Şeytan üçgeni ve himmet kahramanlığı
Önce hemen belirtelim ki devlet, bir şahıs değil, bir tüzel kişiliktir; bu tüzel kişilik, bir grup değil, kamunun, yani halkın tamamıdır; halkın tamamını temsil eder.
O bakımdan, devlet malı halkın malı, devlet otoritesi, halkın otoritesidir. Dolayısıyla, bir aygıt olarak dar manâda devlet, bir iş bölümü içinde bütün halkın haklarını korumak, her hususta adaleti ve güvenliği te’sis etmek için vardır. Yani devlet, Hz. Bediüzzaman’ın da ısrarla üzerinde durduğu gibi, “hizmet içindir” ve yine Hz. Bediüzzaman’ın ifadeleriyle, “devlet kapısına hizmet değil, kazanmak için girenler, âcizlerdir, dilencilerdir, cercilerdir.”
Kim ne fetva verirse versin, devlet otoritesi, bazıları, hele o otoriteyi ellerinde tutanlar veya yakınları lehinde en ulvî bir gaye için dahi olsa bağış adı altında para toplamak için kullanılamaz; kaldı ki, ulvî gayeler, bu tür bağışlardan münezzehtir, münezzeh olmak mevkiindedir. Ayrıca, Hz. Yusuf’un (a.s.) kardeşini yanında alıkoyma hadisesinde, “Melik’in dinine (kanunlarına) göre onu alıkoyamazdı” (12: 76) âyetinde açıkça gördüğümüz üzere, bir idareciyi, mevcut mer’î kanunlar bağlar. Dolayısıyla, haydi diyelim ki halkın bir kesimi “varsın olsun!” bile dese, diğer bir kesimin reddettiği, Din’e de, mer’î kanunlara da asla uygun olmayan bir yolla her ne ad altında ve hangi “ulvî” maksat için olursa olsun para toplamak, halkın tamamının malından gasp demektir. Bu tür yollarla Din’e, ulvî bir gayeye hizmet de olmaz.
Dinî hizmetler, tamamen gönüllülük temeline ve gönüllü infaka dayanır. Ayrıca, helâl olmayan kazançtan zekât dahi verilemediği gibi, İslâm adına hizmet de yapılmaz. Haram sermayeli Karunlar, Karun sermayesine dayanan Firavunlar ve Karun ve Firavun’un yaptıklarına dinî kılıf giydiren Hamanlar gibi olmaktan kaçınmak gerekir. Karunların sonu servetleriyle yere batmak, Firavunların sonu boğulup gitmek, Hamanların sonu da, efendilerinin ardından helâk çukuruna yuvarlanmaktır. Kur’ân, hiçbir âyetinde Din’e hizmet için infakı emretmemiş, bu maksatla kanun vaz’ etmemiş, sadece ve kuvvetle teşvik buyurmuş, Peygamber Efendimiz de (s.a.s.), elbette aynı şekilde davranmış ve mü’minler, bu hususta tatlı bir “hayırda yarış” içinde olmuşlardır. İnfak, nifak kelimesiyle aynı köktendir; kelimenin kipi (if’âl babı), izale manâsı da taşır. Yani münafıkların çoğu, daha daha biriktirme düşkünleri içinden çıkmakla, infak, servete dayalı nifakı izale eden, insanları münafıklıktan koruyan aksiyondur. Kur’ân, bir tanesi dışında ilgili bütün âyetlerinde önce mal ile, sonra can ile cihadı zikreder. Mal ile cihad edemeyen, nifak çukuruna düşmekten infakla kurtulamayan, can ile cihad edemez. Öylelerinin cihad iddiası, bir yalandır, bir riyakârlıktır, kendini kandırmadır.
Hizmet hareketi, bir ölçüde tamamen gönüllü infak kahramanlığı, gönüllü infak kahramanları üzerinde yükseldi. Bu infak kahramanları, Sahâbe’den sonra İslâm tarihinde ikinci bir infak destanına imza attılar. Onların infakıyla dünyanın neredeyse tamamında ışık kompleksleri yükseldi ve bu komplekslerde ahlâkları, maneviyatları ve fedakârlıklarıyla kendilerini dünyaya kabul ettirmiş yüzbinler yetişti. Ve yarım asırlık infak kahramanlığı sürecinde yapılan onca infakla ve onların harcanmasıyla ilgili, Allah’a kemalince hamdolsun, tek bir su-i istimalin şayiası dahi ortaya çıkmadı; Camia, sorumluların, yapılan onca infakın kuruşunu dahi kendi çıkarlarına kullandığı konusunda bir dedikodu ile olsun lekelenmedi.
İnfakın Ramazan’da yapılması diye bir şart yoktur. Fakat Ramazan’da ameller sevap bakımından kat kat katlandığı için, haydi infak kahramanları! “Kimin himmeti milleti ise o tek başına bir milletti”; ama artık “himmetin millet” olması dönemi çoktan aşıldı. Artık “Kimin himmeti insanlık ise, o tek başına bütün bir insanlıktır.” Öyleyse, ins ve cin şeytanlarının da rağmına, fert iken bütün bir insanlık olma zamanıdır.
Kaynak: http://www.zaman.com.tr/ali-unal/seytan-ucgeni-ve-himmet-kahramanligi_2229383.html
- tarihinde hazırlandı.