Temkinle Süluk Eden Sâlik
Kimileri, ilk işaret ve işaretçilerle muvakkaten cezbeye gelip kendilerinden geçseler de, mahiyetlerindeki programın gereği hemen kendilerine gelir, yakazanın temkin zeminine sığınır ve gözleri açık olarak Hakk'a vuslat yolculuğunu sürdürürler ki; bunların duygu, düşünce, söz ve davranışlarında insanları iltibasa sevk edecek hiçbir şeye rastlanmaz; ne şatahat, ne naz ne de lâubalîlik, hep "mâ zâğel basaru vemâ tağâ (O'nun gözü ne kaydı ne de şaştı.)" (Necm, 17) atmosferinde veya serasında yürürler O'na güvenerek rıza ufkuna doğru… Kimileri, seyr u sülûk-i rûhânîlerini, bu ulvî seyahatın disiplinlerine riayet ederek tamamlar; inayet televvünlü cezbe ufkuna ulaşır ve iradelerinin kudsî bir incizap merkezine bağlandığını hisseder gibi olur ve daha sonraki hayatlarını da, âdeta kendilerini bir akıntıya salmışçasına hep o câzibe-i kudsiyeye bağlı sürdürürler. Artık nefisleri adına yokluğa kanat açmış bu kimselerde ne telaş, ne endişe, ne gam ne de keder; "Dost" der, Dost'la hemdem olur ve onun huzuruyla bütün huzursuzluklardan âzâde yaşarlar.
Niyazi Mısrî'nin şu meşhur mısraları, bir zaviyeden işte bu ufku işaretlemektedir:
"Dünya gamından geçip, yokluğa kanat açıp, Şevk ile her dem uçup, çağırırım Dost Dost."
- tarihinde hazırlandı.