Sevgide ifrat
İnsan bazen birilerini delice sever; ancak, bazen karşı taraftan aynı karşılığı göremez. Çünkü fıtrat, fıtrî olmayan şeyi reddeder. O zaman da sevgi, düşmanlığa dönüşür. Öyle ki, daha önce övmede değer kabul ettiği bütün hasletler, daha sonra onu yermeye esas teşkil eder. Önce, kendi kendine, o şahıs için gönlünde bir Süleyman tahtı kurmuştur. Şimdi de o tahtı kırıp geçirmekte ve söküp atmaktadır. Kim bilir belki de ne kurduğundan ne de kırıp döktüğünden karşıdakinin hiç mi hiç haberi yoktur. Lüzumsuz bir küskünlük ve tıpkı “Tavşan dağa küsmüş, dağın haberi yok.” misalinde olduğu gibi…
Evet, her şeyde olduğu gibi sevgide de ifrat ve tefritten kaçınmak gerekir. Bu mevzuda, Allah Resûlü’nün (sallallâhu aleyhi ve sellem) verdiği ölçü ne kadar çarpıcı ve ne kadar ibretâmizdir! “Sevdiğini bir ölçüde sev, belki bir gün o, düşmanın olur. Kızdığına da yine bir ölçüde kız, belki bir gün dostun olur.”[1]
Evet, sevgide de düşmanlıklarda da hep birer açık kapı bırakılmalıdır. Ta ki, vakti geldiğinde girişler kolay olsun.
[1] Tirmizî, birr 60; İbn Ebî Şeybe, el-Musannef 7/260; et-Taberânî, el-Mu’cemü’l-evsat 3/357.
- tarihinde hazırlandı.