'Sabır, sabrımı anlayıncaya kadar'
Merhum Necip Fazıl Kısakürek, iç derinliğini söze dökebilmiş ender insanlardandır; içinin derinliği kadar bilhassa şiirleri de derindir.
Bir manâyı ifade adına en hayran olduğum iki sözden biri ona, biri de Fethullah Gülen Hocaefendi'ye aittir. Hocaefendi, bir yazısına "Ruhumuzun Heykelini Dikerken" başlığını koymuştu. Sonra bunu, heykel kelimesindeki soğukça çağrışımdan olsa gerek, "Ruhumuzun Âbidesini İkame Ederken" şeklinde değiştirdi. Şeklin manânın kalıbı olduğu gerçeğinin, iç ve dış bütünlüğünün bundan daha özlü ifadesinin olabileceğini düşünemiyorum. Üstad Necip Fazıl da, İstanbul'la nasıl bütünleştiğini, İstanbul'un nasıl "ruhunun heykeli" olduğunu ifade sadedinde İstanbul'la ilgili şiirine "Ruhumu eritip de kalıpta dondurmuşlar / Onu İstanbul diye toprağa kondurmuşlar" mısralarıyla başlar. Üstad'ın şu ilk beyti bile söylenemez güzellikteki harika şiirini Kültür Bakanlığı, onu Sultan-ı Şüerâ ilan ettiği dönemde çıkardığı İstanbul'la ilgili şiirler derlemesine dahi koymadığı gibi, bu şiiri, Çamlıca Tepesi'nde bankların arkasına yazılan İstanbul şiirleri arasında da göremiyoruz. Değerlerimize saygımız bu kadar!
Üstad Necip Fazıl, hafakanlarla geçen gençlik yıllarında yazdığı Mansur şiirinde, darağacında insanlar Mansur'a taş atarken, dostu Şiblî'nin gül atmasını da şöyle ifade eder: "Sana taş attılar, sen gülümsedin / Dervişin bir gül attı, inledin / Bağrımı delmeye taş yetmez dedin / Halden anlayanın bir gülü yeter."
Bu ülkede en fazla Mansur muamelesi gören insanlardan biri Fethullah Gülen Hocaefendi olmuştur. Kendisiyle ilk müşerref olduğum yıllarda bir sohbet esnasında şöyle demişti: "Hasan el-Benna'yı Üstad Bediüzzaman kadar severim. Hayatımda beynimin iki defa kafatası kemiğine âdeta yapıştığını hissettim. Biri, cami kürsüsünde bir va'z esnasında idi; diğeri de, Seyyid Kutup için birtakım yakışıksız ifadeler kullanıldığını işittiğimde." "Hocam" dedim, "sizin bu halinizi 'İslâmcı' denilen insanlar hiç bilmiyor." "O zaman Hürriyet gazetesine ilan verip duyuralım!" karşılığını vermişti.
Hocaefendi, ABD'ye gitmeden önce kendisine yapılan ziyaretlerde kamuoyunun çok yakından tanıdığı mübarek bir Müslüman yazar, Hocaefendi'nin Zaman'ın Kürsü sayfasında çıkan ve Tasavvuf'la alâkalı bir sohbetinin dökümüne atfen, "Hocam, ne güzel, Tasavvuf'la ilgili şeyler de yazıyorsunuz." dedi. Çoktan kamuoyuna mal olmuş bir insana ve eserlerine kayıtsızlığı bilhassa bu mübarek insanda da görme karşısında dayanamayarak, "Hocaefendi, Sızıntı'da yıllardır Tasavvuf etrafında yazıyor." deyiverdim. Bu kayıtsızlık bir yana, Rusya'nın Hz. Bediüzzaman'ı bu ülkedeki üç yıllık esaretinin ardından Türkiye'ye ajan olarak gönderdiği iddiasında bile bulunanların yaşadığı ülkemizde Hocaefendi ve etrafındaki insanlar, hâlâ devam eden bir iftira olarak ABD'ye ve İsrail'e hizmet ettiği ithamıyla suçlanagelmişlerdir. (Bu ABD ve İsrail, ne kadar da fonksiyonel!) Kur'an, buyuruyor: "Mü'min erkek ve mü'min kadınları hak etmedikleri halde (uygunsuz söz ve davranışlarla) incitenler ise büyük bir vebal ve çirkinliği ortada bir günah yüklenmişlerdir." (Ahzâb/33: 58) Yıllarca bu vebal ve çirkinliği bilmeden yüklenen pek çok ehl-i iman, 1999 Haziran'ındaki kaset fırtınasından sonra Hocaefendi'den özür dileyip, helâllik istemişti.
Bir yandan "ifritten bir dönem"de ve ifritler dünyasında "İçinizden birinin bir günlük hidayeti için günde elli bin defa ölüp dirilmeye razıyım!" diyen ve yine kendi ifadesiyle hayatında iki gün bile kendisi için yaşamayan, "Hakkımızda su-i zanla bir mü'min bile günaha girmemeli" diye çırpınan bir ruh, diğer yanda kendini bilmeyen, dolayısıyla Allah'ı hiç bilmemiş ve yazdıklarıyla ancak karakterlerini ortaya koyan bazı densizler, bir diğer yanda da Şiblîler. Evet, uğruna bütün hayatını feda ettiği iman ve Kur'an davası yolunda yârin de, ağyârın da cefası karşısında Hocaefendi, şöyle diyor: "Sabır (kelimesi), sabrımın ondan öte olduğunu anlayıncaya kadar sabredeceğim."
- tarihinde hazırlandı.