Abdullah b. Amr
Cabir’in babası Abdullah, Uhud’da şehid olmuştu. Cabir, Allah Rasûlü’nün huzuruna gelerek, "Yâ Rasûlallah, babam vefat etti ve bana bir sürü yetim bırakıp öyle gitti. Onların bakımları da benim üzerime kaldı.. halbuki onlara bakacak sermayeye de sahip değilim" dedi.
Efendimiz (s.a.v), Cabir’i teselli için evine teşrif buyurdular. O esnada, Abdullah’ın kızı veya kızkardeşi, Efendimiz’in de duyacağı bir sesle odasında ağlayıp inliyordu. Allah Rasûlü, hem onlara hem de bütün müslümanlara müjde olacak şu sözleriyle Cabir ve ailesini teselli etti: "Allah, şimdiye kadar hiç kimse ile perdesiz görüşmedi. Sadece Abdullah’ı karşısına aldı ve ona halini sordu. O da Cenab-ı Hakk’a şu mukabelede bulundu: "Ya Rabbi! Beni dünyaya tekrar gönder. Gönder de, Sen’in uğrunda bir kere daha öleyim ve böyle bir ölümün ne kadar zevkli olduğunu dünyadakilere haber vereyim."
Cenab-ı Hakk ise ona şöyle dedi: "Ölenlerin geri döndürülmeyeceğine dair vaadim var. Ama, senin bu iştiyak ve arzunu onlara haber vereceğim.." Daha sonra, "şehidlerin ölü sayılmayacağını" ifade eden ayet nazil olur, Abdullah ve emsallerinin durumu bize haber verilir: Evet, "şehidler ölmemiştir ve asla ölmeyecektir.."[1]
[1] Beyhakî, Delâilü’n-Nübüvve, 3/298; İbnü’l-Esîr, Üsdü’l-⁄âbe, 3/34
- tarihinde hazırlandı.