Bu İsimlere "Giydirmek" Güzeldir!
Gazeteciler ve Yazarlar Vakfı'nın davetlisi olarak üç gün önce Berlin'e indiğimde biraz dinlendikten sonra gazete almak için bir bayiye girdim.
Gazeteyi aldıktan sonra tezgahtara, bildiğim tek Almanca kelime olan "Dankeschön" yani "Teşekkür ederim" dedim.
Tezgahtar kız "Rica ederim" diye karşılık verince içimden "Bu kız benim Türk olduğumu tipimden anladı herhalde" diye düşündüm ama sonradan "Herıld yani" dedim. "Herıldtı", çünkü aldığım gazeteler Türk gazeteleri olunca benim "otomatikman" Türk sayılmam doğal bir durumdu.
Bu "otomatikman meselesi" aklıma otomatik olarak bir Emin Oktay "güzellemesini", pardon "koçaklamasını" getirdi.
Çünkü tarih derslerimizin tarihi şahsiyeti Emin Oktay okul kitabında hep derdi ki: "1. Dünya Savaşı'nda Almanlar yenildiği için biz de yenilmiş olduk" (O yüzden yarın UEFA Kupası için Hamburg ile oynayacak olan Galatasaray'a bir Galatasaraylı olarak naçizane tavsiyem şudur:
"Sakın ola ki Hamburg'u yenmeyin. Çünkü Almanya takımı olan Hamburg yenilirse biz de otomotikman yenilmiş olacağız"! Yenilecekseniz "gendü gendünüze" yenilin.
Hamburg'a gittiğinizde hamburger yemek yerine kalkıp da ısrarla "lahmacun yiyeceğim" demenize de gerek yoktur.
Zira lahmacunların kalkıp "Hamburger yenildiği için biz de yenilmiş olduk" diyeceğinden zinhar kuşku duymayınız!) Evet yazının "iş olsun torba dolsun kabilinden" olan bu lüzumsuz kısmını "kıraat eyledikten" sonra meselenin esas kısmına geçelim.
Meselemiz, önemli bir meseledir. Meselemiz "Türkçe sorunu"dur. Zira bu "Türkçe sorunu" meselesi önemli bir problemdir.
Bu "Türkçe sorunu" meselesi o kadar önemli bir problemdir ki "mesele" deyince sağcı; "sorun" deyince solcu sayıldığınız bir memlekette yaşıyoruz. Ha, "Bu meseleyi sorun haline getirmek problem değildir" diyorsanız elbette "nopırablım"!
Evet Berlin'e geliş sebebimiz, bu yıl yedincisi yapılacak olan "Türkçe Olimpiyatları"nın Berlin'deki elemelerini izlemek içindi..
Yarışmacı gençler "Almanyalı" idi ama içlerinde etnik kimlikleri temsilen Türk de vardı, Alman da vardı, Rus da vardı, Hintli de, velhasıl yirmiye yakın milliyeti temsilen genç vardı. Ama elbette hepsi İstanbul'da Almanya'yı temsil etmek için vardı. Ortada ne hamaset vardı ne de haset; hatta ne gam vardı ne de kasavet..
Ekleyeyim ki: Bir Türk'ün Türk bayrağı sallaması bana Türklüğümü hatırlatır ve bu beni mutlu eder.
Bir yabancının Türk bayrağı sallaması ise bana Türkiye'yi hatırlatır ve bu beni gururlandırır.
Ama örneğin bir Alman ile bir Türk'ün elele tutuşup Almanya ve Türkiye bayrağını birlikte sallaması ise bana "insanlığı" hatırlatır ve bu da tarifi mümkün olmayan bir hazzın doruklarına erişmeme vesile olur.
İşte Berlin'de ben bunu gördüm; ben Berlin'de yumruklaşan parmakların acziyetini yerine, tokalaşan ellerin faziletini gördüm.
Berlin'de sadece "Türkçe Olimpiyatları" nın eleme yarışmasını görmedim. Aynı zamanda, dünyanın dört bir tarafına dağılmış bulunan ama dağıtmayı değil toparlamayı vazife addeden "eğitim şövalyeleri" nin samimiyetini, diğerkamlığını gördüm.
Bizim Türkiye'deki bazı aymazların idrakte zorlandığını, idrak etse bile bunu inkar etmeyi marifet saydığını düşününce kahrolmanın utancını ama aynı zamanda, bu utançtan kaynaklanan o tuhaf gururu hissettim.
İşte o yüzden farklılıklara tahammül nosyonundan bihaber olanlar örneğin Boğaziçi Üniversitesi'nde "peşmerge" kıyafetiyle halay çeken öğrencileri haber yaparlar.
Türkiye'nin en büyük gazetesi bu halayı manşete çekip buna "Tuhaf gösteri" diyebiliyorsa o ülkede sırf Ermeni olduğu için ya da sırf papaz olduğu için bir insan katledilmesi "olağan" hale gelir.
Bu nedenle bazıları "Kışın denize girerken üst üste iki bikini giy" şeklinde garip bir öneri bile getirebilmektedir.
Eh, üst üste iki bikini giydin mi "Giyinmek güzeldir" diyenlere nazire yapmış olursun.
Hatta "üşütmediğinin" kanıtını sunmak suretiyle "giydirmiş" bile olursun!
- tarihinde hazırlandı.