Kestane Kampı’mız
1966 yılında Hizmet, İzmir’de ilk defa tarihî Kestanepazarı Camii’nde M. Fethullah Gülen Hocaefendi’nin vaizliği ve Kestanepazarı Yurdu’nda yurt müdürlüğü ile başladığı gibi, 1993 yılında da Amerika’da Pensilvanya’da Kestane bölgesi, Kestane Tepesi civarındaki Kestane Kampı’nda da bir nevi başlamış oldu.
Bunu, o seneki yaz kampını Cumhuriyet Gazetesi haber yapmakla dünyaya duyurdu. Burası 104 dönüm, üzerinde dokuz bina bulunan her biri iki çocuklu bir Amerikan ailesinin yazın kalabileceği evlerden ibaretti. Belediyede görevli olan arazi sahibi, burasını uzun çalışmalarla kampa çevirmiş. Ama vefat edince, bakan eden olmamış ve 230 bin dolara satılığa çıkarılmış. Biz kiralık bir yer ararken burasını ucuz bulduğumuz için talip olduk. Her şeyi elden geçirip adam edinceye kadar aylarca çalıştık. 1993 Mayıs ayındaki Türk Yürüyüşü’nde New York’ta binlerce reklam kâğıdı dağıttık. Haziranda beş kişilik bir Türk grubuyla açılış yaptık. Türk-Amerikan Derneği’nde sosyal Komite Başkanı Dr. Necdet Çamlı Bey gibi belli başlı insanlarımız da katıldı. Haftalık bir saat yayın yaptığımız Türk radyosunda da ilan ettik. Yani böyle gizli-saklı ve ormanlar içerisinde esrarengiz bir şey değildi…
Pakistanlı eğitimci Prof. Dr. Mecid Mâcid Han’ı Türkiye’ye götürmüştük, gözyaşları ile hayranlığını dile getirip, bu eğitim hizmetlerini ve fedakârlıklarını herkese anlatmamız gerektiğini söylemişti.Çocuklarımızın ve gençlerimizin kendi kültürümüzü, inancımızı alıp 2-2,5 ay birlikte yaşamaları çok güzel neticeler verdi. Hiç unutmam, ilk gün bir çocuğa “İsminiz ne?” diye sormuştum. Bana “Armut!” demişti. Ama aynı evladımızın, bir hafta sonra saygılı-efendi bir hal kazandığına şâhit olmuştum. Sonradan isminin Erol olduğunu öğrendiğim bu çocuğumuzdaki müsbet gelişmeyi anne-baba ve yakın çevre de görüyordu. Onun için insanlarımız bir okul almamızı da istediler. Ama henüz imkânlar, insanlarımızın Hizmet’i tanımasıyla yeni yeni oluşuyordu. Sonra New Jersey’de satılık bir okul bulduk. Artık Türklerden başka Pakistanlı ve diğer Müslüman milletlerden ailelerden de çocuklarını vermek isteyenler çıktı. Onların camilerinde de himmet yapıldı. Türkiye gezileriyle ülkemizdeki eğitim hizmetleri tanıtıldı ve ciddi destek oldu.
Pakistanlı eğitimci ve camilerde de vaaz-nasihat eden Prof. Dr. Mecid Mâcid Han’ı Türkiye’ye götürmüştük, gözyaşları ile hayranlığını dile getirip, bu eğitim hizmetlerini ve fedakârlıklarını herkese anlatmamız gerektiğini söylemişti. Dönüşte, bir camide bayramın ne gün olacağına dair münakaşa çıkmış. Mesela, imam salı günü diyor, cemaat pazartesi, diye tutturuyor. İmama “Öyleyse oylayalım.” diyorlar, oylama yapıyorlar. Bu profesör kalkıp diyor ki: “Ya Müslümanlar bu nasıl iş? Başımızda bilgili bir imamımız var. Onu dinlemiyorsunuz, oylama ile bayram gününü tespit ediyorsunuz? Gidin de bir Türkiye’deki güzelliği ve disiplini görün!..” Sonra da camiyi terk ediyor. “Bu kafa ile bir yere varılmaz. Bana söyleyin ne yapmamız lazım?” diye bizim yanımıza geldi. Kendisi makine mühendisi idi. Yüksek maaşla bir şirketin idarecisi idi ama eğitim üzerine de doktorası vardı. Bir de İngilizce Tecvid kitabı yazmıştı…
İşte okulumuz bu sıralarda açılmıştı. Lübnanlı bir emlâkçı ile tanıştık. Yedi çocuğu vardı. Yaşı tutan üç-dört çocuğunu okulumuza verdi. Hanımı Müslüman olmuş, tesettürlü bir İtalyan’dı. Hanımefendi, bizim okulun muhasebesini tutuyordu. Lübnanlı bu emlakçı (Muhyiddin Bey) eğitim hizmetlerini tanıyınca işe dört elle sarıldı. Bizleri başkalarıyla tanıştırdı. Daha sonra asıllarının Türkiye’den Mekke’ye, oradan da Lübnan’a gittiğini, oradan Amerika’ya geldiklerini öğrendim. Bir gün dedi ki: “Yarın akşam bizim evde bir sohbet olacak, Mısırlı doktorlar gelecek, Ürdünlü bir Çerkes hoca yemekten sonra konuşma yapacak. Ondan sonra siz onlara bu eğitim hizmetlerinizi anlatın. Bunlar çok mühim insanlar, mutlaka sizleri tanımaları lazım.” Biz de matematikçimiz Hasan Bey’le bu davete katıldık…
- tarihinde hazırlandı.