zaman içinde önce müstakil 'cemaat'e sonra da yenile kullanılan ve kabul gören ifadeyle 'hareket'e evrildi. Gazetesi, dergisi, televizyon kanalları, radyolarıyla etkin bir konuma geldi.
Hocaefendi'nin ısrarla ve her şartta muhafaza ettiği uzlaştırıcı, kavrayıcı, diyaloğu öne çıkaran üslup ve söyleminin kendisini dindar olarak tarif eden insanların yanı sıra giderek liberal eğilimli kişilerin de ilgisini çektiğini biliyoruz.
Söz konusu alakanın öteden beri cemaat yapılanmalarına karşı olmakla birlikte müdahale yerine kontrol etmeyi seçmiş olan devlet çekirdeğini tedirgin ettiği, tedirginliğin zamanla cemaati tehdit algılaması kapsamında değerlendirme seviyesine tırmandırdığı da sır değil.
Ancak bütün bu süreçte Hocaefendi'nin ağzından yayılan ılımlı söylem hiç değişmedi. 28 Şubat döneminde TV kanallarında duygusal vaaz ve köşeli sohbet kasetleri yayınlanıp hücumların hedefi haline getirildiğinde bile gerek Hocaefendi gerekse çevresi itidalini korudu; tekzip gönderme ya da açıklama yapma gereği hissettiğinde dahi incitici olmayan bir dil kullanmaya özen gösterdi. Nitekim bu nedenle başkaca siyasilerin yanı sıra DSP lideri Bülent Ecevit ve eşi Rahşan Ecevit, Fetullah Gülen'e yönelik eleştirilere kalkan olmaktan çekinmedi.
Her siyasi harekete, her düşünceden insana saygılıydı camaate yakın yayın organları.. Olağan, sıradan habercilik ilkelerinden fedakarlık etmek bahasına 'taraf' olmaktan 'taraf' görülmekten itinayla kaçınıyordu hepsi. Örneğin, söz konusu dönemde gerekçesi farklı açıklanmış olsa da okur kitlesinden gördüğü büyük ilgiye rağmen Zaman Gazetesi başyazarı Fehmi Koru'yla yolunu 'Kişisel görüşleri ama cemaate malediliyor' düşüncesiyle ayırdı.
Bu özenin günümüzde büsbütün terk edildiğini söylüyor değilim elbette; ancak Türkiye'nin siyaset tablosunda meydana gelen değişiklikle birlikte cemaate 'Bi-taraf olan bertaraf olur' düşüncesi hakim olmaya başladı. Ve bu anlayışın getirdiği ton farklılaşması hergün biraz daha koyulaşmayı davet etti. Sonuçta da Hocaefendi'nin yurtdışına çıkmasından sonra çevresinde oluşan halkadaki anlayış değişikliği, geçmişte örneği bulunmayan bir üslup kaymasıyla magazin gazetecisi ağzıyla yapılmış nitelemelerin kamoyuna yansımasında sakınca görmemeye yol açtı.
Gülen Hareketi'nin çatısı sayılabilecek kişilerin herhalde gündelik siyasetin heyecanıyla şayet hala devam ettiğine inanıyorlarsa- Hocaefendi'nin misyonu arasındaki dengeyi kurmada bugün hangi noktada olduklarını değerlendirmeleri ve 'Sevmenin zarar vermeye mani olmadığını' düşünmeleri gerektiği kanısındayım...
Son olarak şunu da söyleyeyim... Sütre gerisinden siyaset sahnesine dahil olmak da bir tercihtir nihayetinde; ama politikada perdenin gerisinde olmakla önünde olmak arasında fark olmadığını bilmek kaydıyla.
Keza mahkemeye intikal etmiş davalarda ister savunma ister suçlama sadedinde olsun fazla ateşli görünmenin bugüne kadar sonuca müsbet etki yaptığı görülmedi. Hele siyaseten taraf olduğunuz, mahkumiyet veya beraati 'zafer' olarak değerlendireceğiniz intibaı varsa..
Gündemde olan Ergenekon soruşturmasının cumhuriyet tarihinin en önemli siyasi davasına dayanak olacağını bilmenin ve tuzağın tabanından en tepe noktasına kadar aydınlatılması gereğine inanmanın, herkesten evvel söz konusu yapılanmanın mağdur ettiği çevreleri sevindirmesi tabiidir... Lakin bu sevincin yansıması herhalde kendince hedefler seçip onlara çığlıklar atarak saldırmaya değil, toplumda demokrasi, insan hakları ve adalete güven duygusunu güçlendirecek soğukkanlı bir üslubu telkin etmeye dayalı olmalı...
- tarihinde hazırlandı.