Türkiye’yi şikâyet mi ediyoruz?
Silikon Vadisi'ndeki haber araştırmalarım bittikten sonra ABD'nin farklı eyaletlerinde davet edildiğim programlarda Türkiye'de medya özgürlüğü konusunda çeşitli konuşmalar yaptım. Stanford Üniversitesi'nden Cleveland Şehir Kulübü’ne, ülkenin en prestijli meslek örgütlerinden Ulusal Basın Kulübü'nden (National Press Club) ABD Kongresi'ne (Bu programda Doç. Dr. Savaş Genç de konuşmacıydı) kadar çeşitli mecralarda ülkede özellikle medya için azalan oksijeni anlattım. Bu davetlerden bazıları 14 Aralık medya darbesinden önce ayarlanmıştı. Ülkemizin dünyadaki algısını iyice zedeleyen 14 Aralık sonrası ise Türkiye'de neler olup bittiğini birinci ağızdan öğrenmek isteyenlerin sayısı arttı.
Bu tür temaslar ‘bırakın da istediğimiz gibi mezalim uygulayalım' diyen yandaşları fazlasıyla rahatsız ediyor. Her türlü meşru eleştiriyi hainlik ilan etme söylemi devreye sokuluyor ve ben de benzer davetlere icabet eden diğer isimler gibi ‘ülkeyi yurtdışında şikayet ediyorsunuz' yorumları alıyorum.
Peki gerçekten Türkiye'yi şikâyet mi ediyoruz? Türkiye'de başörtüsü yasağı utancı devam ederken Batı'da bu yasağı uygulayanları eleştirenler ne kadar şikâyet ediyorsa ben de ancak o kadar ediyorumdur. Ya da AKP'ye karşı kapatma davasının yanlışlığını yabancılara bugünkü iktidar sahipleri ne kadar anlattıysa medya olarak maruz kaldığımız baskıları o kadar anlatıyorumdur. Nasıl Türkiye'nin yakın geçmişindeki hatalarını yabancı muhataplarına aktaran Erdoğan, Davutoğlu ve iktidardaki diğer isimler bunları anlattıklarında hain ilan edilemeyecekse bizi de sadece gerçekleri aktardığımız için hain ilan etmek mümkün değil. Kaldı ki darbe dönemlerinden, AKP'yi kapatma davasına her türlü antidemokratik uygulamayı yine Washington'da zamanında eleştirmiş olmam tutumumun ilkesel olduğunu göstermeye yeter.
Bugün tüm muktedir hallerine rağmen, “Bizi yurtdışında şikâyet ediyorsunuz!” diye koparılan yaygaranın kaynağı aslında haksızlığı bilmenin verdiği huzursuzluktan başkası değil. Zaten yabancıları sanki kendi bilgi kaynakları yokmuş ve birilerinin anlattıklarına kanıyor varsaymak da insanların zekâlarına hakaret.
Peki ABD'den görünen ne? Batı dünyasında ifade ve medya özgürlüğü abartısız bir ‘kutsal'. Kimse bana soru yönelten AKP taraftarı genç bir kızın talihsizce savunduğu gibi ifade özgürlüğünün kısıtlanması gerektiğini düşünmüyor.
Türkiye'de olanların her otoriter rejimde olduğu gibi bir susturma ve sindirme girişimleri olduğu konusunda da şüphe yok. Sivil toplum bu konuda çok duyarlı. Medyadan öğrendikleri cadı avı ve baskıyı birebir duyan insanlar ‘ben ne yapabilirim' sorusunu yöneltiyor.
Söz konusu resmi görüş olduğunda ise ABD'yi yekpare düşünmemek gerekiyor.Amerikan Kongresi vekiller bağımsız olduğu için sadece Türkiye değil, tüm dünyadaki ihlallere daha yüksek ses çıkarabiliyor. Türkiye hükümeti ile ilişkileri gönülsüz de olsa yürütmek zorunda olan kanatta ise daha temkinli bir hava hakim.Takvim adlı mizah dergisini aratmayan kağıt parçasınınObama-Biden toplantısına fotomontajla yerleştirdiği Gülen fotoğrafına kadar (ki buna çok güldük dediler) her türlü saçmalık Washington'da yakından takip ediliyor.Ne var ki, artık herkesin ittifakla al-ver (transactional) diye tanımladığı Türk-ABD ilişkilerinin tamamen kopmaması için eleştirel mesajlar belli ki kapalı kapılar ardında veriliyor.
Türkiye'nin artık sağlambir müttefik olarak görülmediği ise çok net. Erdoğan'ın iç kamuoyuna yönelik beyanlarının güveni de yok ettiğine dair bir mutabakat var.
Rejimin otoriter olduğu konusunda algı geri dönülmeyecek şekilde yerleşmiş. Hatta bazıları diktatörlük ifadesini de kullanıyor.
Özetle, Türkiye'nin dünyadaki liginin düştüğünü anlatmak için kimsenin bir şey söylemesine gerek bile yok. Zira AKP kendi hukuksuz eylemleri ile bu işi çoktan yapmış durumda.
Kaynak: http://www.zaman.com.tr/sevgi-akarcesme/turkiyeyi-sikayet-mi-ediyoruz_2274482.html
- tarihinde hazırlandı.