Asıl endişe edilecek husus
Ben, hayatımın hiçbir döneminde süper güçlerin bize karşı tavırlarından endişeye kapılmadım. Zira bizim dayandığımız gücün karşısında onların sinek kanadı kadar dahi değeri olamaz. Bizler Cenab‑ı Hakk’ın “havl” ve “kuvvet”ine itimat eden insanlarız. Bu itibarla da bütün süper güçler bize vız gelir. Evet, gökler sürekli başımıza belâ yağdırsa, yine de sarsılmayız. Ama bir şey var ki, beni de başkalarını da hep endişeye sevk etmiştir. O da, bir gün kendi enkazımız altında kalıp ezilmemizdir.
Birinciye çare vardır; ama bu ikinciye çare bulmak mümkün değildir.
Onun için evvela biz, kendimize bakmalıyız. Kur’ân’ın ifadesiyle, biz hidayette olduğumuz sürece başkalarının dalâleti bize zarar vermeyecektir.[1]
Elbette süper güçlerden vefa, mürüvvet ve iyilik bekleyecek değiliz. Böyle bir bekleyiş, sadece saflık, hatta daha doğru bir ifadeyle, aptallık olur. Mü’min, bir delikten iki defa sokulmayacak kadar gözü açık bir firâset insanıdır. Düşmanlarımızdan bunca ihanet gördüğümüz realitesine binaen artık böyle şeylere göz yumamayız. Bunca aldanmak mü’min için yakışıksız kaçar. Bununla beraber, onların gücünü, kuvvetini büyüterek ümitsizliğe düşmeye de gerek yok; zira, yolunda olduktan sonra mutlaka milletimizin yüceleceği günlerin geleceğine inanıyoruz. “Nice az topluluklar vardır ki, Allah’ın izniyle, kendilerinden çok kalabalık topluluklara galebe çalarlar.”[2] mealindeki âyet yanılmaz ve yanıltmaz bir rehber ve bir kuvvet kaynağı olarak bu hakikati ifade etmektedir.
Ama, bizde kokuşma, takılıp yollarda kalma, engelleri aşmada tembel davranma, cismaniyet altında kalıp ezilme varsa, işte o zaman hem fert hem de toplum olarak akıbetimizden ne kadar endişe etsek yeridir.
[1] Bkz.: Mâide sûresi, 5/105.
[2] Bakara sûresi, 2/249.
- tarihinde hazırlandı.