Bir Günlük Mola...
Bir yıl önce de böyle bir durum yaşadığım ve hastanede iki gün kalarak tedavi gördüğüm için bu anormalliğin ritim bozukluğu olduğunu biliyorum. İnsanlar doktorlarının adlarını unutmuyor. Kardiyoloji uzmanı Dr. Enver Dağlar, o zaman erken müdahalenin önemini anlatmıştı. Gecikme halinde pıhtı atma ihtimali vardı ki, bu da felç dahil önemli arızalara sebep olabiliyordu. Zaten iki defa anjiyo olmuştum ve iki damarımda yüzde 60-70 tıkanma vardı.
Yalova'da sağlık konularında danıştığım dahiliye uzmanı Dr. Mustafa Vural'ı aradım. Hâlâ devlet hastanesinde çalıştığını zannediyordum. Özel Yalova Uzmanlar Tıp Merkezi'ne geçmiş. "Abi çok iyi bir kardiyoloğumuz var, hemen gel." dedi. "Yazımı yazıp gelsem..." diyecek oldum, "Abi elden-ayaktan bahsetmiyoruz, kalpten bahsediyoruz." dedi.
Kardiyoloji uzmanı Dr. Abdüsselam Emek, öğretmenlik yıllarımda fizik öğretmenliğini yaptığım Dr. Cevat Yılmaz'la birlikte beni derhal acile yatırdılar. Evet artık ayaklarımla geldiğim bu yerde kontrol onlara geçti. Kolumuza serum, burnumuza oksijen hortumu takıldı. Defibrilatör aleti getirildi, durumum ekrandan takip edilmeye başlandı. Kalp atışlarımdaki düzensizlik akıp giden grafikten de belliydi. Aralıklar eşit değildi. Doktorum, "Sinüzale dönecek şimdi." diyerek serum uyguluyordu. Ne var ki beş saat boyunca üç ayrı serum uygulanmasına rağmen normalleşme olmadı. Sonunda Abdüsselam Bey bana üç alternatif sundu: Burada bir akşam yatıp ilaçla normale dönmeyi beklemek, hemen şimdi elektroşok uygulamak, ilaçla düzelmezse yarın elektroşok uygulamak. "Sizin düşünceniz nedir?" dedim. "Hemen elektroşok uygulamak..." dedi. Pıhtı atma tehlikesinden o da endişe ediyordu. "Elektroşok ile iyileşirsem yarın (perşembe günü) İstanbul'da gazetemizin okuyucularıyla yazarlarının buluşacağı bir kampanya toplantısı var, orada konuşabilecek miyim?" dedim. "Evet" dedi. Elektroşoku kabul ettim. Çünkü o an Fethullah Gülen Hocaefendi'nin bir sözü aklıma geldi. Bir ziyaretimde yatsı namazını kıldırdıktan sonra rahatsızlandı. Selam verdikten sonra ayağa kalkamadı. Birkaç dakika sonra doğruldu, yanımdan geçerken "Biraz görüşebilir miyiz Hüseyin Bey?" dedi. Ben "Durumunuz, efendim..." diyebildim. "Buyurun, buyurun..." dedi. Odasına girdiğimde yüzü hâlâ beyazdı. Ben "Yarın görüşsek efendim." dedim. İşte unutamadığım cevabı: "Ben hizmet ederken ölmek istiyorum Hüseyin Bey..."
Elektroşoka karar verildi. Bayıltmaları gerekiyormuş. Kolumdan narkoz verilmeye başlandı. Hemen uyumuşum. Uyandırıldığımda 3-4 güzel rüya gördüğümü hatırlıyorum, başka hiçbir şey duymadım. Meğer 3 defa elektroşok yapmışlar. 100j, 100j ve 200 joule (jül). Doktor bey "Sinüzale döndük." dedi. Ekrana bakınca anladım. Düzensiz akıp giden grafik eğrileri şimdi öylesine güzel sinüs eğrileri halindeydi ki, seyrine doyum olmuyordu... İki saat daha acilde kaldıktan sonra evime gönderildim. Evde istirahate çekilmişken günlerdir beklediğimiz haber geldi. Büyük kızım anne, ben de dede olmuştum. Urfa'daki asker arkadaşım, saçlarımın beyazlığından dolayı son yıllarda bana "pamuk dede" deyip duruyordu. Artık ben de bir dedeyim. Betül bebeği görünce nasıl bir duygu olduğunu anlayacağım. Yanındaki anneannesinden artık her gün haberleri dinleriz.
Hayat böyle. Rutin işleriniz için yataktan kalkıyorsunuz; ama akşama ne olacağını bilemiyorsunuz. Ben de çarşamba günü, 3 Ekim öncesi AB ile ilişkilerde seyreden yüksek gerilimi yazacaktım, acil odasında kendimle baş başa kalıverdim. İsmini zikrettiğim doktor arkadaşlarla birlikte, Dr. Turan Kılıç'a, Başhekim Dr. Mustafa Yılmaz'a, Yönetim Kurulu Başkanı Dr. İshak Çalışkan'a, anestezi teknikerleri Hilal Kılıç ve Güllü Köse'ye, Acil Tıp Teknisyeni Özge Özen Küçük, hemşire Elif Köle ve paramedik Uğur Yeşilırmak'a kalbî teşekkürlerimi sunuyorum.
Onlar için rutin, benim için farklı bir gündü.
- tarihinde hazırlandı.