Israrlı Olmak

Israr, rıza-yı İlâhî'nin celbine vesiledir. Aynı zamanda o, tebliğ adamının samimiyet nişanı ve anlatılanların da vicdanlarda makes bulmasının sırrıdır. Israr, anlatılan meselelerin, azametine uygun bir hassasiyetle ele alınmasının en açık emaresidir. Bunun mânâsı şudur: Cenâb-ı Hakk insanların, 'La ilâhe illallah Muhammedü'r-resûlullah' demelerine ehemmiyet veriyor ve bu cümlenin gönüllerde yer etmesini istiyor. İşte tebliğ adamı, Cenâb-ı Hakk'ın ehemmiyet verdiği bu meseleye hayatını adayıp, kelime-i tevhidin gönüllere yerleşmesi için sürekli uğraşması itibarıyla, Rabbinin büyük gördüğü şeye, yine o şeyin azametine uygun şekilde mukabele etmiş oluyor. Evet onun ısrarı, işte böyle bir mânâya gelmektedir.

Ayrıca, Allah'ın tazim ettiği ve büyük gördüğünü, tazim edip büyük kabul etmek, kalbte takva alâmetidir. Kur'ân bu hakikate işaretle:

ذَلِكَ وَمَنْ يُعَظِّمْ شَعَائِرَ الله فَإِنَّهَا مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ 'Bu böyledir. Kişinin, Allah'ın şeâirine saygılı olması kalbin takvasındandır.' (Hac sûresi, 22/32) demektedir.

Zaten Allah Resûlü (s.a.s) de, Cenâb-ı Hakk'ın büyük gördüğü tevhit kelimesinin söylenmesini, 'Kalbi tasdik ederek 'lâilâhe illallah' diyen, muhakkak cennete girer'^[1] buyurarak yüceltiyor ve ashabına da dâima bunu telkin ediyordu. Meselâ Efendimiz (s.a.s), Halid bin Velid (r.a)'e, 'Allah'ın Kılıcı' ünvanını vermişti. Bununla Allah Resûlü (s.a.s), Hz. Halid (r.a)'in istikbalde kazanacağı fetihleri, âdeta daha işin başında tebrik ediyordu.

İşte bu Halid, bir gün her ne sebeple olursa olsun harpde 'La ilahe illallah' diyen birini öldürmüştü. Efendimiz, Halid'in bu davranışına o kadar üzülmüştü ki, ellerini kaldırmış ve: 'Allah'ım! Halid'in yaptığından Sana sığınırım' diye Rabbine ilticada bulunmuştu.^[2]

Hiç unutmam, bir gün kendisini cihat yapıyor kabul eden birisi bana aynen, 'Biliyor musun? Bir gün İslâm hakim olursa, evvela camileri dolduran şu miskin insanların kelleleri kesilmelidir..' demişti ve ben, bir bekleyiş, bir intizar değil; sadece dalâletin ifadesi olan bu söz karşısında donup kalmıştım. Bu zavallı, sarfettiği bu sözü İslâm adına söylediğini zannediyordu...

Öyle ise mürşit ve mübelliğ, Allah'ın tazim ettiği şeyde ısrar etmelidir. Bu, onun dâvâsında ne kadar samimî ve hasbî olduğunu gösterir. Evet, dâvâsı uğruna bütün bir ömrünü vermeyen mürşit olamaz. Böyle olmayanlara zaten mürşit demek de doğru değildir. Mürşit, anlattığını yüz defa anlatacak, dinlemezlerse 'yüzbirinci' deyip yine anlatacaktır. Şartların olgunlaşmasını bekleyecek, muhatabının kabul göstereceği anı yakalamaya çalışacak; darılmadan, gücenmeden bir ömür boyu hep anlatacaktır.. tıpkı nebiler gibi. Zira onların hayatı bütünüyle ısrardır. Evet onlar, hakkı ısrarla tebliğ etmişlerdir. Allah Resûlü (s.a.s)'nün nübüvvetle serfiraz olmasından sonraki yirmiüç senelik hayatı, bu derinlikte hep tebliğle geçmiştir. Anlatmış, hem de durmadan, dinlenmeden anlatmıştır. Ebu Cehil'e kim bilir kaç kere gidip gelmiş ve 'İslâm' demiştir! Mekke'nin ileri gelenlerine sayısız denecek kadar çok ziyafetler vermiş ve yemek esnasında, fırsat buldukça onlara dini telkin ve tebliğ etmiştir.^[3]

Sahabe de, sürekli aynı metafizik gerilim içindeydi.. evet ısrar onların da ayrılmaz vasıfları olmuştu. Onları takip eden bütün ulu kişiler de ısrarı kendilerine şiar edinmişlerdi.

Israr, insanın tebliğ adına kendi vazifesini idrak etmesinin tabii bir neticesidir. Zira her tebliğ adamı kendi vazifesinin, sadece anlatmak olduğunu çok iyi bilmelidir ki, Hakk'a karşı saygısızlık, halka karşı da haksızlık etmiş olmasın. Evet, insanları hidayete ulaştırmak ne onun gücünün yeteceği bir iştir, ne de onun vazifesine dahildir. Muhatabı hidayete erse de ermese de, tebliğ eden kişi, tebliğ sevabını kazanmıştır. Diğer taraftan onun bu davranış ve düşüncesi, tebliğ ettiği hakikatlerin kabul görmesinin de sırlı bir şifresi durumundadır. Neticeyi Allah (c.c)'tan bekleme, ihlâsa ermişlik demektir. İhlâs ki, bütün ibadetlerin özü ve hayat kaynağıdır. 

---

[1] Müslim, İman, 52; Tirmizi, İman, 17; Heysemî, Mecmeu'z-Zevâid, 1/18
[2] Buhari, Ahkâm, 35; Cizye, 11; Neseî, Kudât, 17; Müsned, 2/151; İbn-i Esir, Üsdü'l-Ğâbe, 2/110
[3] Müsned, 1/111; 1/159; Tefsîr-ü İbn-i Kesir, 6/178,179; Kandehlevî, Hayatü's-Sahabe, 1/108,109; Beyhakî, Delâilü'n-Nübüvve, 2/179,180