Aşkın ile var et

Fakîr-i aşkım, miskîn-i iştiyâk
Bir kor saç da aşkınla bendeni yak!..
Layık kıl ne olur kendi sevgine,
Ağarsın ufuklarım, olsun ap-ak.

Sen yakındın ben hep uzak yaşadım,
Şekilde kulluğu yakınlık sandım!
Taklit bendeleriydi dört bir yanım,
Gördüklerime takılıp aldandım.

Sönmüştü iştiyâk-ı likâ çoktan,
Varlıktan dem vuruluyordu yoktan;
Kâmil mürşit kahtı vardı o zaman,
Ve kopmuştu diller, gönüller Hak’tan.

El veren çoktu, elden tutan yoktu,
Sistem alabora, üslup bozuktu;
Aşk u iştiyâk yetimi olmuştuk,
Kalb, ruh ve sır bütün bütün buruktu.

Sevip Sen’i sevgini duyamadık,
Gurbet yaşadık, Sana doyamadık;
Aşk eşiğinize baş koyamadık,
Yıllarca ağyâr ateşine yandık.

Mecnunun olayım sevdir kendini,
Ve aşkınla sevindir bu bendeni;
Dayanamam Sensizlik ateşine,
Olsam da o babda denîden denî…