Haz ve Sızı
Duyduk sînelerimizde derince bir sızı,
Sanki rûhlarımızda hep alev alev ateş;
Ürpertti bir kere daha belâların hızı,
Mahvolmuş milletlerin ürpertilerine eş...
Bir sarsıldık ki, korkunç ve her yanda âh u zâr,
Çağladı gözyaşları yeniden oluk oluk;
Viran olan her şey gibi rûhlar da târumâr,
Yankılanıyor her bucakta müthiş bir boşluk.
Duyguları kuşatmış koskoyu bir karanlık,
Sapsarı şimdi ümitler ve solgun rüyâlar..
Sanki zulmetler kalıcı, ışıksa bir anlık;
Üst üste devrilmiş âdeta bütün hülyâlar.
* * *
Manzara müthiş; ama gel, bir de gönlünle bak.!
Enkaz üzerinde imar nûrları parlıyor;
Teslim ol kadere ve kendini Hakk’a bırak.!
Dikkat etsen, gökler yeni ışıklar salıyor.
Kudret yeniliyor sararmış, solmuş eskiyi,
Bir baharla ki, gelin edâsıyla ufukta;
Rahmete çeviriyor karı buzu tipiyi,
Kim bilir, ne sürprizler var bu gelen şafakta..?
Yok olan mevsim ebedî hendese ağında,
Bir dantela gibi örülüyor sessiz sessiz..
Âb-ı hayat yudumluyor Hızır kucağında,
Annelerimizin sütü gibi ak ve temiz.
Hassas rûhlar şimdiden Firdevs’e ermiş gibi,
Mârifet ufku ölçüsünde derin ve zengin;
Haz çağlayanlarındaki, baş döndüren debi,
Allah dostlarının duydukları kadar engin...
Sızıntı, Şubat 2000, Cilt 22, Sayı 253
- tarihinde hazırlandı.