Teröre 'ama'sız lânet ve hizmet
İslâm ile terör, ilk defa bir arada 1991 yılında Atlantic Monthly isimli dergide Bernard Lewis tarafından kapaktan işlendi. Ruslara karşı Afgan cihadı bitmiş, Demir Perde dağılmış ve sıra İslâm'ı dönüştürmeye, İslâm dünyasını bir defa daha parçalamaya ve İsrail'in “ebedî” güvenliğini sağlamaya gelmişti. Bunun için, Türkiye'de 31 Mart 1909 ayaklanması, Şeyh Said isyanı, Menemen hadisesi, darbeler öncesi onlara zemin hazırlama tezgâhları olarak ortaya konan aynı tablo, artık İslâm dünyası kapsamında, hattâ küresel çapta sergilenecekti. Yani, nerede bir operasyon yapılacaksa orada onun zeminini, şartlarını ve kamuoyunda geçerliliğini hazırlamak üzere bazıları harekete geçirilip suça, günümüzde “terör”e sevkedilecek ve onun üzerinden operasyona geçilecekti. Evet, “31 Mart'ta ayaklananlar samimi idi, fakat planlar serilmişti.” der Hz. Bediüzzaman. El-Kaide, IŞİD, El-Nusra gibi örgütler söz konusu planlar için ve bunlar, yukarıda zikredilen gayeler istikametinde kullanılıyor. Bunların içinde çok sayıda samimî Müslümanlar elbette vardır; bu insanları teröre çeken zulümler, sömürü, baskı, ekonomik ve siyasî sâikler, kışkırtmalar da vardır. Fakat hiçbir doğru vâkıa teröre gerekçe olamaz; bilhassa İslâm adına mukabil haksızlıkla ihkak-ı hakta bulunulamaz.
Muhammedî Rûh'un iki yüzü vardır. Özellikle Peygamber Efendimiz'in (s.a.s.) Bedir esirlerine muamele konusunda Ashâbı'yla yaptığı istişarede Hz. Ebû Bekir ve Hz. Ömer efendilerimize buyurduğu gibi, bu yüzlerden biri Hz. Nuh ve Hz. Musa tarafından temsil edilen celâl yüzü; diğeri, Hz. İbrahim ve Hz. İsa tarafından temsil edilen cemal yüzüdür. Hz. İsa'nın Âhir Zaman'da inmesiyle ilgili hadis-i şerifler, bir manâda buna işaret eder; yani Âhir Zaman'da şartlar bir dönem Hz. İsa dönemi şartları gibi olacak. Dârü'l-İslâm kalmayacak; dolayısıyla dünya Dârü'l-Harp ve Dârü'l-İslâm olarak değil, insanlar, “Ümmet-i Davet ve Ümmet-i İcabet” olarak ayrılacak. Zaten hiçbir zaman gayr-ı meşruluğa izin vermeyen İslâm'ın savaş hukukuna göre savaşmak da mümkün olmayacak. İşte bu şartlarda İslâm, savaşa izin veren Musevî-celâl yüzüyle değil, sevgiyi, şefkati, merhameti öne alan İbrahimî-İsevî yüzüyle; Hz. İsa ve hiçbir maddî gücün yenemediği bir dönemde Roma içinde yayılıp, büyük fedakârlıklarla tebliğde bulunan ve Roma'yı dize getiren talebeleri gibi temsil ve hikmetle, güzel öğütle, sabırla tebliğ edilecek.
Hz. Bediüzzaman, bu gerçeği şöyle ifade buyurur: Lâiklik prensibi altında vicdan hürriyetinin devletlerde kanun-u esasî haline gelmesiyle İslâm'ın maddî cihad kılıcı kınına girdi, onun yerine Kur'ân'ın elmas hakikatlarıyla cihad dönemi açıldı. Ne yazık ki bu gerçek, İslâmî hizmetin inşa hareketi olduğu; bu hizmetin ve İslâm'ın, kâinatın ve hadiselerin Allah'ın iki kitabı olarak okunup, Kur'ân'ın öncelikle bunlarla tefsir edilmesine; zihinlerin, nefsin, kalbin, malın, elbisenin, meskenlerin, şehirlerin tezkiyesine; Kitab'ın, Hikmet'in ve öğrenilmesi gerekli şeylerin öğretilip‒öğrenilmesine dayandığı (3:151); inşanın bu üç temeller üzerinde yükselmesi gerektiği ve bir millet kendisini, iç dünyasını bu temeller üzerinde değiştirmedikçe Allah'ın da onların durumunu değiştirmeyeceği (13:11); mü'minler istikamet üzere ise sapanların sapmasının onlara zarar veremeyeceği (5:105), bilhassa Selefî-İslâmcı çizgi tarafından anlaşılamadı. Müsbet hareketle inşa yolu nefislere de zor geldiğinden İslâm adına muhalefet ve tahrip, bir kahramanlık gibi algılanır oldu. Bundan dolayıdır ki, meselâ, dünyanın her tarafına yayılmış küllî bir hizmet içinden tek bir terörist çıkmaz, Hizmet asla teröre sürüklenemezken, ne yazık ki Selefî çizgideki bazı Müslümanlar tamamen İslâm'ın ve bütün Müslümanların aleyhine olan terör gibi, intihar eylemleri gibi eylemlere sürüklenebiliyorlar. Evet, terör, daima “ama”sız lânete lâyıktır.
Kaynak: http://www.zaman.com.tr/ali-unal/terore-amasiz-lanet-ve-hizmet_2270371.html
- tarihinde hazırlandı.